Сакам растојание од тука. Сакам нова далечина и воздух кој ќе ги краде сите сегашни спомени. Тешко е да ги добиеш од сенка чиј лик на прозорот, исто како јас, си ги мие гревовите од душата на парче месечева светлина.
Ги навлеков завесите набрзина. Оди. Не можеш да замислиш колку можам да бидам осамена зад овие очи. Не сакам друштво. Одамна умрев во твојот поглед. Сега сакам само недогледни простори со диви ириси каде што нема да ме гонат твоите продорни очи преклопувајќи ги океаните во мојата уста. Но тоа е несфатливо за некој кој живее веднаш од спротива.
Знаеш, понекогаш ми недостасува начинот со кој знаеш се’ да галиш со емоција. Секој камен, секој вир, секој тежок чекор на некој непознат знаеше да оживее и да врзе посебна приказна за припадност на свој начин. Ти ќе ги прекрстиш сите работи со имиња во кој секој возрасен има проблем да верува, а јас ќе се запрашам дали навистина сум толку ограничена, без фантазија. ,,Ти знаеш да испишуваш работи со поглед кои јас никогаш нема да бидам умешна да и ги подарам на хартијата”, искрено признавав.
,,Ќе падне ѕвезда но не замислувај желба” – знаеше да ми прекинеш веднаш. ,,Не замислувај, не. Замисли само дека тоа си ти, танцувајќи го слободниот пад додека до тебе допираат гласови од сите краишта за едни нови бакнежи измачкани во темно сино. И ти ќе бидеш среќна. И нечија среќа, обично моја” , А јас сега сфаќам дека не сум среќа. Само слаба и кршлива гранка трепетлика која се надева дека всушност е цврста махагони површина. Зошто љубовта трпи да биде бавна но не и ние да бидеме бавни кон неа.
Знаеш повторно, но започнав да го правам обратното од тебе. Ми делува како нешто што би го направил и ти. Можеби јас само сакам да ја сокријам вистината за да се заштитам себе си и да ја убијам секоја следна емоција пред да остане подолго од потребното и стане потреба. Почнав навечер да ја крадам тишината од предметите, да остане само формата и трошната празнина. Додека душата лебди над секој агол, секоја пукнатина и над сечија глава упивајќи ја во мојот скут миризбата на еден расцутен месец.
Приказните нивни прават само гласни врискотници и немилосрдно убиваат. Сакам да си го исцедам мозокот до последна капка за ниту еден подарен лик, ниту една создадена биографија да не може да ткае илузии додека полека заспивам.
Ајде моја уморна главо, врати се од другата страна на соновите, заспиј и одсонувај...
Ги навлеков завесите набрзина. Оди. Не можеш да замислиш колку можам да бидам осамена зад овие очи. Не сакам друштво. Одамна умрев во твојот поглед. Сега сакам само недогледни простори со диви ириси каде што нема да ме гонат твоите продорни очи преклопувајќи ги океаните во мојата уста. Но тоа е несфатливо за некој кој живее веднаш од спротива.
Знаеш, понекогаш ми недостасува начинот со кој знаеш се’ да галиш со емоција. Секој камен, секој вир, секој тежок чекор на некој непознат знаеше да оживее и да врзе посебна приказна за припадност на свој начин. Ти ќе ги прекрстиш сите работи со имиња во кој секој возрасен има проблем да верува, а јас ќе се запрашам дали навистина сум толку ограничена, без фантазија. ,,Ти знаеш да испишуваш работи со поглед кои јас никогаш нема да бидам умешна да и ги подарам на хартијата”, искрено признавав.
,,Ќе падне ѕвезда но не замислувај желба” – знаеше да ми прекинеш веднаш. ,,Не замислувај, не. Замисли само дека тоа си ти, танцувајќи го слободниот пад додека до тебе допираат гласови од сите краишта за едни нови бакнежи измачкани во темно сино. И ти ќе бидеш среќна. И нечија среќа, обично моја” , А јас сега сфаќам дека не сум среќа. Само слаба и кршлива гранка трепетлика која се надева дека всушност е цврста махагони површина. Зошто љубовта трпи да биде бавна но не и ние да бидеме бавни кон неа.
Знаеш повторно, но започнав да го правам обратното од тебе. Ми делува како нешто што би го направил и ти. Можеби јас само сакам да ја сокријам вистината за да се заштитам себе си и да ја убијам секоја следна емоција пред да остане подолго од потребното и стане потреба. Почнав навечер да ја крадам тишината од предметите, да остане само формата и трошната празнина. Додека душата лебди над секој агол, секоја пукнатина и над сечија глава упивајќи ја во мојот скут миризбата на еден расцутен месец.
Приказните нивни прават само гласни врискотници и немилосрдно убиваат. Сакам да си го исцедам мозокот до последна капка за ниту еден подарен лик, ниту една создадена биографија да не може да ткае илузии додека полека заспивам.
Ајде моја уморна главо, врати се од другата страна на соновите, заспиј и одсонувај...
