Иако често помагам (како што многупати имам кажано ОДМАГАМ) морам да кажам дека во право се дечките што кренаа бунт против ваквото помагање.
Во право се, кога се, не можам да речам не.
Но, мора некогаш да се земат некои околности: Постојат деца што колку и да можат да напишат нешто убаво им треба време, а некогаш тоа време во тинејџерски години го немаат, затоа што покрај Македонски јазик и литература имаат и други предмети што добар дел од учениците ги учат пет до дванаесет па затоа често се случува во ист ден да треба да научат Хемија, да напишат домашна Математика...и да напишат состав Македонски за писмена.
Грешката ја прават професорите.
Зошто даваат можни теми пред писмена? Зошто?
Не може дете да напише „Општи карактеристики на ликот Раскољников во Злосторство и казна“ ако делото е обработено на час?
Не може дете веднаш да осмисли состав на тема „Мојот прв училишен ден“ - ако во главата има меморија за тоа?
Башка професорите не оценуваат секогаш уметнички стил на децата - затоа што јасно е дека од 40 деца во клас не може сите да се поети и писатели туку оценуваат фактографско претставување на ситуациите: значи текстот да има вовед, главен дел и заклучок. Граматички да е добро напишан, правописот да е добар и речениците да имаат смисла - ова секое дете може да го напише, само секогаш е лесно да се рече „Не знам“ и „Не можам“.
