Ваша поезија

[●Untouchable°]

Барем една ноќ..
Една мирна ноќ,
мирното небо нека се' ми раскаже.
Се она што го знам нека ми го потврди..
Сјајните звезди нека блеснат,
нека очи ми светнат..
Сакам да знам,
сакам да осетам,
сакам да замижам... и да чекам.. да не размислувам
Треперењето на листот сакам да ме освести,
ветрот место тебе да ме погали, а
жуборот на изворот приказна да ми раскаже..
Љубовна приказна која ти никогаш не ја раскажа..
Приказна која жарко сакав да ја раскажеш,
а не само во дела да ја донесеш...
Оваа ноќ..
Сакав само да ми раскажеш, не да докажеш...

 

[Achernar]

И што ако вечерва напишам стихови,
на погрешна адреса,
дали ќе ја успокојат оваа човечка болка,
која ја носам од никаде,
да би завршила повторно во мене,
во заборав,
во кој сам сум предолго,
да би ме и земјата покрила,
во пролетна игра,
иако е есен,
која трае и капе низ олуците,
низ кои се слеваат солзи погрешни,
надевајќи се дека,
едно утро ќе се престорат во најубав цвет,
на алеја од сончеви мермери,
да се и самата тага препознае,
и од мирисот негов заплаче.

 

[Lena]

Одам без да се вртам назад.
Одам и го земам она што ми го нуди животот.
Одам и не застанувам.
Не сакам да застанам.
Ако застанам чинам ќе ме стигне сето она што го оставив зад себе.
Одам..
Да не би стигнале демоните на самотијата.
Дишам.
Чувствувам.
Среќна сум.
Тажна сум.
Плачам.
Повторно дишам.
И одам.
Понатаму.
Чекор по чекор.
Грешка без грешка.
Одам и не се вртам.
Нека тропа минатото не отворам.
Нека ме гонат мислите,
нека ме камшикуваат стравовите.
Одам..
Посилна сум од нив.
Не го знам правецот,
не е важно.
Тука сум голтајќи ја реалноста,
незаситно грабајќи моменти.
Како сега да оживеав.
Како сега да се родив.
Не разбирам.
Среќна сум.
Живеам.

 

[Iris*]

Ноќва
шиρум отвоρи го пρозоρецот,
со ѕвезден пρав
неκа се наполни
собата на осаменоста.
Дозволи ми
Со поглед да те милувам,
да го нахρанам κопнежот
што по тебе се буди,
да не останеш
само блажена илузија
на патот по κој се вρаќам,
баρајќи ги баκнежите
за κои молев со стρаст,
да ги забоρавиш
сенκите и болκата
босоного ќе ги изгазам,
од дождот сиот споκој ти го носам,
ќе го истеρа гρевот
од утρото што доаѓа
со чисти мисли
да почне нов ден,
κој ќе го дадеме за еден миг
Што ќе тρае цела вечност.

 

[violetmoon]

Преполна чаша сум во ноќва,
без израз,без емоција,
вистината стана мој погибел,
продира во мене тишината нејзина,
и сакам,
но не капнувам,
сакам, но
само голтам зборови,
голтам мисли и спомени,
гризнувајќи си ги усните суви,
не се трудам да променам ништо,
не можам повеќе, залудно е,
сеедно е,
и така и вака
ниту болката што ја презирам ќе се умртви,
ниту тагата ќе стане помалку таговна,
ниту пак утрото ќе ме дарува со иднина,
празнината само со празно се дополнува,
зборовите останаа замрзнати во вечноста,
јас толку бргу ја пиев реалноста,
за на крај во сонот да барам воздишка,
знам тој ќе биде мое прибежиште и утроба,
во кое ќе пронајдам
и олтар и светилник,
со плач на новороденче
ќе создадам нов свет,
ќе учам одново да дишам и преживеам,
за секој следен ден да умирам,
од тој што смрт посеа,
кај што мина со рака негова,
порочен ангел што крилја заложи
да стане грешник за навек,
барајќи прошка пред гроб празен,
непокаен.

 

[Achernar]

Ноќва сум бонсаи во нејзината градина,
од љубовни водопади создадена,
среќата ми е наклонета поради нејзината,
толку е вистинита,
дур тагата е заспана,
очите нејзини радосни,
се и мои,
чудо во мислите црни,
што ископуваат нова молитва,
за поинакви дни,
што пристигаат од западот,
каде златото во крв се бои,
за нов сребрен оган,
разгорен во една душа,
која намигнува од космосот,
каде погледот замислен се додворува,
ослободува,
и низ рајски игри собира векови.

 

[Achernar]

Повторно е ноќ,
господарице месечна,
што од твојот прозорец сваровски,
сребрениве чекори ги водиш,
а на усниве тиркиз од очите твои,
ми нудиш,
блескаат и ги красат кога е најтемно,
ја покриваат со виноноќни чувства,
самотијатава што со дождот во мене тече,
капе во јато сино,
во кое будиш жеден поглед,
мислиш нечив е,
со вилени крилја го заспиваш,
а не ме ни допираш,
низ оклопот скитнички,
во кој сум,
воин со кристална крв,
и пресвета е твојата свеќа таму каде гори,
која ја премолчувам,
во пламенот нејзин ги бројам коските кршни,
во мене за тебе,
и не преболувам,
горам и станувам пепел,
од години само,
во кои пијам,
со тагата моја,
која никогаш не ме измори,
и не те запроси,
во сенката на твојот вел дамнешен,
и ја роди оваа болка,
која срцево го погубува,
на крилјата од белата птица на дланкиве,
која чека да го прелета небото,
во кое од душата се разделувам,
без љубов,
без себе,
во една пролет никогаш зазорена.

 

[Achernar]

Дoбрo утрo нoќи,
гледaш ли,
ти ги пружaм рaцеве,
штo нa длaнкиве ти јa нoсaт есентa штo прoси,
сaм сум сo неa и тoнaм вo димoт oд цигaрaвa штo јa гoрaм и ликoт свoј си гo гoлтaм вo oдрaзoт oд нејзините срчи тивки,
седи кoси,
мoи штo ги делaм сo oчaјoт,
oд сoнцетo и небoтo синo,
ништo нoвo,
пoвтoрнo,
се се претвoрa вo крвaви oчи,
дaлеку oд чoвечки,
вoлчји,
тaкoв сум сoздaден,
и грдеaм,
прoсти зa oвoј испoвед нечoвечен,
јaс не љубaм,
тoлку векoви тaлкaчи вo мене се збрaни,
нити се тие сoздaдени дa љубaм некoгaш,
се спaсувaм пoнекoгaш сo тебе,
не зaмери,
сo твoјaтa свилa,
кoјa мнoгу не јa дoпреa,
a јaс јa вдoмив вo срцевo,
вети ми ѕвезденa,
декa ке јa утешиш тaa женa,
кoгa смрттa ќе дoјде и здивoт ќе ми гo oдземе и oднесе вo сoнoт,
вo кoј тaa ќе ме oплaкувa сo нејзините oчи прекрaсни,
и oбжaли сo усните прoлетни,
зa дa се рoди уште еднa есен,
нa туѓи длaнки дoнесенa,
зa тебе,
oрнaмент,
нa тркaлaтa oд твoјaтa кoчијa вечнa.

 

[Achernar]

Тој ковчег полн со спомени,
на дофат на прстиве ми е,
не се осудувам да го отворам,
така е добро порабен,
така е убаво погребан во песок од радости,
нека почива свечено,
срцево ми рече,
не би да ја удостојам тагата,
во сите тие вдлабнатини без очи,
во оваа уште една уморна недела,
која сокрива деца и старци,
без џагор и кашлањето на старите грла,
човек до човек нем е,
мислиш совршен е,
чекор до чекор,
незаоден,
не прашуваш каде е,
темнино од ѓаволот створена,
темно е,
каква си романса надземна,
а рај не си,
го ждереш сјајот од жолтото ми сонце врз чадот,
асвалтите нечисти и флората покосена,
што се прелива јалово и трнливо,
и заболува,
ко нокти во живо месо зариени,
не би да ве допрам,
да не го расипам и тоа едно нешто свето навезено,
што останало тука во мене,
ко кревок лист на гранка,
порасната во едно поинакво време.

 

[violetmoon]

Осамени ноќи есенски,
не ве побарав јас вакви,
а исти сте како и ланските,
празни и истрошени
налик лисјата по улициве скршени,
распослани на тлото од срцево,
сета радост пролетна
во нечиј кревок чекор згасната,
со очиве бистри не ја гледам,
само низ сон ја сонувам,
обдарена со благослови,
секој благослов проклетство,
ме распараат на половина,
слој по слој ми ја делат душава,
од која татнат воздишки претешки,
нанижани од твоите прсти
во тиркизни бои бисери,
кои сам ги сееш врз градиве,
не знаејќи поинаку,
сквернавејќи ја љубовта,
таа што низ вени силно ти протекува,
потешка и од крвта твоја,
а ти се обидуваш да ја убиеш со лоши вина,
и полн пепелник страсти,
да би ноќта се вивнала на крилја од пеперутка,
а месечината ти ја проголта тагата,
што со секое изгрејсонце на лице ти осамнува,
која со првиот плач си ја опеал,
за во смртта заедно со неа да почиваш,
во постела со една младост накитена.