После гледањето на филмот The Room и соодветното уживање во тоа ремек дело на нискобуџетната продукција се решив да отворам тема за треш филмови.
Легендата вели дека филмот започнал еден ден во 2003 кога бесмртниот Томи Висо почнал да приоѓа на машки и женски особи на шанк во некоја биртија во Канада. Не заклучувајте пребрзо, не се работи за бисексуалец (најверојатно томи како и секој бесмртник е асексуален) туку за филмски ентузијаст кој понесен од филмовите со Џејмс Дин (!?) решил да сними свој филм.
И така Томи приоѓа на некоја на шанк и почнува `Хеј...ду ју вона плеј ин а филм хах?. Не се познати реакциите на женските особи околу тоа, дали мислеле дека тоа е дебилен старт или покана за снимање ефтин порнич... сепак Томи бил искрен и навистина на крај снимил филм кој веднаш се нашол на разни листи на најлоши филмови евер.
Тоа е затоа што Томи уствари сака да каже во филмот (демек) е дека изгледот лаже па еден таков језив лик со лузни на фацата, некоја ацтечко-мајанска фризура, поглед како да планира да ти збрца шрафцигер во бубрег и акцент кој е можно да е од некое немачко село а можно е да и од сибир... да ти бил прав добричина, памук од чоек, романтичен до даска, склон кон сексиљави сцени со свеќи и сета таа корни ситуација.
Но животот е непредвдлив и бидејќи во светот покрај искрени филмофили кои се грозат од такви дела постојат и онакви (како мене) кои се неискрени и обожаваат филмови каде што те јаде туѓ срам, каде што има толку киксови што прераснуваат во комедија, каде што потенцијалот за сеир, ремет и смеа е толку јак што веднаш решаваат дека уствари таквиот филм страшно им се допаѓа и на тој начин таквиот филм прераснува во култен.
Родоначелник на овој феномен е Ед Вуд, трансвестит-режисер-проуцент-глумец кој во педесеттите снимал ужасно лоши сај-фај-хорори но денес е ценет режисер на треш филмови благодарејќи на незаборавиот филм со Џони Деп и Мартин Ландау кој за својата улога на Бела Лугоши, лош маџарски глумец-џанак-легенда освоил и оскар.
Да се разбереме не секој лош филм е треш филм, бидејќи за да биде таков мора да го поседува оној шарм на its so bad its actually good или барем да знае да го насмее и расположи гледачот. Македонските филмови на пример се so bad they are actually just bad.
Дали сте љубители на овој филмски феномен и ако сте кои филмови ви останале во сеќавање?
Легендата вели дека филмот започнал еден ден во 2003 кога бесмртниот Томи Висо почнал да приоѓа на машки и женски особи на шанк во некоја биртија во Канада. Не заклучувајте пребрзо, не се работи за бисексуалец (најверојатно томи како и секој бесмртник е асексуален) туку за филмски ентузијаст кој понесен од филмовите со Џејмс Дин (!?) решил да сними свој филм.
И така Томи приоѓа на некоја на шанк и почнува `Хеј...ду ју вона плеј ин а филм хах?. Не се познати реакциите на женските особи околу тоа, дали мислеле дека тоа е дебилен старт или покана за снимање ефтин порнич... сепак Томи бил искрен и навистина на крај снимил филм кој веднаш се нашол на разни листи на најлоши филмови евер.
Тоа е затоа што Томи уствари сака да каже во филмот (демек) е дека изгледот лаже па еден таков језив лик со лузни на фацата, некоја ацтечко-мајанска фризура, поглед како да планира да ти збрца шрафцигер во бубрег и акцент кој е можно да е од некое немачко село а можно е да и од сибир... да ти бил прав добричина, памук од чоек, романтичен до даска, склон кон сексиљави сцени со свеќи и сета таа корни ситуација.
Но животот е непредвдлив и бидејќи во светот покрај искрени филмофили кои се грозат од такви дела постојат и онакви (како мене) кои се неискрени и обожаваат филмови каде што те јаде туѓ срам, каде што има толку киксови што прераснуваат во комедија, каде што потенцијалот за сеир, ремет и смеа е толку јак што веднаш решаваат дека уствари таквиот филм страшно им се допаѓа и на тој начин таквиот филм прераснува во култен.
Родоначелник на овој феномен е Ед Вуд, трансвестит-режисер-проуцент-глумец кој во педесеттите снимал ужасно лоши сај-фај-хорори но денес е ценет режисер на треш филмови благодарејќи на незаборавиот филм со Џони Деп и Мартин Ландау кој за својата улога на Бела Лугоши, лош маџарски глумец-џанак-легенда освоил и оскар.
Да се разбереме не секој лош филм е треш филм, бидејќи за да биде таков мора да го поседува оној шарм на its so bad its actually good или барем да знае да го насмее и расположи гледачот. Македонските филмови на пример се so bad they are actually just bad.
Дали сте љубители на овој филмски феномен и ако сте кои филмови ви останале во сеќавање?