Всушност се осеќам како оваа мислење ќе го прочиташ, па го бришам и одново пишувам, па пак бришам и пак пишувам, еве веќе 4ти пат. Како да се плашам дека од некаде ќе ме пројандеш, ќе го причиташ, ќе ме критикуваш или ќе ме погледнеш со небесно сините очиња и само ми се насмееш. И постојано бирам зборови што би можеле да допрат до тебе. И секогаш кога и да го слушнам твојот глас целата треперам и ми се иде силно да те гушнам и така да останам во твоите прегратки. Ама не можам. Не сум до толку силна. Немам храброст ни да ти ги искажам сите мои чувства што цело време ги кријам. Толку многу сум слаба. И осамена. Сакам да ти кажам дека те мислам секој ден, уште од првиот ден откога те запознав. И колку ноќи кога легнувам, ја гушкам перницата толку силно, си замислувам дека си ти. И само си замислувам како ми ја галиш косата додека јас лежам на твоите гради. Ама знам дека никогаш нема ова да биде реалност. Сето ова е само во мојата глава.
Сакам да знам дали и ти барем понекогаш помислуваш на мене?
Сакам да знам дали и ти барем понекогаш помислуваш на мене?