уф .. од каде ли да почнам ? имам толку многу ..
Ајде вака тогаш:
Неможам да го кажам со зборови .. затоа што незнам дали се доволни.
Се видовме после 2 години,години помеѓу кои контактиравме, но во сајбер свет,а толку многу сакавме да се видиме, но сепак си имавме свои пречки.
Најпосле се видовме, и тоа на журка, нешто што верувам дека ќе го паметам добро време.
Те здогледав, но мислам во еден момент добив mini heart-attack .. затоа што .. да .. беше до мене .. конечно.
Те гушнав, но не бев при себе, неможев да поверувам дека конечно те видов, конечно те гушнав, едноставно неможев да поверувам дека си конечно до мене.
Да, ти .. ти што ми значиш живот, чувствувам полека дека неможам без тебе, но незнам како да ти го кажам тоа, незнам со кои зборови, незнам како, помогни ми те молам, извади го тоа од мене, за најпосле да бидам среќен, а се надевам и ти.
Сега ќе се гледаме почесто .. и нема да се откажам се додека не те добијам. Не направив никаков потег вечерва, затоа што не сакав да брзам, не сакам да брзам никогаш, сакам се да биде спонтано, полека. Брзата кучка слепи кучиња раѓа.
Те сакам мила, се надевам дека еден ден ќе соберам храброст и ќе ти го кажам ова, пред тебе, гледајќи те во твоите прекрасни очи.
Те сакам.