го превземам текстов од My Immortal-Evanesense
затоа што точно тоа сакам да го кажам во моментов...
Толку ми е жал да бидам овде,
потисната од сите мои детски стравови,
и ако мора да одиш,посакувам само
да отидеш..
твојата присутност е сеуште тука,
и не ме остава на мира,
овие рани изгледа дека нема да зараснат,
оваа болка е едноставно превистинска
тоа не се брише така едноставно со времето..
кога плачеше ти ги бришев солзите,
кога вриштеше ги бркав твоите стравови
ја држев твојата рака сиве овие години..
Сеуште посдуваш се од мене..
Секогаш ме заробуваше со своето светло,и еве сега сум сврзана
со тој после тебе останат живот..
Твоето лице ги следи моите стари сништа,
твојот глас ги гони сите мои мисли..
овие рани изгледа нема да зараснат..
Толку често пробував да се уе убедат дека си отишол,и не постоиш
и иако си тука покрај мене,
се чувствувам сама...