Ваша поезија

[violetmoon]

Индиго небо меѓу прстиве обоено од твоите,
златници од љубовни зборови,
премолчани
извајани низ времето,
родени во оваа есенска ноќ,
наши се поету,
мои и твои светови,
наши вселени и космоси,
полноќни соѕвездија,
закитени со вечност,
колку радосна повеќе таговна,
смртна или бесмртна,
од земјата потешка е,
ќе ја пронајдеме некогаш во работ на вистината
таа наша последна станица,
за толку соништа неисонувани,
копнежи премолчани,
од бурата на животот осакатени,
таму е нашето прибежиште,
во тие пролетни дождови безвременски,
во безброј стихови и ноти неиспишани,
море од мастило некогаш
се ќе раскаже,
во иднината ќе не живее.

 

[Achernar]

Вечноста е сива,
во океанот од минатото,
таму каде живеат самотните,
а во мене души посипни,
го точат самотниот во боиштата сребрени,
еден сум под ѕвезди илјада,
само број и рој од сенки небесни,
што ниедни очи не видеа,
без љубов просјак видоа,
да би беседа тајна заплакала,
ко мајчино млеко од совршенство,
од никаде заточила,
име без презиме,
птица непослушна,
ја претворат во сон,
што ме мами во царството погибно,
везејќи го твојот најубав венец,
во кој го пронајдов далеку,
тебе близок,
работ од вистината,
навезен од очи скриени.

 

[Outrider]

She could have been from Taiwan
for all intents and purposes
When one was so inept
to establish the lines
Of communication with her
as she left all lines open
with subtle and graceful nudges
With open heart and open eyes
eyes big and starry, as the old song goes
And all of them signals
so mysterious for One to daft to notice
as if she was from Taiwan...

An Enigma deciphering machine
could have come in handy
to decode the sincere messages
coming along the open lines
of her graceful femininity
And even if One had such a device
One cannot help to ponder
that he would have still missed
the gentle nudges
coming straight from her heart
as if she was from Taiwan...

As she grew weary
of keeping the lines open
in expectation of One`s light bulb finally to flesh up
Mild shadow of disappointment
crossed her sweet face
And she wondered had she miscommunicated something
has she failed to sent the message
As if she was from Taiwan

She wasnt` from Taiwan
but she might as well could have been
For the One that broke the lines of communication
being rather emotionally color blind
Or maybe just to afraid even to try
To think that, Yes
all of them gentle nudges were sent to him
not to look behind his shoulder
as if they were targeted on someone else

to cut the story short
He as well could have been from Taiwan
Or better yet Inner Mongolia,
Soviet Russia,
or just plain too daft
to perceive the obvious
and indulge in the happines
that eluded him for quite some time
just as if he was...

From bloody Taiwan.

 

[Achernar]

Не се сеќавам

Не се сеќавам,
на таа ноќ,
на таа распослана свила небесна,
врз сета таа флора божествена околу моите чекори,
за мене прва во мене,
тогаш прв пат те запознав,
млада и сребрена,
збунета и нежна во тој прв миг,
со насмев го симна превезот твој од соништа,
го откри српот на лицето што срцето го подели на два камена,
не се сеќавам кога прв пат ме погледна,
низ витражот на твојата душа магична,
со која створи јато од една срцевина,
мене ветена,
сега далечна,
не се сеќавам на твојата коса од ѕуница створена,
која исчезнува таму некаде јужно,
таму каде замислувам дека си,
таму некаде во солзите на каменот кој заплака и не врежа во него засекогаш,
да би станал ѕвезда и прва придружница месечева,
која се гледа од хоризонтот на сечие око,
да би потсеќала на нас,
додека вселената тивко заспива,
во наручјето на љубовта,
таа господарица која многу не ја видеа,
и не ги зарија ноктите во неа,
да би од нејзините усни ископале мал амин,
оној помалку покоен,
за вечност и помен на тие таму луѓе самотни,
со утрински роси во очите,
унаказени,
казнети.

 

[Achernar]

Ги сакам есенските лисја,
поруменети од љубов нечија,
иако знам дека стареам,
ги сакам и небото и земјата,
кога се бакнуваат на залезот,
поруменети од срам,
иако знам дека исцртуваат брчка на моето лице,
а тие се вечно млади,
ги сакам сите очи кои спокој ми даруваат,
иако срцево чука немирно мислејќи на твоите,
гледајќи во моите,
ги сакам ноќите исполнети со мислите,
разлетени низ небото ѕвездено,
иако месечината не беше полна,
го сакам тој што живее во мене,
иако го погубував безброј пати,
не сакам да заминам од овој прекрасен свет,
иако сум со чекор во следниот,
сакам,
можеби и не постои во него.

 

[violetmoon]

Ноќва е црвена
како есента што тивко капе на мојот прозорец,
и крвта која не се смирува,
во очиве надоаѓа,
погледот ми го замаглува,
се излева
бистра како кристален месец,
во пламенот на свеќата те згаснува,
со мртов глас молитва изустувам,
во неспокој и нељубов не заспивам.

 

[Achernar]

Ти пишувам кој и да си,
сериозен те прашувам,
чив си одраз замислен,
што низ шарени полиња светуваш,
цветуваш и сватуваш гледајќи во мене,
не те радува нити раѓање нечие,
па ни она на небото,
нити смрт те тагува,
бар таа би те каснала во градите,
да истече отровот на земјата ископана,
па закопана,
длабоко во темјанот,
нити нејзините очи зашиени во ноќта ѕвездена,
не се некој балсам да би се разголил ти сега,
со илјада нежности од тебе,
не знам дали не сакаш,
или не можеш,
уморен си и не ти треба некого да љубиш,
нити да те љубат,
ти си ничиј,
си скапал од презреаност осамена,
унаказен си и грд,
брчките во тебе ти се свеќи догорени,
горчлив си самиот на себе,
не те оплакувам и жалам,
само ти капи силно,
ќе те гледам и ќе стиснам само заби,
детството ќе оставам да те понесе со последниот здив,
и запри се,
помисли,
да си барем бар,
во нестварен град,
некој пијан,
молитва би ти изустил,
за помен,
на кој не ќе се сети.

 

[Achernar]

Облак е ноќен,
сатенски припиен врз телото твое натопено од моите солзи,
под твоите очи сончеви,
течат низ образи ко реки летни последни,
а во мене есен,
не е град туку мирис на лисјата узреани,
што шепотат со мисли заљубени,
ко реки бистри во нечии пазуви,
сами сме,
а тие среќни,
за кого бијат срца разделени,
во приказната наша,
од туѓи прсти напишана,
моја си,
и јас сум твој,
но не сега,
не тука,
не на оваа земја плодна,
со нашата тага посеана.

 

[Achernar]

Течи крви,
не запирај се,
воскреснувај ме секој миг,
не гледај во часовникот,
и не прашувај за кого течеше,
нити за кого ќе течеш,
истури се сега брутално,
во месото, коските, умот, чувствата,
живеј во нив само сега,
животот не е само дишење,
водопадот не е само капки,
испливај ги од карпите негови сите мои сништа,
нишани високо,
и црните и светлите помешај ги со космосот,
дај му смисол и нелогичност,
на сето она што се гледа и не се гледа во мене,
исчезни во мене и создади од мене,
хаос и хармонија,
раѓање и смрт,
под едно сонце,
илјадници во мене горат.

 

[Achernar]

Поминав низ истата патека,
онаа од нашите соништа,
повторно,
но ништо не е ко лани,
ти си тука во мислите,
но не се сватовни,
завиени се во боја есенска,
чаршави смртни,
зрели и згаснати,
крцкаат поинаку без траг љубовен,
само кал и лисја овенати,
на и онака тешките чекори,
да си барем тука,
да те видам во себе,
очи да натопиш,
да во нив скриеш,
уште една брчка,
која ликот ми го дели на пола,
да се барем тој таков,
навезе сребрен на твојот шал,
од мојот жал,
да ти усни стопли,
кога ќе го вдишеш,
целиот свет златен,
без мене.