Продолжи ја мислата

[Давор]

Еден летен дождлив ден додека се ткаеше нова приказна од црнобелите некаде далеку, се роди љубов помеѓу просјакот и ќерката на пекарот. Тие се запознаа случајно кога ќерката на пекарот ја скрши штиклата поради лизгавите улици... Просјакот виде во каква невоља се најде и веднаш се понуди да и помогне. Тогаш ги виде пекарот и го испушти пецивото кое го држеше во рацете.Неговата ќерка брзо го оттурна просјакот од себе, се чинеше неверојатно тоа што девојката на таков начин му врати за неговата добрина, но крушата под круша паѓа си помисли просјакот, тој многу добро го знаеше Цветко пекарот.Знаеше дека нема шанси кај Сандра,ама сепак длабоко некаде вонегово срце,гаеше една искра надеж дека ете можеби барем еднаш во животот заслужува да биде среќен покрај девојката која ја сака, иако знаеше дека среќата постојано му бега од раце.Пекарот бесно ја погледна ќерка си,а таа го наведна погледот и помисли на тоа кое оправдување ќе му го даде подоцна.Зашто знаеше дека мора да му даде добра причина ако не сака да ги слуша одново и одново проповедите на Цветко.Тоа би донело само повеќе расправии,главоболки и лоши денови во нивното семејство, кое и онака ги имаше доволно во претходните неколку месеци.Периферниот живот си го правеше своетоа Сандра запаѓаше во се поголема депресија.Жалосно беше што никој, ама баш никој не сакаше да ја ислуша и да ја остави да се исплаче на мира.Сандра никогаш не го доби потребното рамо за плачење, штета што ја пропушташе единствената личност која можеше да и го даде тоа што го бара-просјакот.Всушност во нејзиното срце сеуште немаше место за нова љубов, Давор сеуште и беше и во мисли и во срце, тој ја остави поради Сара и сега Сандра ја мразеше неа од дното на својата душа.​

 

[Сара.13]

Еден летен дождлив ден додека се ткаеше нова приказна од црнобелите некаде далеку, се роди љубов помеѓу просјакот и ќерката на пекарот. Тие се запознаа случајно кога ќерката на пекарот ја скрши штиклата поради лизгавите улици... Просјакот виде во каква невоља се најде и веднаш се понуди да и помогне. Тогаш ги виде пекарот и го испушти пецивото кое го држеше во рацете.Неговата ќерка брзо го оттурна просјакот од себе, се чинеше неверојатно тоа што девојката на таков начин му врати за неговата добрина, но крушата под круша паѓа си помисли просјакот, тој многу добро го знаеше Цветко пекарот.Знаеше дека нема шанси кај Сандра,ама сепак длабоко некаде вонегово срце,гаеше една искра надеж дека ете можеби барем еднаш во животот заслужува да биде среќен покрај девојката која ја сака, иако знаеше дека среќата постојано му бега од раце.Пекарот бесно ја погледна ќерка си,а таа го наведна погледот и помисли на тоа кое оправдување ќе му го даде подоцна.Зашто знаеше дека мора да му даде добра причина ако не сака да ги слуша одново и одново проповедите на Цветко.Тоа би донело само повеќе расправии,главоболки и лоши денови во нивното семејство, кое и онака ги имаше доволно во претходните неколку месеци.Периферниот живот си го правеше своетоа Сандра запаѓаше во се поголема депресија.Жалосно беше што никој, ама баш никој не сакаше да ја ислуша и да ја остави да се исплаче на мира.Сандра никогаш не го доби потребното рамо за плачење, штета што ја пропушташе единствената личност која можеше да и го даде тоа што го бара-просјакот.Всушност во нејзиното срце сеуште немаше место за нова љубов, Давор сеуште и беше и во мисли и во срце, тој ја остави поради Сара и сега Сандра ја мразеше неа од дното на својата душа.Таа и не знаеше да мрази, но болката беше преголема, Сара само ја сакаше љубовта на Давор, не мислеше дека ​

 

[Давор]

Еден летен дождлив ден додека се ткаеше нова приказна од црнобелите некаде далеку, се роди љубов помеѓу просјакот и ќерката на пекарот. Тие се запознаа случајно кога ќерката на пекарот ја скрши штиклата поради лизгавите улици... Просјакот виде во каква невоља се најде и веднаш се понуди да и помогне. Тогаш ги виде пекарот и го испушти пецивото кое го држеше во рацете.Неговата ќерка брзо го оттурна просјакот од себе, се чинеше неверојатно тоа што девојката на таков начин му врати за неговата добрина, но крушата под круша паѓа си помисли просјакот, тој многу добро го знаеше Цветко пекарот.Знаеше дека нема шанси кај Сандра,ама сепак длабоко некаде вонегово срце,гаеше една искра надеж дека ете можеби барем еднаш во животот заслужува да биде среќен покрај девојката која ја сака, иако знаеше дека среќата постојано му бега од раце.Пекарот бесно ја погледна ќерка си,а таа го наведна погледот и помисли на тоа кое оправдување ќе му го даде подоцна.Зашто знаеше дека мора да му даде добра причина ако не сака да ги слуша одново и одново проповедите на Цветко.Тоа би донело само повеќе расправии,главоболки и лоши денови во нивното семејство, кое и онака ги имаше доволно во претходните неколку месеци.Периферниот живот си го правеше своетоа Сандра запаѓаше во се поголема депресија.Жалосно беше што никој, ама баш никој не сакаше да ја ислуша и да ја остави да се исплаче на мира.Сандра никогаш не го доби потребното рамо за плачење, штета што ја пропушташе единствената личност која можеше да и го даде тоа што го бара-просјакот.Всушност во нејзиното срце сеуште немаше место за нова љубов, Давор сеуште и беше и во мисли и во срце, тој ја остави поради Сара и сега Сандра ја мразеше неа од дното на својата душа.Таа и не знаеше да мрази, но болката беше преголема, Сара само ја сакаше љубовта на Давор, не мислеше дека и Сандра има чувства.​

Тогаш Сандра му се насмевна на просјакот и побрза дома за​

 

[Сара.13]

Еден летен дождлив ден додека се ткаеше нова приказна од црнобелите некаде далеку, се роди љубов помеѓу просјакот и ќерката на пекарот. Тие се запознаа случајно кога ќерката на пекарот ја скрши штиклата поради лизгавите улици... Просјакот виде во каква невоља се најде и веднаш се понуди да и помогне. Тогаш ги виде пекарот и го испушти пецивото кое го држеше во рацете.Неговата ќерка брзо го оттурна просјакот од себе, се чинеше неверојатно тоа што девојката на таков начин му врати за неговата добрина, но крушата под круша паѓа си помисли просјакот, тој многу добро го знаеше Цветко пекарот.Знаеше дека нема шанси кај Сандра,ама сепак длабоко некаде вонегово срце,гаеше една искра надеж дека ете можеби барем еднаш во животот заслужува да биде среќен покрај девојката која ја сака, иако знаеше дека среќата постојано му бега од раце.Пекарот бесно ја погледна ќерка си,а таа го наведна погледот и помисли на тоа кое оправдување ќе му го даде подоцна.Зашто знаеше дека мора да му даде добра причина ако не сака да ги слуша одново и одново проповедите на Цветко.Тоа би донело само повеќе расправии,главоболки и лоши денови во нивното семејство, кое и онака ги имаше доволно во претходните неколку месеци.Периферниот живот си го правеше своетоа Сандра запаѓаше во се поголема депресија.Жалосно беше што никој, ама баш никој не сакаше да ја ислуша и да ја остави да се исплаче на мира.Сандра никогаш не го доби потребното рамо за плачење, штета што ја пропушташе единствената личност која можеше да и го даде тоа што го бара-просјакот.Всушност во нејзиното срце сеуште немаше место за нова љубов, Давор сеуште и беше и во мисли и во срце, тој ја остави поради Сара и сега Сандра ја мразеше неа од дното на својата душа.Таа и не знаеше да мрази, но болката беше преголема, Сара само ја сакаше љубовта на Давор, не мислеше дека и Сандра има чувства.
Тогаш Сандра му се насмевна на просјакот и побрза дома за да ја избегне непријатната ситуација.Ја префрли косата преку рамото​

 

[Давор]

Еден летен дождлив ден додека се ткаеше нова приказна од црнобелите некаде далеку, се роди љубов помеѓу просјакот и ќерката на пекарот. Тие се запознаа случајно кога ќерката на пекарот ја скрши штиклата поради лизгавите улици... Просјакот виде во каква невоља се најде и веднаш се понуди да и помогне. Тогаш ги виде пекарот и го испушти пецивото кое го држеше во рацете.Неговата ќерка брзо го оттурна просјакот од себе, се чинеше неверојатно тоа што девојката на таков начин му врати за неговата добрина, но крушата под круша паѓа си помисли просјакот, тој многу добро го знаеше Цветко пекарот.Знаеше дека нема шанси кај Сандра,ама сепак длабоко некаде вонегово срце,гаеше една искра надеж дека ете можеби барем еднаш во животот заслужува да биде среќен покрај девојката која ја сака, иако знаеше дека среќата постојано му бега од раце.Пекарот бесно ја погледна ќерка си,а таа го наведна погледот и помисли на тоа кое оправдување ќе му го даде подоцна.Зашто знаеше дека мора да му даде добра причина ако не сака да ги слуша одново и одново проповедите на Цветко.Тоа би донело само повеќе расправии,главоболки и лоши денови во нивното семејство, кое и онака ги имаше доволно во претходните неколку месеци.Периферниот живот си го правеше своетоа Сандра запаѓаше во се поголема депресија.Жалосно беше што никој, ама баш никој не сакаше да ја ислуша и да ја остави да се исплаче на мира.Сандра никогаш не го доби потребното рамо за плачење, штета што ја пропушташе единствената личност која можеше да и го даде тоа што го бара-просјакот.Всушност во нејзиното срце сеуште немаше место за нова љубов, Давор сеуште и беше и во мисли и во срце, тој ја остави поради Сара и сега Сандра ја мразеше неа од дното на својата душа.Таа и не знаеше да мрази, но болката беше преголема, Сара само ја сакаше љубовта на Давор, не мислеше дека и Сандра има чувства.​

Тогаш Сандра му се насмевна на просјакот и побрза дома за да ја избегне непријатната ситуација.Ја префрли косата преку рамото и испушти длабока, несреќна воздишка.Штом ја допре кваката почувствува налив на негативна енергија ​

 

[Сара.13]

Еден летен дождлив ден додека се ткаеше нова приказна од црнобелите некаде далеку, се роди љубов помеѓу просјакот и ќерката на пекарот. Тие се запознаа случајно кога ќерката на пекарот ја скрши штиклата поради лизгавите улици... Просјакот виде во каква невоља се најде и веднаш се понуди да и помогне. Тогаш ги виде пекарот и го испушти пецивото кое го држеше во рацете.Неговата ќерка брзо го оттурна просјакот од себе, се чинеше неверојатно тоа што девојката на таков начин му врати за неговата добрина, но крушата под круша паѓа си помисли просјакот, тој многу добро го знаеше Цветко пекарот.Знаеше дека нема шанси кај Сандра,ама сепак длабоко некаде вонегово срце,гаеше една искра надеж дека ете можеби барем еднаш во животот заслужува да биде среќен покрај девојката која ја сака, иако знаеше дека среќата постојано му бега од раце.Пекарот бесно ја погледна ќерка си,а таа го наведна погледот и помисли на тоа кое оправдување ќе му го даде подоцна.Зашто знаеше дека мора да му даде добра причина ако не сака да ги слуша одново и одново проповедите на Цветко.Тоа би донело само повеќе расправии,главоболки и лоши денови во нивното семејство, кое и онака ги имаше доволно во претходните неколку месеци.Периферниот живот си го правеше своетоа Сандра запаѓаше во се поголема депресија.Жалосно беше што никој, ама баш никој не сакаше да ја ислуша и да ја остави да се исплаче на мира.Сандра никогаш не го доби потребното рамо за плачење, штета што ја пропушташе единствената личност која можеше да и го даде тоа што го бара-просјакот.Всушност во нејзиното срце сеуште немаше место за нова љубов, Давор сеуште и беше и во мисли и во срце, тој ја остави поради Сара и сега Сандра ја мразеше неа од дното на својата душа.Таа и не знаеше да мрази, но болката беше преголема, Сара само ја сакаше љубовта на Давор, не мислеше дека и Сандра има чувства.
Тогаш Сандра му се насмевна на просјакот и побрза дома за да ја избегне непријатната ситуација.Ја префрли косата преку рамото и испушти длабока, несреќна воздишка.Штом ја допре кваката почувствува налив на негативна енергија тоа веќе не беше оној дом каде што се чувствуваше најсреќна​

 

[Давор]

Еден летен дождлив ден додека се ткаеше нова приказна од црнобелите некаде далеку, се роди љубов помеѓу просјакот и ќерката на пекарот. Тие се запознаа случајно кога ќерката на пекарот ја скрши штиклата поради лизгавите улици... Просјакот виде во каква невоља се најде и веднаш се понуди да и помогне. Тогаш ги виде пекарот и го испушти пецивото кое го држеше во рацете.Неговата ќерка брзо го оттурна просјакот од себе, се чинеше неверојатно тоа што девојката на таков начин му врати за неговата добрина, но крушата под круша паѓа си помисли просјакот, тој многу добро го знаеше Цветко пекарот.Знаеше дека нема шанси кај Сандра,ама сепак длабоко некаде вонегово срце,гаеше една искра надеж дека ете можеби барем еднаш во животот заслужува да биде среќен покрај девојката која ја сака, иако знаеше дека среќата постојано му бега од раце.Пекарот бесно ја погледна ќерка си,а таа го наведна погледот и помисли на тоа кое оправдување ќе му го даде подоцна.Зашто знаеше дека мора да му даде добра причина ако не сака да ги слуша одново и одново проповедите на Цветко.Тоа би донело само повеќе расправии,главоболки и лоши денови во нивното семејство, кое и онака ги имаше доволно во претходните неколку месеци.Периферниот живот си го правеше своетоа Сандра запаѓаше во се поголема депресија.Жалосно беше што никој, ама баш никој не сакаше да ја ислуша и да ја остави да се исплаче на мира.Сандра никогаш не го доби потребното рамо за плачење, штета што ја пропушташе единствената личност која можеше да и го даде тоа што го бара-просјакот.Всушност во нејзиното срце сеуште немаше место за нова љубов, Давор сеуште и беше и во мисли и во срце, тој ја остави поради Сара и сега Сандра ја мразеше неа од дното на својата душа.Таа и не знаеше да мрази, но болката беше преголема, Сара само ја сакаше љубовта на Давор, не мислеше дека и Сандра има чувства.​

Тогаш Сандра му се насмевна на просјакот и побрза дома за да ја избегне непријатната ситуација.Ја префрли косата преку рамото и испушти длабока, несреќна воздишка.Штом ја допре кваката почувствува налив на негативна енергија тоа веќе не беше оној дом каде што се чувствуваше најсреќна. Се потсети на среќните денови поминати во таа шупа​

 

[Сара.13]

Еден летен дождлив ден додека се ткаеше нова приказна од црнобелите некаде далеку, се роди љубов помеѓу просјакот и ќерката на пекарот. Тие се запознаа случајно кога ќерката на пекарот ја скрши штиклата поради лизгавите улици... Просјакот виде во каква невоља се најде и веднаш се понуди да и помогне. Тогаш ги виде пекарот и го испушти пецивото кое го држеше во рацете.Неговата ќерка брзо го оттурна просјакот од себе, се чинеше неверојатно тоа што девојката на таков начин му врати за неговата добрина, но крушата под круша паѓа си помисли просјакот, тој многу добро го знаеше Цветко пекарот.Знаеше дека нема шанси кај Сандра,ама сепак длабоко некаде вонегово срце,гаеше една искра надеж дека ете можеби барем еднаш во животот заслужува да биде среќен покрај девојката која ја сака, иако знаеше дека среќата постојано му бега од раце.Пекарот бесно ја погледна ќерка си,а таа го наведна погледот и помисли на тоа кое оправдување ќе му го даде подоцна.Зашто знаеше дека мора да му даде добра причина ако не сака да ги слуша одново и одново проповедите на Цветко.Тоа би донело само повеќе расправии,главоболки и лоши денови во нивното семејство, кое и онака ги имаше доволно во претходните неколку месеци.Периферниот живот си го правеше своетоа Сандра запаѓаше во се поголема депресија.Жалосно беше што никој, ама баш никој не сакаше да ја ислуша и да ја остави да се исплаче на мира.Сандра никогаш не го доби потребното рамо за плачење, штета што ја пропушташе единствената личност која можеше да и го даде тоа што го бара-просјакот.Всушност во нејзиното срце сеуште немаше место за нова љубов, Давор сеуште и беше и во мисли и во срце, тој ја остави поради Сара и сега Сандра ја мразеше неа од дното на својата душа.Таа и не знаеше да мрази, но болката беше преголема, Сара само ја сакаше љубовта на Давор, не мислеше дека и Сандра има чувства.
Тогаш Сандра му се насмевна на просјакот и побрза дома за да ја избегне непријатната ситуација.Ја префрли косата преку рамото и испушти длабока, несреќна воздишка.Штом ја допре кваката почувствува налив на негативна енергија тоа веќе не беше оној дом каде што се чувствуваше најсреќна. Се потсети на среќните денови поминати во таа шупа...и во тој момент просјакот се сепна, стана од калливиот картон и сфати дека сето тоа било само сон.
Време е за нова приказна мислам.

 

[Давор]

...и во тој момент просјакот се сепна, стана од калливиот картон и сфати дека сето тоа било само сон.
Време е за нова приказна мислам.

ги разочараме луѓето што ја следеа серијава ова,приказнава де.Иначе ајде еве јас почнувам:
Ја бакна страсно залепувајќи ја за ѕидот.

 

[Сара.13]

Ја бакна страсно залепувајќи ја за ѕидот.Одамна ги немаше осетено тие усни, посакуваше никогаш да не