Здраво дневник
Ги знаеш оние периоди кога се ке ти се струпа наеднаш, кога милион проблеми ке ти излезат од еднаш и кога не знаеш на која страна да се свртиш, кога сакаш да избегаш далеку од се или да заспиеш во длабок сон и да не се разбудиш едно десеттина години? Јас го пребродив тој период и кога се чинеше дека сум сосема сама, се појавија вистински луѓе во вистинско време и ми ја вратија насмевката на лицето. Со таа насмевка имав моќ да го сменам светот околу мене и старото да го направам ново, грдото-убаво, лошото-добро, тешкото-лесно... имав толку полет во себе и мислев дека ништо нема да ме спречи, но ниту тогаш животот не престана да ме тестира и повторно ми зададе нови пречки.
За миг згасна таа искра во мене и почнав да тонам. Не знам дали таа борба вреди. Не знам дали било која борба во животот вреди.
Се што сакам е да имам мир, да бидам среќна и децата да ми се среќни, но, борбата не секогаш носи мир, можеби и никогаш ...
...Па и не мора да ги менувам нештата и да ги трасформирам од грди во убави, можеби треба да си бидат такви и да си го доживеат крајот гниејки и распаѓајки се. Можеби некои нешта човек треба да ги остави зад себе и никогаш повторно да не погледне наназад. Можеби некои нешта не вредат толку за да си ја трошам сета енергија за да ги разубавувам, можеби во моментов јас сум она што навистина треба да се разубави.
Во меѓувреме одлучив дека нема да се самосожалувам, всушност не одлучив, туку така природно тоа ми дојде само по себе. Почна од мене да извира некој инат, ама добар инат, добар за мене.
Толку од старата мало, редно време е да живнам и да почнам да си се сакам и почитувам самата себе. Доадна си станав веќе.
Не се замарам повеќе, не ми е гајле, само сакам да си го живеам моментот најдобро што можам.
Инаку денес си ја скратив косата и се чувствувам 2-3 години помладо и дефинитивно кратка коса поубаво ми стои.
