@malo глеам премногу релативизираш и убацуваш одреден елемент на факт кој иако е неоспорен, сепак не значи дека сите ние што не се сложуваме целосно со твојот став сме сосема против човештвото.
А што би направила доколку родиш здраво дете, па му се случи нешто понатака во развојот и недај боже пак остане на твој грб цел живот? Ке го напуштиш ли? Како би се справувала во таков случај?
За овој случај е веќе игра на судбината која може буквално да се случи и на 1на и на 5 и на 15 а и на 45 години, така да тука нема простор за дискусија визави темава.
За твоето лично искуство секако не го оспорувам, самата си доволно свесна низ што се` поминуваш и верувам дека не ти е воопшто лесно. Секој си го пронаоѓа патот кој би му ја олеснил болката. Ти го тераш својот, јас својот, петко, јанко.... кој како си наумил. Убаво е и да се слушнат туѓи искуства, од голема помош се, но во даденава тема немаат баш допирна точка, освен тоа дека децата што ги имаш се здрави, прави и ти се трудиш буквално се` да им пружиш да пораснат во индивидуи кои подоцна би контрибуирале во општеството.
Темава е за оние кои се родиле со аномалии кои ги врзуваат за постела, деца кои никогаш нема да можат да бидат нешто повеќе од терет во фамилијата.... кои никогаш не би се оформиле како индивидуални ликови кои колку толку ако не во општеството, би помогнале по најосновните домашни задачи. Значи одиш на прегледи и ти кажуваат дека постои 99% ризик да родиш плод кој ќе ти ги промени сите желби за кои си се надевала, и не само што ќе ти ги промени, туку ќе те обврзува целиот твој живот да го посветиш на таа единка, со тоа ставајќи ги во ризик сите претходни деца (година/две разлика) како и желбата понатаму да родиш уште едно дете.
Колку е човек спремен да го понесе овој ризик секако многу зависи од индивидуата... Но нема апсолутно никаква споредба со здрав плод (бебе) не па со животно. Со самото тоа што ќе родиш здраво бебе твојата психовизичка состојба оди веднаш на повисока точка да го згрижиш а веднаш потоа и почнеш да го едуцираш бебето. Ако родиш плод со тешка деформација, духот е опаднат. Нема потреба од глумење мајки терези, но тука не се работи за среќа. Сите кои “биле среќни“ во тој даден момент, ја кријат својата тага зошто природата ги „наградила“ со таков плод. Се` понатаму што следува се сведува само на издржливоста на родителот како индивидуа, но не и на детето кое би пораснало.
Јас сум човек од прагма и некако многу сурово гледам на ова, иако ги оправдувам родителите (а неретко и им се дивам) за изборот дека се одлучиле да го чуваат детето. Но мојата максима важи дека понекогаш треба да напраиме мало зло за да се стремиме кон поголемо добро. Иако ова и не е баш „мало“. Но како што реков ако ризикот е видлив и покажува дека е доста голем, би се одлучил на абортус. Не затоа што се работи за (не)љубов, туку баш напротив - се работи за љубов на многу поширок спектар - среќа во семејството, а не целокупна и целоживотна приврзаност на една индивидуа која никогаш нема да може да се помрдне од една точка на возраст.
Секако дека не сум за да се стават сеа сите монголоиди во фурна за да се спаси човештвото. Но ако се има начини да се избегне ризик да се роди плод со тешки деформации, како и фактот дека родителите не се доволно спремни да му пружат апсолутно се` на таквото дете, тогаш не гледам зошто да не се абортира.
