Личен дневник

[Iris*]

Ми недостигаат
песни,
не љубовни,
туку оние за после Тоа,
оние за преживување,
како да посакаш да се разбудиш сабајле,
дури и шминка да ставиш,
и да се трудиш цел ден да не ја размачкаш,
како да кажеш некоја шега,
дури и насмевка да намонтираш,
иако очите мртви ти се.
Ми недостига
поезија,
која се џвака како живо месо,
болна сум од совети од типот
"После дождот доаѓа сонце",
а твоето изгасено е,
и душата низ пустош и јад ти шета,
без воља за будење,
без воља за насмевка.
Ми недостигаат
сурови зборови,
складно срочени
во молитва.
Ми недостигаш,
си недостигам,
во приказната
за пријателство на прв збор,
не на прв поглед,
вистинска приказна,
за Момчето кое заслужи да не порасне,
и Девојчето кое не мораше никогаш да се чешла,
кое научи да го преплива морето,
да го прелета небото,
да направи едро до него,
од омиленото фустанче,
едно утро,
навидум обично,
дур нивната љубов
правеше совршени сенки,
ни зрно тешки,
ни солза тажни,
старински и вистински.
Трепни....и ќе знам каде си...

 

[Prashina]

Neka ti stojat site moi nasmevki I solzi na tvoite obrazi. Neka ti stoi celata ljubov kako sitnurija vo dgepovite. Neka te vodi mojata misla vo tvojot egotrip.
I tvoite zborovi koi pocnuvaat so ke, ke bide, ke se javam, ke se vidime, ke .... samo meuri od sapunica koi pukaat na krajot od denot. Ke me nema. Ke ja vidis mesechinata popolna I pozaokruzena. Ke se smees na moeto isceznuvanje. Dali posreken si?

 

[Iris*]

Влегуваш блокиран од страв,
а потоа,
потоа не се плашиш од ништо,
сѐ е некако интересно, занимливо,
се чувствуваш како дете во слаткарница,
благ мирис, опоен,
ѕвечкање,
а потоа.....
Некој ме повикува,
си го слушам по втор пат името,
гласно е, ми пречи,
си мислам "не се дери, слушам",
ми зуе во главата,
не можам да ја помрднам устата, не ми пречи,
можам да молчам, дур од тишината во главата не почне да ти татне,
можам да молчам, сите зборој за тебе да ги премолчам,
ама, што со напишаните?
Знам да молчам, најдобро го правам,
знам и очите да ги затворам, па никогаш веќе во нив да не се видиш...
сега пробам да ги отворам, неуспешно,
ме боцкаат, сѐ ми е некако матно,
ми студи,
пак ги отворам,
под тенкиот чаршав градите откриваат дека ми студи,
образите ми горат,
од што ли се срамам, и погола сум била,
душата гола ми беше,
дур не ѝ достуде,
дур не здоболе од студ,
а јас ја гледав како замрзнува, и ништо не направив,
срцето голо ми беше,
отворено, изложено,
и ќутеше и траеше,
дур го обликуваа ко со длето, по своја желба,
дур не пукна на две,
па болеше и крвареше,
дур не почна да се рони, ко сув леб,
а јас гледав од прозорецот како врапците се гоштеваат со трошките, и ништо не направив,
болеше,
а тој бол, не е ко овој, овој поминува...
Очите се полнат ко корита,
си велам "Немој! Немој!",
џабе,
подголтнувам и претекува,
низ образот до увото..
"Ајде, немој солзи, ќе одиш дома."
Ги гледам,
немоќно, бледо,
како новороденче кога вреска,
а не знаеш што му е,
јас врескам во себе,
дури и малку среќна сум,
што не можам да прозборам,
да не прашам,
"Кое дома?".

 

[Iris*]

Ќе те сопне животот
па ќе паднеш во нечија прегратка,
ќе помислиш сигурен си, штом те крева од дното,
а тој само се фатил за тебе, да се исправи,
ќе помислиш сакан си, штом те милува,
а тој гребе низ твојата кожа, мислејќи ќе ги тргне туѓите отпечатоци од себе.
Те кршеле многу пати,
со своето его, ги резбале твоите рани,
длабоки,
за да ги наполнат со својата празнина,
на твојата љубов, враќале со подсмев,
за да ги наполнат своите рани.
И некако се учиш да живееш,
без потреба да обвинуваш,
ги прифаќаш такви какви што се,
кога срцето ќе стане црна дупка,
кога цветот ќе стане челик,
кога телото ќе стане само оклоп,
пушти го лелекот,
нека стане поезија,
кога болката е дно,
и веќе немаш каде,
тогаш...се раѓа душата,
а таа те прави човек.

 

[Prashina]

Postojat planini koi mozes da gi prekachis vo eden zdiv, ama ne sakas od principi. Postojat virchinja od voda koi gi zaobikoluvas od navika. No postojat lugje koi I koga molchite se razbirate.
Ne, ne mi nedostigas zasto tvoi se izborite I ogranichuvanjata.
Zosto bi mi nedostigal koga jas ne ti nedostigam?
Imam mnogu ubavo zborovi progoltano I mnogu loshi pogledi izbistreno. Si bil, si videl, si zemal sto si sakal I sto ti bilo potrebno.
Gi znaes moite kosmosi , gi znaes moite slobodi. Jas mozam da ziveam vo site formi na univerzumot no ne te pobaruvam.
Kosmosot go dava toa sto go barame. Jas baram mir vo vecnosta.

 

[Iris*]

Не бев свесна колку сме поврзани и слични, до самиот крај. Често бегав од твоите совети, зошто јас "сама знаев како треба". Сега знам дека ништо не знам, и дека уште ми требаш. Сега знам дека ги живеев твоите совети иако се правев дека не ги прифаќам и дека не ми се потребни. "Ќути ми, само ќути" секогаш ми велеше, и не познавам никој што ќути повеќе од мене. Душава ми се јаде што не преќутив пред тебе, па замина со моите проблеми, наместо со спокој да те испратам.
Покрај тебе научив што е љубов и посветеност, и љубам да знаеш, не како што би сакала, не колку што би можела, ама и тоа го научив од тебе, "колку што ќе имаш, толку, чувај го и цени го" - ќе речеше. Љубам, чувам, ценам, почитувам, давам, верувам, зошто ти така ме научи.
И сега, дур треперам, и ми се мати погледот, устата благо ми се развлекува кога ќе помислам како знаеше да се налутиш за ситница, ко дете и цел ден да мрчиш, додека нешто поголемо не беше причина за лутење, тогаш требаше смирен разговор. И тука сме исти, ако нејќам да признаам.
Преживеавме многу заедно, истуркавме, издржавме, стискавме заби, но ти се откажа...а немавме завршено. Не се лутам, не на тебе и ќе го истуркам и ова, за тебе, за мене, ќе го составам повторно секое парче од огледалото пред мене, колку и да боли, ќе редам, ќе ваѓам, како да склопувам сложувалка, дур не ја добијам вистинската слика, дур не се пронајдам цела и вистинска.
Ќе се видиме пак, знам, и тогаш ќе ти се израдувам, како што ми се радуваше ти, секогаш кога ти доаѓав.
"Запомни, човеку, прашина си и ќе се вратиш на прашина."

 

[Iris*]

Знам дека им пречи, мојата музика, мојата грижа, мојот поглед, начинот на кој се движам, моите сонови.... Постојано се трудат да ме разбудат. Ме тресат, ме креваат највисоко, па ме спуштаат најниско што можат. Не можат да го поднесат мојот глас, мојата смиреност, едноставност, мојата љубов, мојата посветеност. Проклето ги иритира тоа што сум различна, нетипична, непредвидлива, далеку од реалниот свет. Ги нервира кога читам, кога пишувам, кога молчам и кога зборувам. Им пречам кога сум присутна и уште повеќе кога сум отсутна. Најмногу мразат кога сум послушна, тивка и мирна па немаат за што да ми замерат и да ме критикуваат.
И упорно се трудат да ме разбудат, да не сонувам, зошто "Светот не сака чудаци".

 

[Iris*]

Стоиш пред огледалото, плашејќи се да се погледнеш, зошто од некој, си се претворил во нешто. Само предмет, без никаква вредност. Како школката од ланското летување, која кога ќе ја погледнеш можеби само на момент ќе те потсети на длабочината на морето, кога сакаше да останеш таму долу, на солта која ти ги печеше очите и која ја заборави и стана неважна во истиот момент кога таа школка ги дарува со искра.
Малечка школка, на дното, толку мала и обична, а сепак доволна да те крене горе, на површината, да земеш здив уште еднаш, да го почнеш одново тој маѓепсан круг, од кој нема излез.... Ја одложи во кутијата со ситници, и заборави на новиот радосен здив што ти го поклони... Пак си на дното. Шум морски и воздишка на брановите, ко горчлив зачин што дразни, и таа синевина горе, што не слегува, а влече, да биде копнеж, невозможен, а вечен. Матен час испружил рака кон душата, кога нема ни ден ни мрак, само осаменост, празнина, неразбирање, неприфатеност, и еден глас што те следи, со шумот на бранот се споил па офкање и липање бива. Не е грижа, туку спомен, и во него име што молчи.

 

[violetmoon]

Ајде животе гази ме, да видам колку најсилно можеш. Но колку пати и да биде јас пак ќе станам да знаеш. Но болката ми е голема за тие што нема. Таа ми го нагриза срцево. Боли мојата немоќ.

 

[Iris*]

Од каде тоа тропање? Што е со мене, кога секој звук ме преплашува? Какви се тие раце? О, тие ми ги копаат очите.
Ноќта е претемна и тешка, црна земја се рони наместо солзи. Липање воздухот го разблажува од чудните смртни крици, и страшните гласови на мрачната птица која вреска и пророчува ужаси и смрт.
Да живееш без живот е најголема грешка, ако не и единствена.
Ѕвезди, скријте го вашиот сјај. Нека светлината не ги гледа моите црни длабоки желби.