Оооо ти проклета потсвест, што слободно без грам усул ги поматуваш сите мисли на разумот, што ме тераш да сонувам спомени горчливи колку една невозвратена љубов. Не сакам, навистина не сакам да се навраќам назад, во проклетите стеги на меланхолијата. Штотуку започнав да лебдам, а ти пак се појавуваш во форма на „заборавените соништа“.