Што било убаво да си спиеш до 12 на пладне
Bachelor of Arts... Дипломиран филолоф за превод и толкување на англиски јазик.
Што убаво тоа звучи, прекрасно лично достигнување, струка што (многу веројатно) ќе ме дефинира како личност во иднина.
Пред 3 месеци го завршив последниот испит, а денес конечно ја земав и толку посакуваната диплома, парчето хартија што гарантира дека од мене може да биде успешен човек.
А сепак, малку се радувам, како рамнодушен да сум, како ништо важно да не се случило. Зошто? Поради тој еден проклет телефонски повик што го имав денес во 1 часот по полноќ. Ја слушнав работата што најмалку сакав да ја слушнам, од личноста од која најмалку сакав да ја слушнам. Животите продолжуваат, се’ се менува, но зошто некои чувства остануваат? Да, потиснати се некаде длабоко, закопани, но знаат во доста непријатни моменти да излезат на површина, да боцнат, потсетат на нешто за кое (потајно) сме се надевале дека е засекогаш завршено.
Не ми требаат таквите моменти, ниту чувства! Уживам периодов во своја кожа, сакам што сум јас, и се чувствувам сигурно во одлуките и постапките што ги преземам. Токму затоа, не сакам, и нема да дозволам никој, и ништо да го промени тоа!
Не е љубовен проблем, туку со седењето до сабаље на пц па после неможам да се освестамзошто што е проблемот.. ? ако можеме некако ке помогнеме ТУКА СМЕ СЕКОГАШ
уфф...чим седиш до сабајле на пц сигурно цел ден го преспиваш...ајде пробај да седиш на пц до 1-2 најкасно а денот не го преспивај...така ке биди по извесно време ОКНе е љубовен проблем, туку со седењето до сабаље на пц па после неможам да се освестам
Имаш и од мене голема ЧЕСТИТКА ЗА ДИПЛОМАТА!Bachelor of Arts... Дипломиран филолоф за превод и толкување на англиски јазик.
Што убаво тоа звучи, прекрасно лично достигнување, струка што (многу веројатно) ќе ме дефинира како личност во иднина.
Пред 3 месеци го завршив последниот испит, а денес конечно ја земав и толку посакуваната диплома, парчето хартија што гарантира дека од мене може да биде успешен човек.
А сепак, малку се радувам, како рамнодушен да сум, како ништо важно да не се случило. Зошто? Поради тој еден проклет телефонски повик што го имав денес во 1 часот по полноќ. Ја слушнав работата што најмалку сакав да ја слушнам, од личноста од која најмалку сакав да ја слушнам. Животите продолжуваат, се’ се менува, но зошто некои чувства остануваат? Да, потиснати се некаде длабоко, закопани, но знаат во доста непријатни моменти да излезат на површина, да боцнат, потсетат на нешто за кое (потајно) сме се надевале дека е засекогаш завршено.
Не ми требаат таквите моменти, ниту чувства! Уживам периодов во своја кожа, сакам што сум јас, и се чувствувам сигурно во одлуките и постапките што ги преземам. Токму затоа, не сакам, и нема да дозволам никој, и ништо да го промени тоа!