Проблемот е во тоа што некои го сакаат тоа.
Сакаат да бидат тепани.
Мојата најдобра другарка пред некое време се појави кај мене пред врата целата во солзи таква потечена и црвена во лицето.
Ме шокира.
Озбилно се шокирав.
Ми вика:
Види што ми направи кретенот и ми го покажува увото.
Плаво,црвено,љиљаково секакво.
Викам па што правеше ти?
Вика:Му стоев и уште му викала ај да те видам можеш ли повеќе да ме удриш?
И овој кретенов ја мавал како да е боксерска вреќа.
А и она го провоцирала да бидеме искрени.
Не го оправдувам ама и неа не ја оправдувам.
Земи си ги стварите и излези човече,
а не ај да те видам дали можеш посилно да ме удриш.
Тоа немора да значи дека уживала.
Можеби сакала да види до каде може да оди работата.Дали се работело на импулсивна реакција или човекот е скрос вон контрола.
Удирањето освен како насилство е и огромно понижување на самата личност.
Во таков случај тепаната страна најверојатно така реагира од причина што е доведена до најнискиот стадиум,па овозможувајки му и понатаму да биде удирана сака да му покаже на насилникот до кој низок стадиум и тој достигнал.Односно дека не се работти за импулсивна реакција.За да отпосле за истиот не постои ниту оправдување а камоли да му се прости.
Но сепак доколку некој навистина ужива врз него да се извршува физички напад,во тој случај незнам кој од двајцата има поголем психички проблем.
Удирачот или удираниот.
Со тек на созревањето и животот,сметам дека не постои апсолутно психичко прибран човек.
Ама од бетер има и побетер.