се вадиме на околината, на времето, ама факт е дека ние родителите сме си најмногу виновни за тоа какви ни се децата
околината сме и ние самите, тоа го забораваме
факт е дека децата ни се разгалени
наставниците креваат раце, зашто не смеат да им викаат на учениците, а не дај Боже да ги удрат
и во ред е тоа
не сакам ни јас некој исфрустриран наставник да си ги истура нервозите врз моето дете
ама тоа не значи дека бегам и пред сопствените обврски
од мене, како родител зависи какво дете ќе испратам во училиште, со каков став или пак со каков страв
не сум којзнае колку строга мајка, ретко, многу ретко викам, не ставам забрани и казни
ама сум јасна и гласна во однос на неколку точки
- се знае зошто се оди во училиште
- се знае како (облечен) се оди во училиште
- се знае дека сопствениот идентитет е нешто на што треба да се посвети најмногу внимание
идентитет во смисла на сопствено мислење и размислување, право на сопствени грешки и несовршеност и право да се извлече поука од истите тие грешки
- се знае дека ако нешто прават/мислат/имаат другите не значи дека и моето дете мора да го прави/мисли/има истото
-се знае дека сѐ си има свое време и сѐ треба да се случува во своето време
- симпатии, љубов, па дури и секс не се табу теми, но не се ни предвреме пренагласени теми
Зошто да дозволам околината да влијае негативно на моето дете, кога можам да дадам сѐ од себе моето дете и јас преку него (а и лично преку себе) да влијаам позитивно на оние што се во моја близина?