Готска поезија

[Nighty]

Новороденче...

На моменти изгубен, на моменти збунет,
се’ уште им верувам на злобните, лудите,
кревам раменици, упорно вртам во круг,
а сепак со секој круг одам и чекор напред.

Не гледам веќе со жешките очи на ѓаволот,
се откажав дури и од стремежот кон темнината,
одлучно бегам од стапките на паднатите,
не ја дишам болката на страдањата и спомените.

Криковите стивнуваат, острите нокти се губат,
ги нема длабоките гласови, кои сурово судат,
крвта веќе не капи, солените солзи не течат,
исчезнаа оние ножеви, кои во месо сечат.

Понекогаш сомнежи, понекогаш и мисла,
дали се’ што се прави, има некаква смисла,
но нема време за мислење, иднината чека,
на дофат ми се следните месеци, години, века...

 

[True_Blood]

Голо здание на силуета од кревкост, се извива под овој залез од пастел,
Отчукува ли часот за погиб и лезет, дур издига моќ од тмурно тло каде троскот растел.
Некогаш страв, џелат и реа,
Распната трулост, врева и покор,
Некогаш, а не сега!

Твору од ужас со име за восхит, и спружени раце од злокор,
Таму кај што коски се кршат под челуста ти лиена,
На олтар од крв и украс –птица со скршен залет припиена,
Таму е мојата избодена до поклон душа, болна и свиена.

Зад напукната завеса од примеси ѕверски, тлее крстено од смртници надеж,
Клопотарци со бдеење раѓаат потомци бедни, да величаат јадеж.
А, сепак она што ме предаде го мантрам како свест,
Дур крвави резанци ми лачат здив и грубат кожа,
Доблест творам од вресоци што ги влечеш на мантијата ти света од бес,
Да те дарувам со питомост, везилка од спокој, уште долго не ќе можам.

Непоканет кобнику што ми љубиш сон со проклети псалми,
Што темнина одбра за суптилен пречек, и искасапен немир за мираз ми дари,
Без испуштен глас довикувам и ревам низ ходници овални,
Ќе истраам непрокопсаност од привид што тело ми колва и мнение жари.

Ах, моќнино присети се на опојот светол развратно што го примив,
Стуткај се повторно под оваа наметка ветва,
Биди ми обрежен водич на патот што пепел незгасната го задими,
Додека не се покорам пред висина што гаи полза или клетва.

 

[Мортидо]

Меланхолија​

Се заклучи во одаја, со една мисла в’глава.​

Дали да живеам? – рече, што ли да правам?​

И да одберам живот, смрт е решението.​

Крајот наближува, така стои во Откровението.​

Душата му одумираше, го изгуби и паметот.​

Го отвори Писмото, да го прочита Заветот.​

На старите пророци, од Псалмите на радоста.​

И тогаш ја спозна тој, на човекот пакоста.​

Падна ничкум на земја и со последната моќ​

Викна: Ставете крв на ѕидот!​

Се ближи Пасхалната Ноќ!!​

​

 

[*V******]

Незнаен патнику
да знаеше дека поминуваш по бојно поле
ке поминуваше тивко
зашто секое камче и тлото сеуште се тресе од изгубените битки.
Да пишувам уште не е битно
ништо не е битно и така .....ти си незнаен.

 

[Lena]

Демонот со ангелски лик


Љубовта кон тебе е мртва,
ти демону со налик на ангел..

Исчезна.
Се изгуби некаде во зборовите кои убиваат.
Во делата кои ветуваат болка..

Ја барам..
Талкам во себе барајќи и најмал знак на љубов..
Но нема..
Изворот е сув и далечен.
Љубовта скршена..
На милион парченца..
Очаен обид за составување на тие парченца
љубов..
Не се доволни.. Премалку се..
И полека, полека се губат..во
темнината на ноќта..
Во зборовите на мечот кој создава рани по душата.

Чинам пропаѓам..
Сакам да вриштам.
Залудно е се..

Не успеав да те заситам со љубов нели?
Твојата потреба за љубов ме растргна.
Ме раскина како што волкот раскинува
невино јагне.

Веќе немам што да ти дадам..
Се ми зема.. Се што имав ти дадов..
И не беше доволно нели?
И не е доволно?
Никогаш нема да биде доволно.
Празна сум, немам ништо во себе..
Само желбата за живот..ти демону со ангелски лик..
Далеку од тебе и овој демонски град..


април 2013

 

[Lena]

Црниот лебед


Црниот лебед дојде да ја понесе со себе,
на своите заведувачки крила.
Рече:Поведи ме со тебе,спремна сум да одам од овде,засекогаш!
Понеси ме со себе во темнината,
сокриј ме од светот!
Небото беше мрачно,
ветрот ги косеше кроните на дрвјата.
Чаша со демонско вино,
ја опи во заблуда.
Ги подаде рацете кон него,
како блудница жена,
му рече:љуби ме,твоја сум.
Црниот лебед ја погледна,
продирајќи во нејзините очи.
Светови магични,царства богати,
богови и ангели,нацртани во нив..
Искушенија примамливи за духот
немирен.
И посегна лебедот по неа,
носејќи го нејзиното пијано тело со себе во одаите на темното царство.
Негова робинка беше,служејќи му ден и ноќ..опиена од виното демонско.
Случаен миг..
Писмо од лебедот црн.
Во него..запишана тајна..
И види..
Ден се раздени,ноќта ја замени.
Од замокот на темнината,
облечена во бела руба,излезе девојка со налик на самовила..
Благодарам црн лебеду,те обожувам..му шепна
и замина во вечноста.

 

[violetmoon]

Здивот на смртта

Стоеше на работ на амбисот,
додека гледаше некој што ја довикува,
како приказ,како сенка,како нешто,
душа само имаше,или нешто налик,
црна,трула,ѕверови ја растргаа,
страшни крици одекнуваа,
здивот што го замрзнуваат.
осудена на вечно страдание,без помилување.

Сакаше рака да му подаде,темнината да ја проголта,
да се спои со тоа нешто налик на душа,
да се опие од мирисот на гниеж и смрт,
да се изгуби во болката,очајот,
да си го плати својот долг.

Телото го ослободи,душата ја зароби,
едни лузни излечи за други рани да се отворат,
се предаде со очи затворени,догледа за миг лик ангелски,
а во следниот демонски.
Гореше душата ,однапред осудена,
за навек проколната,во неспокој да почива.

 

[84 sk_Y ^_-]

Масивно сиво синило
прегратка темна вкрстена в бол
темница црна в шир
енигма и страв.
Призма на магла
од облак темен, сув
и патека со прашина,
желна
за нешто што починка не е.
Ампутирање на љубов
без доза анестезија
торнадо на самотија,
без темен поглед
низ потни стакла.