За да имате убави очи, гледајте го доброто во другите; за убави усни, зборувајте само љубезно; за правилно држење, одете со мислата дека никогаш не сте сами. - Одри Хепберн
Омилени цитати (со наведен автор)
- Автор на темата Libra
- Време на започнување
Безначаен секс, од оној утешниот... стара постела, добропозната... цигара во едната рака, во другата чаша виски и едно познато лице на перницата до неговата. Молк, тишина. Без непотребни зборови, тие се потрошени одамна. Па и потребните, ако веќе зборуваме искрено.... повремено им се сретнуваат погледите изгубени, прашални.
„Каде погрешивме?“ -праша таа... непотребна реченица... непотребно прашање...... повторно...
„Не знаевме да молчиме кога требаше!“ И одговори тој и зеде уште еден дим.
„Зошто тогаш повторно сме овде? На истото место, заедно?“ повторно прашања... тешки... а толку сакаше таа само да молчи, само да молчи.
„Затоа што си сѐ она што сум, а не сакам да бидам... затоа што сум сѐ она што сакаш, а не умееш да го имаш...“
Се заврте кон него, се припи до неговото тело, му ги отвори очите и го погледна... со показалецот му го погали левото око. На тој чин уште имаше право.
„Но, зошто да зборуваме за нас, кога нас веќе нѐ нема?“ рече и легна врз него. Можеше против сѐ, но против желбата за него... овде беше беспомошна.
„Но, ти...“ почна да зборува, а тој и ја затвори устата со рака... можеби сакаше, но не смееше да ги слушне тие зборови... зборови кои повторно би го вратиле на почеток... не сакаше да ја слуша бидејќи таа не беше повеќе негова, како што и тој одамна не беше нејзин.
„Каде погрешивме?“ -праша таа... непотребна реченица... непотребно прашање...... повторно...
„Не знаевме да молчиме кога требаше!“ И одговори тој и зеде уште еден дим.
„Зошто тогаш повторно сме овде? На истото место, заедно?“ повторно прашања... тешки... а толку сакаше таа само да молчи, само да молчи.
„Затоа што си сѐ она што сум, а не сакам да бидам... затоа што сум сѐ она што сакаш, а не умееш да го имаш...“
Се заврте кон него, се припи до неговото тело, му ги отвори очите и го погледна... со показалецот му го погали левото око. На тој чин уште имаше право.
„Но, зошто да зборуваме за нас, кога нас веќе нѐ нема?“ рече и легна врз него. Можеше против сѐ, но против желбата за него... овде беше беспомошна.
„Но, ти...“ почна да зборува, а тој и ја затвори устата со рака... можеби сакаше, но не смееше да ги слушне тие зборови... зборови кои повторно би го вратиле на почеток... не сакаше да ја слуша бидејќи таа не беше повеќе негова, како што и тој одамна не беше нејзин.
Без разлика колку долго не се гледаме, без разлика колку долго нема да се слушнеме, без разлика што правиш и каде одиш, јас секогаш ќе те сакам и секогаш ќе бидеш во моето срце ....
За жал ги презедов од ФБ и незнам кој е авторот на цитатите.Би сакала да ве замолам покрај мислите и цитатите да ги наведувате и авторот односно делото
„Кога не те бива за друго, нема ништо поубаво од убивање на времето; макар и со ѕиркање во туѓи животи, додека си го немаш својот.„
„Зора зад аголот„ - Димитар Солев
Learn from Yesterday. Live for Today. Hope for Tomorrow.
Има некој работи за кои се каеме пред да ги направиме,а сепак ги правиме !
Еден цитат од 1984 - George Orwell
"In the end the Party would announce that two and two made five, and you would have to believe it. It was inevitable that they should make that claim sooner or later: the logic of their position demanded it. Not merely the validity of experience, but the very existence of external reality, was tacitly denied by their philosophy. The heresy of heresies was common sense. And what was terrifying was not that they would kill you for thinking otherwise, but that they might be right. For, after all, how do we know that two and two make four? Or that the force of gravity works? Or that the past is unchangeable? If both the past and the external world exist only in the mind, and if the mind itself is controllable what then?"
"In the end the Party would announce that two and two made five, and you would have to believe it. It was inevitable that they should make that claim sooner or later: the logic of their position demanded it. Not merely the validity of experience, but the very existence of external reality, was tacitly denied by their philosophy. The heresy of heresies was common sense. And what was terrifying was not that they would kill you for thinking otherwise, but that they might be right. For, after all, how do we know that two and two make four? Or that the force of gravity works? Or that the past is unchangeable? If both the past and the external world exist only in the mind, and if the mind itself is controllable what then?"