Сакам да ти кажам и конечно
да си признаам себеси дека те сакам.
Луда сум за тебе.
Другото..па и ништо друго не е важно.
Можеби..некогаш..некаде..случајно или намерно,којзнае.
А можеби и не.
Нека времето си го направи своето.
Еднаш ми рече,да не се обидувам да ги променам работите.Нека тече се како река без брани.
Нека тече,нема да менувам ништо.
Колку повеќе ја одбивав мислата на тебе,толку повеќе ме обземаше некоја љубов кон тебе.
Мислам на тебе секои 66мин.и 6 сек.иако не го сакам тоа.
Не сакам кога лутам со мислите.
Тогаш сум блиску до тебе,но далеку од себе.
Мислев ако ставам штит на себе ќе се заштитам од љубовта,ако држам дистанца од тебе нема да се случи.
Но се случи и...би напишала цела книга со моите чувства кон тебе,секое едно.Начинот на кој доаѓаат,ме обземаат и заминуваат.
Добро ги препознавам уште пред да излезат од длабочината.Секој нивни румор,шепот,секое нивно раѓање,па дури и зачнување го препознавам и би ти раскажала се..но без зборови.
Тие чувства..
Се знаеш нели?
Знам дека знаеш.И јас знам.
Ме познаваш подобро од било кој,ги знаеш сите мои демони и ангели и зборови не се потребни за да разбреш и знаеш..
Ти благодарам.
Затоа што си ти ти.