Продолжи ја мислата

[Сара.13]

Ја бакна страсно залепувајќи ја за ѕидот.Одамна ги немаше осетено тие усни, посакуваше никогаш да не ја пушти повторно,но часовникот отчукуваше и тој беше свесен дека нема уште многу време.Должноста го повикуваше, знаеше дека мора да и служи на својата земја.А таа...таа го мамеше со својот поглед, своето тело и го проколнуваше да остане уште некое време, стопена во неговите прегратки знаеше дека прашање на време е кога веќе ќе мора да се збогува со него.Не сакаше да мисли на тоа но,неможеше поинаку освен да го заведува,да го моли да остане,да го љуби и сака,губејќи се во тој миг за кој посакуваше да трае засекогаш. Тогаш јас дојдов ја фатив за градите и го уништив моментот бидејќи тогаш таа сфати дека ја имам залепено за ѕидот со т.н. `секундарен лепак` и се запрашав, што сега,како да ја исправам ситуацијата, лепакот делува..не размислував доволно пред да дејствувам.пу бее...зарем морав вака да постапам, зошто, о зошто мојот мозок ги расипува најубавите моменти? зошто барем еднаш во животов не постапам размислувајќи со главава горе, игнорирајќи се` друго? И тогаш во мене, блудниот син, нешто се скрши, решив да барам прошка од мојата љубена да се покајам и да појдам против себе и својата гордост..но, дали ќе ме сфати? Како ќе реагира на признание на ваква инфантилна постапка која не доликува на седумдесетиедно годишен, зрел човек, свесен за своите години но сепак со блудничав карактер. Можеби требаше да се угледам на помладите, на мојот внук од сестра кој лепакот не го користи за вакви глупави испади иако не сум сигурен зошто го гледам дека секогаш носи најлонско ќесе кога има лепак со себе, а можеби и јас веќе не гледам како што треба.старост, сенилност...ма свесен сум за тоа, но сепак не сфаќам за што друго би го користел лепакот, зарем би имал покорисна употреба? Моите дилеми околу ситуацијата беа разрешени кога еден ден на телевизија гледав нешто околу дувањето лепак како нов проект на власта за подобрување на наталитетот иако не сум сигурен во способноста на младинава да гледа потомство, но сето ова читателот мора да го прими со резерва бидејќи утрово заборавив да се напијам од моите...моите...моите...како само се викаа...Аминалон!

приказнава отиде во неповрат, време е за друга? : )

 

[Outrider]

Ја бакна страсно залепувајќи ја за ѕидот.Одамна ги немаше осетено тие усни, посакуваше никогаш да не ја пушти повторно,но часовникот отчукуваше и тој беше свесен дека нема уште многу време.Должноста го повикуваше, знаеше дека мора да и служи на својата земја.А таа...таа го мамеше со својот поглед, своето тело и го проколнуваше да остане уште некое време, стопена во неговите прегратки знаеше дека прашање на време е кога веќе ќе мора да се збогува со него.Не сакаше да мисли на тоа но,неможеше поинаку освен да го заведува,да го моли да остане,да го љуби и сака,губејќи се во тој миг за кој посакуваше да трае засекогаш. Тогаш јас дојдов ја фатив за градите и го уништив моментот бидејќи тогаш таа сфати дека ја имам залепено за ѕидот со т.н. `секундарен лепак` и се запрашав, што сега,како да ја исправам ситуацијата, лепакот делува..не размислував доволно пред да дејствувам.пу бее...зарем морав вака да постапам, зошто, о зошто мојот мозок ги расипува најубавите моменти? зошто барем еднаш во животов не постапам размислувајќи со главава горе, игнорирајќи се` друго? И тогаш во мене, блудниот син, нешто се скрши, решив да барам прошка од мојата љубена да се покајам и да појдам против себе и својата гордост..но, дали ќе ме сфати? Како ќе реагира на признание на ваква инфантилна постапка која не доликува на седумдесетиедно годишен, зрел човек, свесен за своите години но сепак со блудничав карактер. Можеби требаше да се угледам на помладите, на мојот внук од сестра кој лепакот не го користи за вакви глупави испади иако не сум сигурен зошто го гледам дека секогаш носи најлонско ќесе кога има лепак со себе, а можеби и јас веќе не гледам како што треба.старост, сенилност...ма свесен сум за тоа, но сепак не сфаќам за што друго би го користел лепакот, зарем би имал покорисна употреба? Моите дилеми околу ситуацијата беа разрешени кога еден ден на телевизија гледав нешто околу дувањето лепак како нов проект на власта за подобрување на наталитетот иако не сум сигурен во способноста на младинава да гледа потомство, но сето ова читателот мора да го прими со резерва бидејќи утрово заборавив да се напијам од моите...моите...моите...како само се викаа...Аминалон! Но и тоа не е важно, му се смееа на Буковски, му се смееа на Елрој, му се смееа на Хенри Милер, а кој го уби Ченто?

 

[Сара.13]

Ја бакна страсно залепувајќи ја за ѕидот.Одамна ги немаше осетено тие усни, посакуваше никогаш да не ја пушти повторно,но часовникот отчукуваше и тој беше свесен дека нема уште многу време.Должноста го повикуваше, знаеше дека мора да и служи на својата земја.А таа...таа го мамеше со својот поглед, своето тело и го проколнуваше да остане уште некое време, стопена во неговите прегратки знаеше дека прашање на време е кога веќе ќе мора да се збогува со него.Не сакаше да мисли на тоа но,неможеше поинаку освен да го заведува,да го моли да остане,да го љуби и сака,губејќи се во тој миг за кој посакуваше да трае засекогаш. Тогаш јас дојдов ја фатив за градите и го уништив моментот бидејќи тогаш таа сфати дека ја имам залепено за ѕидот со т.н. `секундарен лепак` и се запрашав, што сега,како да ја исправам ситуацијата, лепакот делува..не размислував доволно пред да дејствувам.пу бее...зарем морав вака да постапам, зошто, о зошто мојот мозок ги расипува најубавите моменти? зошто барем еднаш во животов не постапам размислувајќи со главава горе, игнорирајќи се` друго? И тогаш во мене, блудниот син, нешто се скрши, решив да барам прошка од мојата љубена да се покајам и да појдам против себе и својата гордост..но, дали ќе ме сфати? Како ќе реагира на признание на ваква инфантилна постапка која не доликува на седумдесетиедно годишен, зрел човек, свесен за своите години но сепак со блудничав карактер. Можеби требаше да се угледам на помладите, на мојот внук од сестра кој лепакот не го користи за вакви глупави испади иако не сум сигурен зошто го гледам дека секогаш носи најлонско ќесе кога има лепак со себе, а можеби и јас веќе не гледам како што треба.старост, сенилност...ма свесен сум за тоа, но сепак не сфаќам за што друго би го користел лепакот, зарем би имал покорисна употреба? Моите дилеми околу ситуацијата беа разрешени кога еден ден на телевизија гледав нешто околу дувањето лепак како нов проект на власта за подобрување на наталитетот иако не сум сигурен во способноста на младинава да гледа потомство, но сето ова читателот мора да го прими со резерва бидејќи утрово заборавив да се напијам од моите...моите...моите...како само се викаа...Аминалон! Но и тоа не е важно, му се смееа на Буковски, му се смееа на Елрој, му се смееа на Хенри Милер, а кој го уби Ченто?

а да почнам нова приказна? Ченто не ми е јака страна

Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна..

 

[Сара.13]

Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...

 

[Давор]

Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...

А зошто се вика темава Приказна без крај,кога на секоја приказка и ставате крај?
Он:
Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...
Тогаш дојдов јас,твојот најмил другар,те спасив...Не,не ми рече фала...но не е ни важно,зошто сакав само да си среќна...успеав ли да ставам насмевка на твоето лице?Се прашувам...

 

[Сара.13]

А зошто се вика темава Приказна без крај,кога на секоја приказка и ставате крај?
Он:
Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...
Тогаш дојдов јас,твојот најмил другар,те спасив...Не,не ми рече фала...но не е ни важно,зошто сакав само да си среќна...успеав ли да ставам насмевка на твоето лице?Се прашувам...

зошто обично приказниве по некое време добиваат некои чудни димензии па подобро е да се застане некаде

Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...
Тогаш дојдов јас,твојот најмил другар,те спасив...Не,не ми рече фала...но не е ни важно,зошто сакав само да си среќна...успеав ли да ставам насмевка на твоето лице?Се прашувам...
она што го чувствувам е чисто како солза, нашето пријателство сега доби една поинаква димензија.Секако дека се смеам, се смеам кога ќе се сетам на сите наши спомени од детството

 

[Давор]

Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...
Тогаш дојдов јас,твојот најмил другар,те спасив...Не,не ми рече фала...но не е ни важно,зошто сакав само да си среќна...успеав ли да ставам насмевка на твоето лице?Се прашувам...
она што го чувствувам е чисто како солза, нашето пријателство сега доби една поинаква димензија.Секако дека се смеам, се смеам кога ќе се сетам на сите наши спомени од детството
пријателство?мислев дека она меѓу нас беше нешто повеќе од пријателство...и бакнежот,се сеќаваш ли,убавице?Се сеќаваш ли на бакнежот во супермаркетот?Поминаа веќе две години,а сеуште го паметам моментот.Твојот мирис на ванила,долгата коса испреплетена во моите прсти.Навистина ли не ти значам повеќе ништо?Да,се прашувам...

 

[Сара.13]

Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...
Тогаш дојдов јас,твојот најмил другар,те спасив...Не,не ми рече фала...но не е ни важно,зошто сакав само да си среќна...успеав ли да ставам насмевка на твоето лице?Се прашувам...
она што го чувствувам е чисто како солза, нашето пријателство сега доби една поинаква димензија.Секако дека се смеам, се смеам кога ќе се сетам на сите наши спомени од детството
пријателство?мислев дека она меѓу нас беше нешто повеќе од пријателство...и бакнежот,се сеќаваш ли,убавице?Се сеќаваш ли на бакнежот во супермаркетот?Поминаа веќе две години,а сеуште го паметам моментот.Твојот мирис на ванила,долгата коса испреплетена во моите прсти.Навистина ли не ти значам повеќе ништо?Да,се прашувам...​

моите чувства..се плашам да ги искажам, не знам дали е во ред тоа што го чувствувам..а бакнежот..ммм...како да не го памтам тој бакнеж.во тој момент застана светот за мене, се исклучив од се`. ги чувствував само твоите усни..​

 

[Давор]

ее така бе Сарчи,малце романтика да видат гледачите ова,читателите де

Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...​

Тогаш дојдов јас,твојот најмил другар,те спасив...Не,не ми рече фала...но не е ни важно,зошто сакав само да си среќна...успеав ли да ставам насмевка на твоето лице?Се прашувам...​

она што го чувствувам е чисто како солза, нашето пријателство сега доби една поинаква димензија.Секако дека се смеам, се смеам кога ќе се сетам на сите наши спомени од детството​

пријателство?мислев дека она меѓу нас беше нешто повеќе од пријателство...и бакнежот,се сеќаваш ли,убавице?Се сеќаваш ли на бакнежот во супермаркетот?Поминаа веќе две години,а сеуште го паметам моментот.Твојот мирис на ванила,долгата коса испреплетена во моите прсти.Навистина ли не ти значам повеќе ништо?Да,се прашувам...​

моите чувства..се плашам да ги искажам, не знам дали е во ред тоа што го чувствувам..а бакнежот..ммм...како да не го памтам тој бакнеж.во тој момент застана светот за мене, се исклучив од се`. ги чувствував само твоите усни..​

Ти си најдоброто нешто што ми се случило.Кога те видов,знаев дека си најубавата девојка која сум ја видел некогаш во мојот живот. И знаев дека по секоја цена мора да те направам да бидеш моја,моја и само мммооојјјјааа но сеуште не сум сигурен што чувствуваш ти,дали и јас тебе ти значам толку колку што ми значиш ти.Да,се прашувам... ​

 

[Сара.13]

Останав во таа соба, сама, побркана во своите мисли..стравував, но знаев дека се ближи крајот, ќе бидам слободна...
Тогаш дојдов јас,твојот најмил другар,те спасив...Не,не ми рече фала...но не е ни важно,зошто сакав само да си среќна...успеав ли да ставам насмевка на твоето лице?Се прашувам...
она што го чувствувам е чисто како солза, нашето пријателство сега доби една поинаква димензија.Секако дека се смеам, се смеам кога ќе се сетам на сите наши спомени од детството
пријателство?мислев дека она меѓу нас беше нешто повеќе од пријателство...и бакнежот,се сеќаваш ли,убавице?Се сеќаваш ли на бакнежот во супермаркетот?Поминаа веќе две години,а сеуште го паметам моментот.Твојот мирис на ванила,долгата коса испреплетена во моите прсти.Навистина ли не ти значам повеќе ништо?Да,се прашувам...
моите чувства..се плашам да ги искажам, не знам дали е во ред тоа што го чувствувам..а бакнежот..ммм...како да не го памтам тој бакнеж.во тој момент застана светот за мене, се исклучив од се`. ги чувствував само твоите усни..
Ти си најдоброто нешто што ми се случило.Кога те видов,знаев дека си најубавата девојка која сум ја видел некогаш во мојот живот. И знаев дека по секоја цена мора да те направам да бидеш моја,моја и само мммооојјјјааа но сеуште не сум сигурен што чувствуваш ти,дали и јас тебе ти значам толку колку што ми значиш ти.Да,се прашувам...
не сакам да се прашуваш, всушност не сакам ни да размислуваш...само гушни ме, ќе добиеш одговор на се`.стави ја раката на градиве, чувствуваш ли како ми бие срцето? бие толку силно поради тебе, поради твојата близина..​