Јас лично, не би абортирала. Би го родила и би му ја пружела целата љубов на светов. Абортусот не е решение. Децата односно луѓето воопшто кој имаат анималија се дар за родителите. Тие ги учат нив на трпеливост и разбирање. И не нема некој да стани психопат да ги убива сите ако е растен со љубов од околината.
Не мислите дека малце претерувате со исказиве?
Не, не е дар. Не носи радост да си го гледаш детето врзано за кревет или количка, несвесно за околината околу себе, дури неговите врсници растат, се развиваат, учат, патуваат, ствараат за себе и своите... а твоево на 35 години шљапка со рацете во храната и се смее на ништо.
Пред да почине, баба ми стана несвесна за себе, нас и својата состојба. Бладаше, беше ко растение. Јас и мајка ми знаме колкав дар беше да ја креваме на неколку саати за да ја измиеме, да ѝ смениме пелена ко на бебе, да ја храниш за да ѝ капе од уста, да спиеш по 2 часа дневно пошто постојано бара нешто и испушта неповрзани звуци... буквално крв ни има течено од раце од што сме ја кревале. И тоа траеше едвај 20ина дена, со тоа што и двете сме физички силни, а замисли 40+ години да треба тоа да го правиш секојдневно, па дури и кога ќе стигнеш до некој старосен праг од 70+ години.
А после? Тури му онаквото кога родителов ќе умре и лицево ќе седи со саати гладно, посерено и усмрдено во некој ќош од чкљ установа.
Би посакале некому таков
живот?
Може е најнесебинчото нешто да се посветиш на таква личност, ама немој да ми кажете дека е дар и дека животот може да биде убав.
Трпиш пошто е твое, го сакаш, те боли, и речиси и немаш друг избор (освен ако не ти текне да го фрлиш по установа, што тешко да се случи), а не пошто си научил лекција да бидеш толерантен и сега ангели ти свират мирољубиво над глава со харфи.
Поблага ретардација може би толерирала. Многу амеби, кои се потпросечно интелигентни, се прават Ајнштајни и тренираат нерви, па сосема океј би било за промена да имаме и некој кој се однесува соодветно со капацитетот. Но, личност која не би знаела името да си го каже на 25 години или личност со физички деформитет, која би ме колнела цел живот што сум ја родила, не... не би било хумано да се мачат поради Мајка Тереза синдромот.
Едит: Немојте и со миленичиња да споредувате бе, луѓе.
Ајде кога е премало да се храни со шприц или нешто, ама после стави му храна и си јаде, а ако не му ставиш, самото си бара и не треба да седиш над него да пазиш како ќе голтне за да не му залетне, ниту лигушки да му бришеш. Какачката ќе ја собереш, да, ама не треба да му бришеш газе и да го повиваш со бебешки пудри секој саат за да не се воспали, плус, секогаш постои опција да го истренираш кај да врши нужда.
Тоа е некој еквивалент со дете и нокширче, ама кога детето веќе има 30+ години и уште не разбира кај да кака, не е исто.
Мора да е исто, 47 годишен аутист со 74 годишната мајка да му ги собира лајната кои ги посрал или да се бави со проблеми соодветни за мајка на 25 која има 2 годишно детенце. Затоа што имаш нормални деца можеш да прикажуваш вакви `бисери`, родителите на деца со проблеми од овој вид би дале се` на светот тие проблеми да ги немаат, и за нивните деца кои растат како фикуси и за самите себе кои доживотно се нагрбачени со комплетна грижа за потомството.
