Од првото мислење што сум го пишала, минале 8 и пол години, ама морам да додадам дека научив и да препознавам токсичност кај себе и другите и да не одам по стапките на моите бидејќи многу од работите кои сум ги гледала како плус тогаш, сега сфаќам дека биле всушност негативни.
Уште учам да излезам од меурот кој ми го имаат креирано и всадено од мала.
Научив дека е во ред да покажеш и слабост, дури и потребно/добредојдено.
Дека работите не се решаваат со его, туку со разум и дека колку и да сака егото нешто, мораш да го послушаш разумот за своето и доброто на другите.
Научив и дека силата некогаш е само маскирана немоќ која не треба да ја маскирам ко сила.
Дека треба и мора да си дозволам да чувствувам и негативни емоции, а не само да ги тргам под тепих. Ова е можеби и најбитното нешто што го сменив кај себе, а што ме учеле дека е слабост.