Има еден начин да го решам сето ова...
Да исчезнам и да не се вракам назад.
Како пред 3 години.
Кога од лутина го удрив куќиштето на пцто.
И пет месеци н е се појавував.
Како кога со денови не се јавував на телефон.
Кога другарка ми ми рече:
-Mери,не те сакам ваква не те познавам ваква а јас со солзи во очите и кажував...
Или кога ја имав првата љубов да се смеам неконтролирано.И да велев Те сакам Горанеееееееееееееее и од лутина да го шлакнам дечкото на другарка ми и да му речам ОДИ СИ ДА НЕ ТЕ ГЛЕДАМ.
Или пак како пред неколку месеци.
Да отидам во Гарделанд.Да седнам на топоганот и да го разлабавам каишот како тогаш.
Да ми застане здивот од страв,или да се загубам.
Да ме снема.
Или како со другарка ми... да одиме по пат кај што ке не водат патиките.
Да и кажам ти благодарам што си ми најдобра другарка и сестра и сега викни го брат ти
Да ме гушка како тогаш.Да ме бушави и да ми каже...Единствена си...Не дозволувај нешто да ти застане на патот.
Зошто ти си ми се.
Или да ми каже мајка му...Ова семејство најмногу те сака Мери,те обожаваме.
Тоа го сакам,зошто јас овде нема што да правам.
Немам,кога не сум му потребна никому.