Не знам што е проблемот со мене. Постојано сум нешто незадоволен, изиритиран или налутен. Во еден момент би дал се само да ја видам уште еднаш, макар и оддалеку, а веќе во следниот ја мразам затоа што ми се насмевнува така ангелски, ме погледнува, ја допира косата како да е платена да рекламира некојси шампон. Мразам тоа што ме гледа, секој поглед во мене буди надеж, надеж дека може нешто да има. А не може да има. Ние сме како небо и земја. Божица од соништата и сосем едноставно момче кое не се разликува по ништо од останатите. Да, звучи филмски. Најверојатно ова да беше некој филм или книга, ќе завршевме заедно. Можеби ќе ми речеше Ти си најдоброто нешто што ми се случило, иако најверојатно не сум. Убавицата и ѕверот. Само што оваа убавица не е заинтересирана за ѕверови, ами за принцови со бело ферари. Мислам, само претпоставка, најверојатно ако ја прашате каков е човекот од нејзините сни, ќе ви рече Па сакам да ме смее, да биде забавен, расположен бла бла изгледот не е важен. А знаеш ли што е најзаебано? Што не можам да исполнам ниту едно од нејзините барања. Како да сум на суд кога сум покрај неа. Внимавам што ќе речам, си ја подлизнувам устата, постојано се прашувам како изгледам и што да направам за да изгледам опуштено или барем да ја шармирам. А обично кога премногу внимаваш за да не се случи тоа од кое најмногу се плашиш, се случува токму тоа. Најверојатно само се обидува да биде љубезна. Тенка е границата помеѓу љубезноста и флертот. Најверојатно си мисли Види колку е здодевен. Ех, да можев да читам мисли па да знам што се врти во тоа убаво главче.
Најтешко е тоа што мислам дека денес заебав работа. Те молам не се лути. Те молам не се оддалечувај од мене. Или можеби е подобро да се оддалечиш. Можеби е подобро да бидиш кучка кон мене. Барем ќе знам со сигурност. Барем нема да ме мачат прашањата од типот на ...а што ако? Барем ќе се обидам да те заборавам.
