Со длабока животна рана, шамарот уште од раѓање што ми го удри животот и со болката што е мој вечен сопатник успешно се справувам.
И еве ме.
Жива сум.
Благодарна што постојам и со мисла дека моето постоење не е случајно.
Вдишувам.
Издишувам.
Со куфер полн со соништа и спомени.
Со нови спомени кои допрва следат.
На животна патека и вечна борба.
Поетска и романтична душа со потиснати емоции кои ги скрива во себе.
Денес читајќи ја Рингишпил дозволи солзите да и истечат како река, зошто толку се соживеа со ликовите и секоја средба и разделба ја оплакуваше со длабоки емоции како небаре животот и е при крај.
Се чудам некогаш на својата сентименталност понекогаш, а и на својата ладнокрвност.
Како јинг и јанг.
Две во едно. И болка и тага.
Никогаш комплетно нема да бидам исполнета додека не го решам ТОА.
Ќе дојде и тој ден кога ќе се разбудам без болката која ми ја корне душава.
Со вечно сеќавање на изминатите години што не можат да се вратат.
Си го сакам животов.
Каков е, таков е - мој си е!
Всушност уште е пред мене, со нецели две децении, а звучам како да навлегувам во 7мата, како некоја баба што жали за младоста, а сфаќам колку брзо лета времето.
И колку растеме, созреваме и се стекнуваме со животно искуство и животна мудрост на која ниедно школо не може да научи.
