Сакам да кажам/прашам (стара тема)

[Natenceto]

и навечер е темно

Има разлика брат од стемнето и свиткање

 

[Y1K991]

Има разлика брат од стемнето и свиткање

имав страв од светкање.....грмежи......како мал бев сам дома...фати невреме.....се скрив под јорган.......трештење...дожд....потоа се плашев...до пред некоја година...исто ме фати невреме....и престанав...сега светкањето со грмежите ми е интересно

 

[Natenceto]

имав страв од светкање.....грмежи......како мал бев сам дома...фати невреме.....се скрив под јорган.......трештење...дожд....потоа се плашев...до пред некоја година...исто ме фати невреме....и престанав...сега светкањето со грмежите ми е интересно

Јас се плашам од грмење, лани имаше многу јако невреме во скопје ама многу јако грмеше толку се плашев што се шетав низ станот како будала не ме држеше место.

 

[Sugar]

Ќе пукнам!

 

[Nightmare_f]

сдк....толку ми е доено преку п....од интернетов...кај и да влезам нигде не ме фаќа место...и затоа решив...оваа дождлива ноќ да ја поминам у глеање филмчиња

 

[990Freak]

Јас се плашам од грмење, лани имаше многу јако невреме во скопје ама многу јако грмеше толку се плашев што се шетав низ станот како будала не ме држеше место.

Ех.. нема ништо страшно, природна појава си е. плус има громобран у зграду, што и да биде нешто, електрицитет се празни у земју. Нема потреба од стра. Мене напротив, интересно ми е кд ќе има олуја

 

[Behemoth]

сдк....толку ми е доено преку п....од интернетов...кај и да влезам нигде не ме фаќа место...и затоа решив...оваа дождлива ноќ да ја поминам у глеање филмчиња

Којзнае кај е тоа?
Во Африка

 

[Y1K991]

работата ме убива и физички и психички......повеќе психички....сам сум крив....ме мрзеше факултет да учам

 

[Natenceto]

Луѓе сме се прецениле каков дожд каков гром у Скопје гори

 

[Nighty]

Кој би рекол, нели?
Да ми кажеше некој во кулминацијата на моите тинејџерски (средношколски) луди денови колку нестабилен емоционален развој ме очекува во иднина, ќе му се изнасмеев и ќе го погледнев попреку... Мислам јас, она амбициозно и тинејџерско „ѓубренце“ кое беше сигурно дека може да го има светот на рака... Но еве не’ неколку години подоцна, и нормално, токму тоа се случи (мислам на нестабилниот емоционален развој)... Вистини, лаги, реалност, илузии, мечти, насмевки, солзи - ролеркостер од чувства, љубов, омраза... Прекршени ветувања, непланирани изненадувања, (не)доверба, заклетви за вечност, газење гордост, прекршување принципи...
Патници во мојот живот, сенки, моменти... Но никаде стабилност, трајност, вечност...

Уморен сум, психички сум целосно исцеден... Не очекував ова некогаш да го кажам. Испаѓа дека не си се знам доволно себеси, м? Ха, а ме изненадуваше (непријатно) кога други личности ќе ми спомнеа дека не ме познавале онолку колку што мислеле...