Пих...и се потврдува тезата дека ние увек сме цвечичи и пепељуги, а другите не чинат.
А не дека може сме им дале повод да се дволични спрема нас. А и не дека сме биле дволични спрема нив. Не. Никако.
Па чекајте бе луѓе, сакате да ми кажете дека вие никогаш никому не сте направиле лице?
Од кај знаеме дека нас некој не не смета за дволични?
Дај да не се лажеме вака. Не мора да е екстремна, искористувачка дволичност. Да не случајно не сте направиле лице на професор или работодавец што го мразите со душа оти замара, но од кој ви зависела оцената/платата?
Да не случајно не сте кажале бела лага дека некому убаво му стои нештото, а во себе три пати сте се поплукале и превртеле очи, но сте го направиле тоа да не скршите филм?
Па дволичност е и тоа, такво ни е опкружувањето. Јес да треба да сме што поискрени, но некогаш околностите налагаат и никој не може да ме убеди дека ниеднаш нема направено лице некому.
А веќе за поекстремни случаи што се занимаваат со рекла-казала, со секој се демек најдобри пријатели и секогаш имаат само пофални зборови дури се со нас, самите треба да сме свесни дека не ни се пишува арно.
Нема после куку, од коњ на магаре сме паднале.