Ваша поезија

[Prashina]

Те чекам на патиштата каде нема да поминеш,
но јас сепак те чекам да ти ја сочувам сенката од ветрот,
те гледам во хоризонтот , се појавуваш, исчезнуваш,
знам овде нема да се појавиш,
те бркам од сонот,
ти зборувам тивко, небаре ќе чуеш,
а што можеш освен лелек со река солзи,
те успивам со љубов како новороденче,
те хранам со живот секојдневно,
заспивам и се будам,
во лудилото на вистината ,
таа вистина која сама ја создадов
во која те извајав ,
и од мојата воздишка те оживеав,
за да заспијам со тебе.

 

[Achernar]

Се распаѓаме,
ко шпил од карти,
расфрлени на бојното поле,
кое љубовта го засенчила,
во блок од темнина,
не сме коцкари,
кои немаат радосници,
но го згубивме влогот,
оној нашиот од бакнежи и ноќи ѕвездени,
што се губи низ димот од цигари,
во толпа од разговори безвремени,
возбуден и растреперен,
изгубен во својата сенка,
се искрадов од минатото,
да ја погледнам сегашноста со очи бистри,
и успеав,
да украдам една карта на мудроста,
која,
можеби и ќе ти ја покажам некогаш,
ако се сретнеме случајно.

 

[Achernar]

Ноќ полна со виножито од љубов,
недостига на тремот од моето срце,
што осамено завива,
во глутница од луѓе волци,
нелуѓе,
жедни за миг со тебе,
од мене,
со крв во очите,
раскинувајќи го телото мое од твоето,
душата од мислата,
моја и твоја,
и сето она наше,
што некогаш беше и постои,
ко нем сведок измеѓу нив стои.

 

[Achernar]

Дожд на стаклото од прозорецот,
уличното светло го насликува,
го пресликува ликот во капките,
твојот во моите зеници,
кои течат бавно низ мене,
и повторно во џез одѕвонуваат тивко,
на стариот грамафон кој врти поинаку после средбата со тебе,
оној сино обоениот,
кој предизвикува и повикува,
да ме потсети на твојата сина солза,
што од крвта ти тече,
и зарем е важно и тажно,
сега,
сето тоа,
после толку збогувања,
и сите љубовни свеќи,
запалени од твоите прсти,
кои го чадат мојот дух,
во уште една предполноќна тишина,
за многуте како и другите,
за мене,
цела вечност,
како чувствата безимени.

 

[Achernar]

Тагата е сон,
од кој се будиш,
со дефект на душата,
закоравена од чувства лажни,
повредени,
на дното,
од твојот свет,
што ниедна вода,
не ги оживува,
само во очите си течат,
и време влечат,
со себе,
дур не се затворат,
засекогаш.

 

[Lena]

Верувам во што?
Верував,во што?
Водена од сон чекорам со несигурни чекори низ реалноста
на мигот.
Сонував.
Тебе те сонував.
Те прашав:
Ќе ме поведеш со себе?
Рече:
Да,
во доцното лето.
Доцното лето доаѓа,
како крадец се ближи
сенчајќи ги границите со прагот на есента.
А јас полека,ја губам вербата.
Полека се губам во
обврските на денот,
се топам во магијата на случувањата и се смеам на мојата наивност.
Се сомневам.
Во што верувам?
Дека ќе бидам некогаш твоја?
Дека сме створени еден за друг?
Дека си оној..оној еден единствен?
Клише приказна со евентуален хепи енд?
Да,сигурно.
Ја губам вербата.
И ти со неа исчезнуваш
како ноќното ѕвездено небо украдено од светлината на утрото..

 

[Achernar]

Не значи дека те љубам,
кога здивот ми го отима твојата насмевка,
онаа твоја треперлива,
во бунило од мамурлук и името ти на усниве застанува неизговорено,
бакнувајќи туѓо лице,
со испреплетни стисоци низ туѓа коса,
страсти во сон изгреани,
кои живеат сокриени во клучалката на ноќите парчосани,
не е љубов што таа не знае,
дека сум опиен од тебе,
не спомнувајќи никому,
тонам,
во луксорни чаршави,
со златен конец навезени,
студени во крвта,
натопени без твојот мирис,
без ниедно чувство што допира,
и те чезнеам длабоко во неа,
дур го сквернавам телото нејзино со твоите недопрени прсти,
во моето,
со стихови најдрагоцени ковам нож,
заривајќи го во небото твое болејќи ме наивно и немо,
на тлото кое ми е се претешко,
се почесто,
како по навика,
не те посакувам додека се бакнувам,
сокриен во гнездо од две сенки и четири занесени очи без одраз во свеќата,
престорени во љубов,
која не припаѓа никому,
а најмалку тебе,
и така осамен,
со моите верни чекори,
прошетав тоа утро по патеките на осамениот парк полн со живот шепотејќи им на првите зраци,
што значи да љубиш,
незнаејќи,
заборавајќи на ситните часови со кои не се помирив никогаш.

 

[Prashina]

Мирисот ти го препознав,
ме запече во ноздрите,
и вкусот на диви јагоди на врвот на усните,
во тие усни кои само пелин вкусуваат,
допре медовина и се разлеа.
Човек си или Бог никогаш не дознав,
богочовек те нарекувам,
тебе кој го извади демонот од мене
тогаш кога мислев дека Ти помина низ мене.
И сон ли е овој миг ,
кога миговно замина со мраз во очите,
со оган во срцето,
ме затреперуваш небаре ти на срцево ритам му даруваш
да отчукува како расипан часовник
да го одмерува последното битисување.

 

[Achernar]

Не те љубам,
со усниве сиви,
во мисливе диви дамнешни и свежи,
незаклучени во мојот дух и тело,
само те замислувам гола и жедна,
возбудена од страст и жар,
во моите соништа,
каде ја собирам твојата тага,
и го голтам твојот пекол,
на перонот од вистината,
таму каде дишеш несвесно,
далеку од мене и себе,
те мразам мене во тебе,
ги мразам возовите,
кои те водат до мене,
наредени,
во потценета емоција обоени,
со која живеам секо ебен ден,
без да знаеш,
а ти бараш повеќе,
и повеќе,
пронаоѓајки ја смртта,
во нас.

 

[Achernar]

Еден ден ќе бидам гроб,
на ова парче земја црна,
ќе бидам пред тебе,
и ќе биде август на крајот,
кога прв пат ме допре без допир,
кога те засакав случајно,
без да знаеш,
тоа што ќе виси над моето нешто од тело,
ќе биде отело,
родено во новата есен,
која ќе ја натопиш со твоите солзи.