Личен дневник

[Luckky]

Некои работи се случуваат со причина колку и да не сакам да верувам во таа глупава реченица. А сега почнав многу многу да верувам во истата.
Низ глава ми минуваат сите оние моменти кога се откажав низ животот свесно или несвесно. Кога требаше да зборувам – молчев од пусти срам дека се’ е залудно. Кога трчав покрај кеј, се откажав пред целта и дозволив да ме поминат зошто гласот во мене ме удави во неговото не можеш. Не запознав нови луѓе зошто верував дека никому нема да му се допаднам.
Копав во минатото фрлајќи си ја земјата врз мојата иднина.Се распрснав врз премногу животи и проблеми, заборавајќи на оној основниот – мојот.
Казната ме стигна ова лето кога сето тоа ескалираше во состојба генерална анксиозност, панични атаки и престрашувачки мисли.
Се плашев и се' уште по малку се плашам. Страшно е.
Страшно е да лежиш без способност да се опуштиш а заспивањето да те преплашува до смрт. Истоштувачки е секој ден да се бориш со различен симптом од Дон Кихотовата ветерница. Ужасно е да бараш мисловна утеха дека се’ ќе биде во ред, а стравот да ти ги распарува најголемите надежи. Ден за ден. Момент за момент. Се сомневаш дали некогаш ќе биде добро, макар издржливо.
Се опседнуваш со тоа да бидеш добро, и самото тоа вознемирува.
Најтешко е тоа што пробуваш да го гасиш огнот со бензин.
Сфатив дека несвесно го пропуштив емотивното во мене да флуктуира и да се уништува. Овој пат, се посветувам на себе и за промена се откажувам од другите.
Ги разлабавувам стегите што ме држеа заложник во ирационалното јас.

Нема ништо поослободувачки од тоа да сакаш да бидеш слободна. Не знам како и не знам кога но силно верувам во тоа. Последниве денови повторно чувстувам среќа и уште поголема сила.
Веќе го здогледувам излезот од тунелот.

Има стихови што без причина се врежуваат во човечката приказна. Јас се давам од вистината во следните и ги врежувам на кожа.

Flame you came from me
Fire meet gasoline
I'm burning alive
I can barely breathe
When you're here loving me
Fire meet gasoline
Burn with me tonight

Ќе горам бесконечно. Ќе горам до темел во себе додека не се родам пак од пепелта.
Овој пат свесна што се’ имам да понудам на светот.
Овој пат, без срам дека треба да го искажам тоа што го носам во себе.
Овој пат, одвнатре.
Овој пат - многу посилна.
Овој пат – се сакам бесконечно.

 

[Lena]

I've been thinking about who I want to love, and how I want to love, and why I want to love the way I want to love, and what I need to learn to love that way, and who I need to become to become the kind of love I want to be ... and when I break it all down, when I whittle it into a single breath, it essentially comes out like this: Before I die, I want to be somebody’s favorite hiding place, the place they can put everything they know they need to survive, every secret, every solitude, every nervous prayer, and be absolutely certain I will keep it safe. I will keep it safe.

 

[*V******]

maaa ne ...nema da pisuvam..ako go napravam toa ke znam deka seuste sum slaba...

 

[malo]

Денес пронајдов песна и спот кои што се идентични на моите кошмари, не толку според содржината колку што се совпаѓаат со чувството, со сензибилитетот. Се чувствувам како да сум го пронашла највредното нешто на светот, најголемото богатство. Го гледам со страв и се чувствувам како да се соочувам со сите мои стравови, со сето најцрно во мене... Го гледам со ежење, со болка, со љубов, со страв... едноставно морам да го споделам, да го сочувам некаде.

 

[existence]

Е, пак јас и мојата несоница.

Еве пак се мачам да заспијам, препелкајќи се во креветот, обидувајќи се да ја одгатнам секоја тајна на универзумот. Затворам очи обидувајќи се да заспијам, пред очи почнуваат да ми излегуваат соѕвездија, ѕвездени прашини, маглини... и ми навираат прашања и наместо да заспијам јас се мачам да им најдам одговори на тие прашања.
Постои ли бесконечноста?
Не.
Зошто?
Па затоа што бесконечноста е само математички модел. Реалноста е специјален случај на математичкиот модел, физиката е специјален случај од математиката.
...
...
...
Постои ли можност да постои интердимензионално патување? Дали постои начин да се изолираат димензиите и да постанат независни една од друга?
...
...
И така наместо да спијам, јас водам дискусии со гласот во мојата глава кој постојано само прашува и прашува.

 

[malo]

Драг дневнику!
Дали го знаеш она чувство, кога имаш силна желба за заспиеш и да спиеш неколку години, за потоа кога ке се разбудиш се да биде сменето и се да биде во ред?
Понекогаш не само што сакам да го преспијам овој живот, туку и посакувам да се разбудам како некоја друга личност или пак воопшто да не се разбудам како човек.
Сакам да сум ветер. Сакам да сум ветер, да летам слободна, да се вивнувам високо во студените прашуми и истовремено да ги погалам сите лисја од секое дрво. Ветар кој пее ѕунливи мелодии меѓу стеблата на старите, високи дрвја. Ветер кој наутро тивко легнува над зелена, оросена трева. Ветер кој ги расцутува дивите темјанушки и го расфрла нивниот мирис низ зелените полиња. Ветер кој ги буди и беснее брановите во морињата.
...
Не би било фер да сме само тело. Мора да сме нешто повеќе од тоа, едноставно мора.
Потребно ни е да имаме душа, ах колку проклето ни е потребно!
Мене лично ми треба слобода, надвор од границите на ова тело. Ми треба да се разлеам и да бидам ништо, а сепак да бидам се.
...
Само не сакам повеќе да бидам човек.

 

[Змејче]

драго дневниче..

одамна немам пишано овде...знам...времиња поминуваат...поминуваат исполнети со спомени на радост, страв, разочарување и омраза....сепак овие мои времиња ги поминав највеќе со мојава борба...борба која никогаш досега ја немав изборено, како и победено за последен пат...тоа е се' што ќе кажам сега...и уште ова: да! среќна сум...сеуште!

 

[●Untouchable°]

Ете ме и мене дневниче
Зошто сум тука ? Еј да се сетив..
Празна сум, не чувствувам ништо.. Ни болка ни радост ни ништо дневнику.. Посакувам сега само да сум во една совршена по мој вкус не толку луксузна соба и да имам само музика... Музика да.. Само тоа може да врати некакво чувство во мене.. Можеби ке ми ја врати и војлата да живеам. Кој знае..
А можеби и ке ме докрајчи..
Толку сум разочарана од животов што тоа е неописливо.. Разочарана од се'!
Нема, некако нема смисла.. Зошто живееме бе?
Работа, дома... Таму нервози, ваму нервози..
Доаѓаш дома и викаш по кој ке најдеш зошто било растурено сакаш се да е уредно.. Па луѓе живеат таму бре! Као да си сува у раце па да расчистиш!!
Нервоза.. Еден ден ке ме убие
Добив чувства дневнику добив! Јес.. Нервоза, но сепак добив! добро е не сум била црна празнина.. има нешто ....

 

[$3Я3|\||)&p&†Y]

Почнав да се навикнувам на некои работи на коишто не можев порано. It gets better that way. Само не можам понекогаш да заспијам навечер. Ме мачи нешто, а не знам што е. Се чувствувам некако глупо, а не знам зошто. Не знам, а сакам да откријам. Чувствувам некаков страв, а не знам од што ми е.
Не знам дали да се надевам дека ќе ја откријам причината, или нема. Здравје

 

[Метаморф]

Драг дневниче,ретко ти се обраќам ама кога го правам тоа го правам пак од истата причина,дека сепак можеби еден ден ќе бидам како тебе,дека ќе немам проблеми и ќе можам да ги слушам и туѓите.Ама како и кога?Секој ден од улица на улица шетам да си ја бистрам главата,со кутијата цигари во едниот џеб и надежта во другиот.Во чии животи влегувам јас и кој го пуштам во мојот...Пробав да се изолирам од мнозината,само јас и овие четири ѕида.Но пак не оди,пак нешто ми треба и ме влече надвор,но ни знам што ми треба ни што да барам.Сакам само сам на себе да сум си доволен а луѓето да ги гледам како времето,научив како,ама не можам.Каква е таа љубов што ми треба а ме убива,зошто патот кон тоа што го сакаш е како да трчаш по скалила во сон?