Дали во детството сте доживеале нешто што ве натерало да се промените,спомени кои сакате да ги потиснете длабоко во себе,случки кои ви оставиле траги врз душата?
Како влијаело тоа на вас?
Како влијаело тоа на вас?
Трауми од детството
- Автор на темата melpomena
- Време на започнување
Имав 12 години и летото го минувавме фамилијарно во станот на тетин ми во Охрид.
Е сега, горе-долу воведот: Станот беше наследство од татко му, и тетин ми исплати колку што е потребно на останатите браќа и сестри за да го добие целиот стан. Но има еден брат кој длабоко беше западнат во долгови и алкохолизам, и човекот си решил дека мора да му се дадат уште пари и крај.
Жена му избезумена се јави дека се испијанил и тргнал накај станот со секира и намера се’ да испоубиел и да земел што си е негово. Не обрнавме поголемо внимание, бидејќи секој пијан така се петели. По некој половина час, ете ти го навистина почна ко луд да ѕвони и да ја крши бравата со секирата викајќи дека сите ќе не испоубие штом влезе, и тоа мене прво за да гледале моиве дрн мрн јариња.
Дете, ко дете, пискав од страв гледајќи како мајка ми со сета сила потпрена ја турка вратата борејќи се да не влезе типов. Јас и баба ми, пресечени во нозете, не можевме ништо, мало дете и болна старица од 76 години. Рамото после тоа и’ беше лом. А полицијата стигна дури 40 минути после повикот. Брзина бе.
Траума за чудо никаква немам. Кај мене во град добро утро се таквите настани, па си ја имам истренирано/навикнато психата, што се’ ми е само искуство и/или муабет плус.
Повеќе и’ се восхитувам на мајка ми што во тие моменти излезе поголем маж од типов и притоа остана сосема свесна и ден денес нема никакви последици од истото. И подобро е така.
Е сега, горе-долу воведот: Станот беше наследство од татко му, и тетин ми исплати колку што е потребно на останатите браќа и сестри за да го добие целиот стан. Но има еден брат кој длабоко беше западнат во долгови и алкохолизам, и човекот си решил дека мора да му се дадат уште пари и крај.
Жена му избезумена се јави дека се испијанил и тргнал накај станот со секира и намера се’ да испоубиел и да земел што си е негово. Не обрнавме поголемо внимание, бидејќи секој пијан така се петели. По некој половина час, ете ти го навистина почна ко луд да ѕвони и да ја крши бравата со секирата викајќи дека сите ќе не испоубие штом влезе, и тоа мене прво за да гледале моиве дрн мрн јариња.
Дете, ко дете, пискав од страв гледајќи како мајка ми со сета сила потпрена ја турка вратата борејќи се да не влезе типов. Јас и баба ми, пресечени во нозете, не можевме ништо, мало дете и болна старица од 76 години. Рамото после тоа и’ беше лом. А полицијата стигна дури 40 минути после повикот. Брзина бе.
Траума за чудо никаква немам. Кај мене во град добро утро се таквите настани, па си ја имам истренирано/навикнато психата, што се’ ми е само искуство и/или муабет плус.
Повеќе и’ се восхитувам на мајка ми што во тие моменти излезе поголем маж од типов и притоа остана сосема свесна и ден денес нема никакви последици од истото. И подобро е така.
Ти па од куче си се плашија. Немам некои трауми, освен кд почина дедо ми и тетку ми. Тетку ми едн пут ми се беше појавила у веце и гу беше санувала. Едн пут беше три пута паднала на исто место и на исто колено. Цело ми беше крваво ставјава ми некои прејови там некои масти. Памту до дн днеска. Живот то је то.ке ме уапеше куче големо, а ја беше мал, не сам спаја цел ноќ, за малце ке ме уапеше
Ц цццц...и мене како мал едно куче ме касна на ногата, па веднаш инекции друго-трето, многу плачев тогаш знам имав 6 години само, до пред 2-3 години ептен многу ми беше страв од кучиња и сега, ама не толку...со тек на годините ми поминува стравот.
Кога бев мал, негде 10/11 години ме удри кола и „шоферот“ избега.Никогаш не го најдов.Среќа немав никакви повреди освен модрици.
Тоа ми остана така како белег иако го имам подзаборавено.
Поголема траума ми е што направивме тешка сообраќајка пред 2 години.Двајца другари (возач и совозач) починаа на лице место додека пак ние тројца позади останавме со лесни/тешки повреди.
Тоа сеуште го паметам и мислам дека цел живот ќе мислам на тоа.
Тоа ми остана така како белег иако го имам подзаборавено.
Поголема траума ми е што направивме тешка сообраќајка пред 2 години.Двајца другари (возач и совозач) починаа на лице место додека пак ние тројца позади останавме со лесни/тешки повреди.
Тоа сеуште го паметам и мислам дека цел живот ќе мислам на тоа.
имам... 2-3 и ме променија на подобро ме направија поиздржлива ме исчеличаа но и на полошо ми направија да се плашам од многу работи.