И додека се губев во размислувања, самоанализи,изолација од контактите кои ги одржував па и изгубив,
животот си поминуваше покрај мене.
И ете толку се плашев од тоа да бидам сама,.се додека свесно не ја избрав самотијата.
Почнав да ја уживам. Или поинаку речено да се уживам себе.
Се приближив до себе си.
И тоа беше вистинското решение.
Сонот да го одам патот на Јаков.. Ме прати веќе подолго време.Следната година во септември ќе го одам.
Почнав да собирам пари и да се информирам како,каде,што.
Почнав и да патувам.
Ги користам викендите за посетување на градовите кои ме интересираат во близината.
Ја ширам комфорната зона.Најчесто патувам со воз.Има некоја посебна атмосфера во возовите.Мирисот на непознати луѓе,гласовите,приказните кои ги носат во себе.
И јас измеѓу нив.
Ме инспирираат тие патувања ме прават креативна.Ги запишувам поемите кои сами излегуваат од мене и се враќам дома подготвувајќи се за обврските кои ме чекаат од понеделник натака.
И додека дојде сабота се губам од градов.
Малиот е ок.Убаво е да се биде мајка на еден малечок ребел.
Никогаш не сум вистински сама. Секогаш ми е во срцето.
Имам причина да се борам да бидам подобра во секоја смисла. Подобра мајка,подобра шефица,подобар пријател, подобра него што бев вчера.
Прво за себе,па за него, па за сите останати.
Љубовта..па што знам.
Некако немам волја на врска.
Немам волја да се предадам некому,
само така.Вредна сум си и не дозволувам секој/некој да влезе во мојот живот туку така.
Хехе, патот трнлив до срцево мое..го знаат само посебните.
Да не филозофирам многу, добро сум.
Ок сум.
Среќна сум.
Благодарна сум.
Ве сакам.
животот си поминуваше покрај мене.
И ете толку се плашев од тоа да бидам сама,.се додека свесно не ја избрав самотијата.
Почнав да ја уживам. Или поинаку речено да се уживам себе.
Се приближив до себе си.
И тоа беше вистинското решение.
Сонот да го одам патот на Јаков.. Ме прати веќе подолго време.Следната година во септември ќе го одам.
Почнав да собирам пари и да се информирам како,каде,што.
Почнав и да патувам.
Ги користам викендите за посетување на градовите кои ме интересираат во близината.
Ја ширам комфорната зона.Најчесто патувам со воз.Има некоја посебна атмосфера во возовите.Мирисот на непознати луѓе,гласовите,приказните кои ги носат во себе.
И јас измеѓу нив.
Ме инспирираат тие патувања ме прават креативна.Ги запишувам поемите кои сами излегуваат од мене и се враќам дома подготвувајќи се за обврските кои ме чекаат од понеделник натака.
И додека дојде сабота се губам од градов.
Малиот е ок.Убаво е да се биде мајка на еден малечок ребел.
Никогаш не сум вистински сама. Секогаш ми е во срцето.
Имам причина да се борам да бидам подобра во секоја смисла. Подобра мајка,подобра шефица,подобар пријател, подобра него што бев вчера.
Прво за себе,па за него, па за сите останати.
Љубовта..па што знам.
Некако немам волја на врска.
Немам волја да се предадам некому,
само така.Вредна сум си и не дозволувам секој/некој да влезе во мојот живот туку така.
Хехе, патот трнлив до срцево мое..го знаат само посебните.
Да не филозофирам многу, добро сум.
Ок сум.
Среќна сум.
Благодарна сум.
Ве сакам.
Последна промена:
вистински предизвик ми се вакви игри, каде се тестира буквално се', секоја реакција, секој гест и говор на телото, секој тон и интезитет на зборот, буквално се' беше во игра вечерва, двајца предатори кои глумат плен.