кога нешто премногу долго стои во место, треба нешто ептен силно за да го придвижи
сега да, изгледа пребрзо, но со време ќе навикнеме и ќе го чувствуваме како наше
а и не значи дека она што ќе се направи, така и ќе остане, дека тука ќе запре процесот на градење
се менуваат видувањата и доживувањата и размислувањата и идеите
можеби во некој следен период ќе се изградат и некои други и сосема поинакви објекти
ама то е друг муабет
не е барок, туку неокласицизам
и да, секој има право на секој стил
а и така се распространувале и менувале и напредувале
и стиловите и идеите
Ама има и еден психолошки момент кој не смее да се потцени, ниту да се занемари.
Ај пример, едно семејство, живее просечно и сите финасии му се предвреме пресметани за што ќе ги потроши
и ќе ги троши на значајни работи, исхрана, сметки, школување на деца, здравје итн
Не му остануваат речиси ич финансии за „луксузи“.
А сепак, зема кредити и си дозволува луксуз - телевизор, компјутер, мобилни, облека повеќе од неопходното, козметика, по некое излегување во кафана, автомобил, одмор, па дури и по некое патување за сопствено задоволство.
Истото тоа семејство, да речеме годинава има матурант/ка. Па имало или не, сепак троши еден куп пари, за скапа облека, скапа козметика, чевли, штикли, фризура, шминка.... иако целта на матурската прослава е да се помине вечерта убаво и забавно. Зошто тоа семејство си ги дозволува тие „луксузи“?
М?