ПРИЛЕПЕ (НЕ)СРЕЌО МОЈА
(Театарски фестивал „В.Чернодрински“
Билтен бр. 5)
Во мојот град театар,
се одржа јубилејниот,
педесет години, Театрален фестивал.
А јас уште глумам, уште глумам.
Црнодрински повторно го обоија во спектаклот на
љубовта кон уметноста, мајка
на сите духовни чеда и секаква беда.
(Од патувачките театри и улични свирачи до актери градоначалници и државни поданици
на кои тоа им стана нај омилената улога).
Melis glosiosus, официјалниот војник на фалбите за победите
во свечан занес
побрза да ги прегрни
и задуши театарските штици.
(За деспотот, нивниот чкрипот секогаш звучел како револуција).
Завесите се кренати.
На сцената почнуваат да се бркаат сенки на духови,
демони, скршени срца, шарлатани, херои.
Гледачот се гуши во сопственото восприемање:
( утешете ме
развеселете ме
трогнете ме
дајте ми да сонувам
насмејте ме
натерајте ме да заплачам
натерајте ме да размислувам
(Ги де Мопасан))
Каде тука завршува реалноста а почнува визијата.
(За нашиот сограѓанин, „Бегалка“ е реалност;
кога ќерката ќе побегни бегалка, тоа е театар).
Во големата глума која како гума се растега врз
мимичката гримаса на актерот-измамник и
гледалиштето
кое сеуште наивно се прашува
дали да му верува на ликот
или имитаторот,
ќе се разоткрие аксиомот:
драмската дружина треба да развесели.
Дајте ни „сапуница“.
(Покојниот Цане Глумецо, одамна, откако отиде во пензија,
ќе речеше: „Доста играв мајмун“).
На сцената одекнува гласот на извежбан вокал,
поставувајќи го нај театарското прашање:
„Да се биде или не“, оти
премногу е смешно да би било поинакво,
одговорот е’.
Го слуша ли публиката тој грлат глас кој повикува на прочистување ?
(Лично, катарзата од секогаш ми предизвикувала страв и трепет:
повикувајќи се на античката трагедија, ја донесовме и сопствената пропаст).
Но !?
ете ме повторно
кој знае по кој пат
одново седнувам во тој
ограничен простор со дрвени столици и
ограничен број на театарски занесеници.
Седнувам како дрвена кукла
и ги влечам конците на сопствените чувства
и вознесение од магијата на сцената.
Да разберам ?
Дали навистина тоа е сон на летната ноќ
или само ги отворам и затворам очите
пред временоста и безвременоста на
театарските штици што живот значат.
Оти мене секојпат ми фали по една штица
штом ќе се најдам пред тетатарските кулиси
кои личат на стар шифуњер
чија содржина
исполнета со износени костуми и шапки
никако да ја проникнам.
А јас уште глумам, уште глумам,
дека уметничкиот плацебо на театарот
ќе ја спаси мојата душа и душата
на мојот град театар.
(Театарски фестивал „В.Чернодрински“
Билтен бр. 5)
Во мојот град театар,
се одржа јубилејниот,
педесет години, Театрален фестивал.
А јас уште глумам, уште глумам.
Црнодрински повторно го обоија во спектаклот на
љубовта кон уметноста, мајка
на сите духовни чеда и секаква беда.
(Од патувачките театри и улични свирачи до актери градоначалници и државни поданици
на кои тоа им стана нај омилената улога).
Melis glosiosus, официјалниот војник на фалбите за победите
во свечан занес
побрза да ги прегрни
и задуши театарските штици.
(За деспотот, нивниот чкрипот секогаш звучел како револуција).
Завесите се кренати.
На сцената почнуваат да се бркаат сенки на духови,
демони, скршени срца, шарлатани, херои.
Гледачот се гуши во сопственото восприемање:
( утешете ме
развеселете ме
трогнете ме
дајте ми да сонувам
насмејте ме
натерајте ме да заплачам
натерајте ме да размислувам
(Ги де Мопасан))
Каде тука завршува реалноста а почнува визијата.
(За нашиот сограѓанин, „Бегалка“ е реалност;
кога ќерката ќе побегни бегалка, тоа е театар).
Во големата глума која како гума се растега врз
мимичката гримаса на актерот-измамник и
гледалиштето
кое сеуште наивно се прашува
дали да му верува на ликот
или имитаторот,
ќе се разоткрие аксиомот:
драмската дружина треба да развесели.
Дајте ни „сапуница“.
(Покојниот Цане Глумецо, одамна, откако отиде во пензија,
ќе речеше: „Доста играв мајмун“).
На сцената одекнува гласот на извежбан вокал,
поставувајќи го нај театарското прашање:
„Да се биде или не“, оти
премногу е смешно да би било поинакво,
одговорот е’.
Го слуша ли публиката тој грлат глас кој повикува на прочистување ?
(Лично, катарзата од секогаш ми предизвикувала страв и трепет:
повикувајќи се на античката трагедија, ја донесовме и сопствената пропаст).
Но !?
ете ме повторно
кој знае по кој пат
одново седнувам во тој
ограничен простор со дрвени столици и
ограничен број на театарски занесеници.
Седнувам како дрвена кукла
и ги влечам конците на сопствените чувства
и вознесение од магијата на сцената.
Да разберам ?
Дали навистина тоа е сон на летната ноќ
или само ги отворам и затворам очите
пред временоста и безвременоста на
театарските штици што живот значат.
Оти мене секојпат ми фали по една штица
штом ќе се најдам пред тетатарските кулиси
кои личат на стар шифуњер
чија содржина
исполнета со износени костуми и шапки
никако да ја проникнам.
А јас уште глумам, уште глумам,
дека уметничкиот плацебо на театарот
ќе ја спаси мојата душа и душата
на мојот град театар.