Ваша поезија

[Lena]

Уште малку ќе се разбуди
новиот ден.
Ете тој во доцното лето.
Првиот.
Уште малку,
ќе се вивнам на небото,
со брзина на светлината
само така да не го заборавам тлото под нозете.
Уште само малку
ќе протече благословот
на животот
низ мене како отров.
Уште малку,
па ќе почуствувам како душава
пригушена и тажна
брза да навлезе низ сите вени
и пори на телово
да ти се покаже тебе.
Уште малку.
Полноќ е.
Месечината ги сече
сенките на ноќта,
гледам низ прозорот,
досадна убавица.
Уште малку..
Срцево одскокнува
како жаба на жешкиот асфалт во јули.

 

[Achernar]

Од сиот тој бол,
од сета таа тага,
го видов одразот мој во твоето огледало,
и тоа не бев јас,
само уште една бледа копија на сенката моја,
покорена од љубов,
да бев барем пијан,
ќе видев сина светлина,
што го осветлува универзумот,
а ти бараш и не наоѓаш повеќе,
ништо,
од самата себе,
помалку од строфа,
повеќе од стих,
со рацете пружени,
до недоглед,
во сонот,
кој никогаш не ќе го одсонуваме заедно.

 

[Ghtalpo]

Уште едно кафе пред да заминам

И реков
внимателно со секирата.
Сум се исекол многупати.

Последната рана
раскрвавуваше
заздравуваше
распукуваше
со игла се зашиваше
и лузна голема остануваше.

Тргни ја подалеку од мене
ја има направено најдобриот меѓу најдобрите
мајсторот над мајсторите
ниедна секира на неа слична не е.

Од неа сонот ќе ти се преполови на пола
немирот ќе ти се вгнезди како стален гост
Утрата ќе ти ги разеденува само една мисла
Вечерта ќе те стемнува само со една желба.

Ја имаа и многу пред тебе
секој цар и просјак ја држел во раце
секој различно име и даде.
Никој во очи не и погледна.
Некој ја нарече...
невозвратена...
возвишена...
заслепена...
младешка...
платонска...
забранета...
пролазна...

Блесна со нејзиниот сјај
многумина замижаа
со рацете ја допираа
со срцето ја посакуваа
сите ослепеа...за неа зборуваа.

 

[Achernar]

Непребол и години само

Се е помалку сончеви луѓе,
а дожд,
што живеат од некое минато далечно,
откинати листови,
од некогаш среќните есени,
го шепотат тоа минато покосени,
сите се тие дел од човек,
само заборавиле да прегрнат,
со усни и образи одамна небакнати,
живеат во фантазии одживеани,
залудни,
во некое време закопчани,
заборавајќи го утрото,
и тоа што на плеќите го носи,
ангелот на надежта,
во мугрите студени,
погледи смуртени,
се гасат со уличните светилки,
во светлината нивна што тиња,
тонат,
и се губат во соништата низ кој мечтааат со коси седокоси,
во нив се лечат,
од кои не се будат,
со неотсечени глави,
со лицата до земјата се поблиски,
јадот и плачот ги збрчкал пред сказалките,
барајќи го бога,
стојат на тротоари сиви,
на рабови од бездните небројни,
што скапаниот живот под ова поднебје,
ги никнал,
не ги грее ниту сонцето кое рацете ги подава,
ниту ведар поздрав,
од пазувот што сака да се додава,
а и јас меланхоличен,
со венец околу вратот,
капам,
измеѓу магијата на новиот ден,
го вдишувам целото тоа сивило,
и сум сите тие чекори и улици,
тие модри лица,
секаде ме има во таа самотија,
се растргнале моите прсти,
од земјата до небото,
не сум ништо подобар од нив,
делам со сите тие туѓинци убави,
неуморно,
непребол,
и години само.

 

[Achernar]

Што боли оваа самотија ноќна,
достигнување во вселената,
така е тешка,
да е барем месечна,
да ми од неа очиве оживеат,
со вистината нејзина да откопам,
една љубов,
ко мач сечна,
да се ко река слеат,
сите тажни приказни во една,
која никогаш нема да ја расипам,
лична,
како твојата насмевка,
што боли оваа тишина цела,
без усни и зборови,
закоравена и бела,
налеана од твоите воздишки,
во моето тело,
чувства буди,
далечни,
но блиски,
ко пристаниште под северница,
таму,
каде срцево заспива.

 

[violetmoon]

Ноќва е толку таговна,
осаменоста се повеќе натежнала,
како магла насекаде околу мене
не ми дава да погледнам,
ниту пат да пронајдам,
изгубен одамна,
меѓу два света,
ниту еден не е мој,
се е туѓо,
и мирисот веќе не го чувствувам,
и одразот што го гледам не е мој,
и спомените се туѓи,
како лицата на залутаните души
кои ги сретнувам патем,
не свртувајќи се чекорат напред,
надевајќи се како мене
дека ќе се пронајдат себеси
ќе пронајдат знак ,
ќе ја исполнат својата легенда,
а никој никого не пронаоѓа,
никој никогаш не прогледува,
ниту нешто исполнува,
ветрот им избришал
и минато и иднина,
сенки во сегашноста,
немо ги одминувам,
и тие мене,
продолжувам со чекор тежок
по некоја патека,
газејки ги еден по еден своите соништа,
во лисјата есенски паднати од дрвата,
капам и јас со нивните крошни,
рацете со нивните гранки ги испреплетувам,
и месечината без небо ја здогледувам,
својот знак кон мојата легенда-немо помислувам,
со неа спокојно кон бескрајот продолжувам.

 

[Prashina]

Збогум
Не буди ме јас заспивам за навек,
И сите наши гревови ги понесувам
за да не ти тежат,
не мисли , не помислувај на тоа што било,
зашто иднината тебе те пречекува,
растоварен од минатото.
Не плачи,
солзите се само спомени
и колку да капат, само потешки се,
и знај дека најсреќна бев,
таму каде ништо немаше ни логика ни смисол.
Затвори ја вратата,
избриши во умот секој миг,
зошто ноќна мора сум,
и тага безкрајна,
и насмевни се,
јас насмеан секогаш те гледав и посакував.

 

[Achernar]

Постои,
да би се од почеток почнал,
да ноќта ја претвориш во потемна,
и да на земјата црна газиш со чекори светли,
не прашувај за раѓањето на среќата,
молчи,
како море со бранови од зборови тивки,
да би ја допрел месечината со срцето,
гори,
да сите таги на земјата ги пеплосаш,
во илјада усни,
не моли,
да не заплачат детски очи,
поклони се пред самиот себе,
воскресни ја сета љубов во тебе,
нераспнат,
и диши со гради од планини повисоки,
како никогаш и никому познати,
препознај се во туѓа болка,
и дланка покажи,
гордо и смело,
од неа брчки ко пот од чело избриши,
да создадеш превез магичен,
кој не ќе сокрие нови светови,
во иднината запишани.

 

[Achernar]

Нека ги

Да ноќта не е темна ко твојта коса,
и месечината не би била златна круна на полноќта,
замислен длабоко во морето небесно и свето,
не издржав,
заплакав,
ах,
секоја солза,
обоена е од ѕуницата крвава,
ја чувствувам како лизга низ сокаците облачни,
заскитани ко лани,
поразени,
од сништа и трња испредени кои ја параат душава јастребна,
бистра и силна,
за навек нека ги,
твои се иако во мене постојат,
пламени од свеќи,
во зеници нечии,
од боиштето покриено со тага,
стојам и со раце искрени,
ти ги дарувам,
сите тие бисери на ревери сватовни,
и не зажалив,
нека ги,
нека светат силно во љубовта зенитна,
која ќе ја споделиш со друг,
а јас ќе продолжам,
со војската која ми остана.

 

[Achernar]

Јас сум само стих,
кој исчезнува со утрото,
тестамент на ноќта,
и не се прашувам дали припаѓам некаде,
некому,
заоѓам без златна боја,
без сребрено небо,
без чувства,
се сум,
и ништо не сум,
нечовек,
човек во погибија пролетна,
срце на есента,
дамнешна поезија,
со новото време закитена.