Знаеш, сето ова време јас наивно верував дека сепак сум ти значела нешто во животот. Бар малку, бар трошка од она што ти мене ми значеше. Дури сега, после толку време, сфатив дека за тебе сум едно обично ништо. Нула. Невидлива. Три дена по ред се разминуваме на улица без ниту едно ебено здраво. Без ниту еден поглед. Како обични странци. И криво ми е. Зашто заслужив повеќе од ова. Секогаш, да го е**м, секогаш бев тука за тебе. Не како девојка, не како љубовница. Како пријател. Ти текнува ли еднаш, уште бевме тазе прекинати, кога ме праша дали може да ми се обратиш кога ти е тешко на душата, кога никој друг не може да те сфати? Ти реков дека секогаш, ама баш секогаш можеш да ми се обратиш кога сум ти потребна. И ми се обраќаше, кога ти беше тешко ме бараше зашто знаеше дека можам да те ислушам и да те утешам. И секогаш го правев тоа. Без разлика што понекогаш работите кои ги слушав ми ја гореа душата. И што добивам за возврат? Вртење глава на друга страна кога ќе поминеш покрај мене? До тука дојдовме? Требаше да те мразам, го имав секое право на тоа. А јас се надевав дека си поинаков. Дека и покрај се, заслужуваш да имаш место во мојот живот. Ништо не си заслужил. Ништо. А најкриво ми е што знам дека и кога би се вратило времето назад, кога пак би бил ланскиот август, кога пак би го преживеале истиот крај, јас пак би била истата. Пак би се трудела тебе да ти е добро , дури и по цена јас секојдневно да се самоуништувам, за ти са си среќен.. Будала сум, ама тоа е. За среќа, времето не се враќа. А сега и тука, ти за мене стануваш странец. И си ветувам себеси, веќе никогаш нема да се прашам кај си, како си, среќен ли си. Толку беше.
