Не знам поинаку освен да ти пишувам овде.Засега добро е така.
Можеби еден ден ќе ти го кажам сето ова,
без да се замарам за твојата реакција на кажаното.
Можеби и нема да има потреба да ти кажам нешто.Чинам ме читаш како буквар.
Можеби...еден ден.
Се си мислам има време.Нема потреба од превземање на избрзани подвизи.
А времето минува.
Неприметно.Ден за ден.
И секој ден е нов.Секој ден навидум ист,но поинаков.
Секое утро се будам со насмевка.
Имам можност да сум блиску до тебе.
И среќна сум.
Онака вршитам во себе од среќа.
Причини за тоа еден куп.Една од нив си ти.
Ти...
Додека те гледам како осамен и скршен се губиш во димот од цигарата која ја пушиш,со грб завртен на целиот свет,сакам да ти пријдам.
Да седнам до тебе.Да те насмеам,да ја ублажам болката која ја носиш во себе.Ми се допаѓа твојот темен поглед.Ми се допаѓа празнината која ја носиш во себе.Би ја исполнила со моето присуство.Би ја обоила во сите можни бои и нијанси.
Само нема да ја оставам сива.Проѕирна.Каква и да е.
Ќе вдахнам златен прав од љубов.
Би...толку многу би...
Кога?
Најверојатно еден ден...сигурна сум во тоа.