Личен дневник
- Автор на темата JaMi
- Време на започнување
Драг дневнику,
На форумов се зачленив пред 88 недели. Или 616 дена. Или, најпросто, 1 година, 8 месеца и 7 дена.
Искрено и не ми се чини како пред многу време да е. Веројатно затоа што тие 1 година, 8 месеца и 7 дена ми поминаа толку брзо што не се ни сеќавам што се се случи помеѓу тогаш и сега. Толку работи се имаат сменето што и да сакав - веројатно немаше да успеам да водам евиденција на се. Реално, поминато е многу време..
Се зачленив на 2ри Април, 13 дена пред да наполнам 18 години. Многу добро паметам како го најдов форумов. Уште подобро паметам зошто се зачленив. Паметам и зошто останав.
Имав некоја убава поврзаност со некои од членовите тука, уште од почетокот. Со некои сеуште и постои, колку и да е истенчена. Мислам дека долго време ќе постои. Се сеќавам колку пати имав седено до сабајле на форумов, впрочем мислам дека голем дел од 2012 ми беше обележан токму со тие преспивања на форумов. Разговори, дебати, дискусии, смеење, карање. Добра доза на драми.
Без никаков сомнеж анонимноста и можноста да се искажам слободно ми помогнаа да излезам од таа школка во која бев. Да кажам што мислам, искрено, макар и да треба да се раскарам малку. Да го одбранам мојот став, да го поткрепам. Впрочем овој форум има придонесено доста до мојот целосен развиток. Имав научено голем број на работи од луѓето тука. И од оние кои беа со пријателски намери, а и другите. Мислам дека баш на таа возраст ми требаше баш некое вакво место. Некаде каде што ќе можам да кажам што сакам, некаде каде што ќе можам да комуницирам со луѓе постојано. Да дискутирам, да дебатирам, да се сакам, да се карам, да споделувам мои искуства и да читам (а и да учам) од туѓите искуства. Едноставно еден број на искуства со чија помош почна оној процес на продолжување понатаму со животот при што со секој чекор ги исфрлав оние особини кои ме спречуваа, ако не и ме уназадуваа. Животот ми беше еден огромен чвор кој полека се отплеткуваше, благодарение на членовите на форумов.
Мислам дека до тогаш немав баш сфатено колкава разнообразност всушност постои меѓу луѓето, дека сите различно размислуваме, дека сите различно толкуваме одредени работи.
Во тие години на развиток имав научено многу работи од форумов и сите влијаеа врз тоа како се одвиваше мојот живот понатаму. Сите работи кои ги научив имаа мала улога во нешто големо. Благодарение на форумов, поточно на неговите членови, почнав да се менувам во личноста која што знаев дека сакав да бидам - но не знаев од каде да почнам, немав храброст. Луѓево ме подбутнаа, иако со ни една личност од тука се немав (и сеуште се немам) запознаено надвор од форумот.
Има уште работи кои би можеле да се додадат, но за сега, а воедно и за прво мислење во дневников, мислам дека е доволно
Фала ви многу на сите, а воедно голем поздрав од 17-годишен јас и поголем поздрав од 19-годишен јас (20-годишен оваа пролет).
На форумов се зачленив пред 88 недели. Или 616 дена. Или, најпросто, 1 година, 8 месеца и 7 дена.
Искрено и не ми се чини како пред многу време да е. Веројатно затоа што тие 1 година, 8 месеца и 7 дена ми поминаа толку брзо што не се ни сеќавам што се се случи помеѓу тогаш и сега. Толку работи се имаат сменето што и да сакав - веројатно немаше да успеам да водам евиденција на се. Реално, поминато е многу време..
Се зачленив на 2ри Април, 13 дена пред да наполнам 18 години. Многу добро паметам како го најдов форумов. Уште подобро паметам зошто се зачленив. Паметам и зошто останав.
Имав некоја убава поврзаност со некои од членовите тука, уште од почетокот. Со некои сеуште и постои, колку и да е истенчена. Мислам дека долго време ќе постои. Се сеќавам колку пати имав седено до сабајле на форумов, впрочем мислам дека голем дел од 2012 ми беше обележан токму со тие преспивања на форумов. Разговори, дебати, дискусии, смеење, карање. Добра доза на драми.
Без никаков сомнеж анонимноста и можноста да се искажам слободно ми помогнаа да излезам од таа школка во која бев. Да кажам што мислам, искрено, макар и да треба да се раскарам малку. Да го одбранам мојот став, да го поткрепам. Впрочем овој форум има придонесено доста до мојот целосен развиток. Имав научено голем број на работи од луѓето тука. И од оние кои беа со пријателски намери, а и другите. Мислам дека баш на таа возраст ми требаше баш некое вакво место. Некаде каде што ќе можам да кажам што сакам, некаде каде што ќе можам да комуницирам со луѓе постојано. Да дискутирам, да дебатирам, да се сакам, да се карам, да споделувам мои искуства и да читам (а и да учам) од туѓите искуства. Едноставно еден број на искуства со чија помош почна оној процес на продолжување понатаму со животот при што со секој чекор ги исфрлав оние особини кои ме спречуваа, ако не и ме уназадуваа. Животот ми беше еден огромен чвор кој полека се отплеткуваше, благодарение на членовите на форумов.
Мислам дека до тогаш немав баш сфатено колкава разнообразност всушност постои меѓу луѓето, дека сите различно размислуваме, дека сите различно толкуваме одредени работи.
Во тие години на развиток имав научено многу работи од форумов и сите влијаеа врз тоа како се одвиваше мојот живот понатаму. Сите работи кои ги научив имаа мала улога во нешто големо. Благодарение на форумов, поточно на неговите членови, почнав да се менувам во личноста која што знаев дека сакав да бидам - но не знаев од каде да почнам, немав храброст. Луѓево ме подбутнаа, иако со ни една личност од тука се немав (и сеуште се немам) запознаено надвор од форумот.
Има уште работи кои би можеле да се додадат, но за сега, а воедно и за прво мислење во дневников, мислам дека е доволно
Фала ви многу на сите, а воедно голем поздрав од 17-годишен јас и поголем поздрав од 19-годишен јас (20-годишен оваа пролет).
драго дневниче...
денес не осетив да ми е ладно. времево смрзна, а јас топла
по цел ден сум во пижамки, музиче, кафе, на нет... (кафето не ни го осетив 
хммм...ај правам уште едно сега, ама многу малку)...во меѓувреме може ќе пуштам и некое филмче...од утре нов ден, нови сили, нови остварувања...уште снег да падне, не беше фер пред некој ден, одма се стопи....иако некои пцујат за ладново време "бррр смрзнав" или "леле па снеег ли уште фали"...јас си го сакам, сакам да шетам и кога ќе вее...па шо, зимско детенце сум си 
денес не осетив да ми е ладно. времево смрзна, а јас топла
по цел ден сум во пижамки, музиче, кафе, на нет... (кафето не ни го осетив хммм...ај правам уште едно сега, ама многу малку)...во меѓувреме може ќе пуштам и некое филмче...од утре нов ден, нови сили, нови остварувања...уште снег да падне, не беше фер пред некој ден, одма се стопи....иако некои пцујат за ладново време "бррр смрзнав" или "леле па снеег ли уште фали"...јас си го сакам, сакам да шетам и кога ќе вее...па шо, зимско детенце сум си 
Драг дневнику,
Денес сватив дека времето поминато со фамилијата e вредно повеќе од се на светот. Тоа се единствените луѓе кои те прифаќаат таков каков што си и те сакаат поради тоа што си.Тоа се луѓето кои што ќе направат се за те насмеат. Затоа треба максимално да ги искористиме скапоцените моменти со најблиските и да ги негуваме прекрасните спомени од времето поминато со нив.
Денес сватив дека времето поминато со фамилијата e вредно повеќе од се на светот. Тоа се единствените луѓе кои те прифаќаат таков каков што си и те сакаат поради тоа што си.Тоа се луѓето кои што ќе направат се за те насмеат. Затоа треба максимално да ги искористиме скапоцените моменти со најблиските и да ги негуваме прекрасните спомени од времето поминато со нив.
драго дневниче...
морам да признам дека ми се случува некогаш да поминам со прстите низ "лузната" со нејзиниот допирот се враќам на времето низ што се' поминав...ми се враќаат тие сцени што ги претрпев најтешките моменти во мојов живот, дури ни самата не сум сеуште свесна за тоа....зар толку брзо време помина? зар толку големи маки издржав?? зар толку храбро се изборив?? ќе биде ли доволно и за понатаму да мислам??? не можам а да не помислам, не! но останувам прибрана да не претерам...останувам и понатаму на нозе, за разлика од претходните паѓања што скоро ми покрваруваа колената....сега сум на цврсти нозе, немам крв на колената, иако погледнува да не имам некои дамки, но не!....господ имало тогаш, господ ќе има и понатаму...знам, господ гледа се'!
морам да признам дека ми се случува некогаш да поминам со прстите низ "лузната" со нејзиниот допирот се враќам на времето низ што се' поминав...ми се враќаат тие сцени што ги претрпев најтешките моменти во мојов живот, дури ни самата не сум сеуште свесна за тоа....зар толку брзо време помина? зар толку големи маки издржав?? зар толку храбро се изборив?? ќе биде ли доволно и за понатаму да мислам??? не можам а да не помислам, не! но останувам прибрана да не претерам...останувам и понатаму на нозе, за разлика од претходните паѓања што скоро ми покрваруваа колената....сега сум на цврсти нозе, немам крв на колената, иако погледнува да не имам некои дамки, но не!....господ имало тогаш, господ ќе има и понатаму...знам, господ гледа се'!
Колку убаво чувство кога првата целосна плата ќе легне на конто.
И да е уште подобро,добиваш повеќе од колку што си мислел со премии.
Хухуууу..Одма добивам волја да одам на работа и да се борам за премии,дури добивам и желба за прекувремено работење.Невероватно.
Workaholic ќе постанам изгледа.
Се радувам на мјузиклот "фантом на операта"
со другачките ми(ептен ми е филм,па морам да се пофалам).Ќе биде интересно,а и на забавата после мјузиклот со коктелчиња и моабет до сабајле.
Иначе на западу т.е северу ништа ново.
Се по старо,се ок.
Барем се трудам да е си ја направам ок.
Стекнав навика да ги поедноставам работите на најкомплицираниот начин.
Едно време бев уверена во тоа дека сум многу едноставна,но..сум се зезнала изгледа.
Сепак тоа е друга приказна.
Да не должам многу.
Баааај.
И да е уште подобро,добиваш повеќе од колку што си мислел со премии.
Хухуууу..Одма добивам волја да одам на работа и да се борам за премии,дури добивам и желба за прекувремено работење.Невероватно.
Workaholic ќе постанам изгледа.
Се радувам на мјузиклот "фантом на операта"
со другачките ми(ептен ми е филм,па морам да се пофалам).Ќе биде интересно,а и на забавата после мјузиклот со коктелчиња и моабет до сабајле.
Иначе на западу т.е северу ништа ново.
Се по старо,се ок.
Барем се трудам да е си ја направам ок.
Стекнав навика да ги поедноставам работите на најкомплицираниот начин.
Едно време бев уверена во тоа дека сум многу едноставна,но..сум се зезнала изгледа.
Сепак тоа е друга приказна.
Да не должам многу.
Баааај.