Коренот е во симболиката на она од кое зависи животот на оваа планета. Дарителот на живот, светлината на светот - Сонцето.
Религијата е вистинска или не?
- Автор на темата Jackal
- Време на започнување
Да, се согласувам.Коренот е во симболиката на она од кое зависи животот на оваа планета. Дарителот на живот, светлината на светот - Сонцето.
Да го разложиме сето тоа од потеклото до религии/филозофии па се до верник или следбеник на одредена доминација.
Да видиме, како сето тоа функционира и влијае на човек,зошто се јавува потребата од верување?
Според мене потребата да се верува е потреба да се најде утеха, да се избега од можноста дека нема да постоиме засекогаш, дека еден ден ќе не нема. Што значи мотивот во овој случај е стравот.
Од друга страна како спротивност на верувањето го имаме Знаењето или гнозата, таа не се темели на просто прифаќање одредена идеја или сведоштво, туку се темели на лично - непосредно искуство на осознавање. За разлика од првиот случај, тука мотив не е стравот, туку потребата да се Разбере...да се осознае. За гностикот е битна Вистината а не што ќе биде таа. Тој ги прифаќа сите можности и ја користи својата интуиција за да ја контемплира сопствената суштина.
Моја претпоставка е дека мудрите и просветлени луѓе одсекогаш знаеле дека првата група луѓе секогаш ќе биде побројна, па своите сознанија ги составиле на начин кој може да биде протолкуван од оние што ќе "имаат очи да видат", а за останатите да биде потребната утеха што ќе ги задоволи нивните стравови и надежи дека ќе живеат засекогаш со тоа што буквално ќе веруваат во симболиката.
Потреба од верување се јавува поради стравот од тоа што "Некој ни рекол така".
Зошто се плашиме кога ке ни помине пред нас на патот црна мачка!? Некој ни кажал така, ама научно докажано не е.
Зошто се плашиме кога ке скршиме огледало, не поминуваме под отворена скала, не отвараме чадор во затворена соба и уште многу други работи за кои викаме суеверие, ама за сето тоа НЕКОЈ рекол, а научно не е ништо докажано дека постои и навистина е така....Истото е со верата, стравот и само стравот.
Во ред, горе -доле разумно размислување,но сепак коренот го бараме.Сите нешта во однос на верувањата мора од некаде да почнат.Некој кој го изнесол на површина,прво како усмени раскази,а подоцна како пишани текстови кој би преставувале одреден начин на живот со одредени патокази на добро и лошо.
Ќе земам за пример сл.
Човек може да верува дека во иднина во рака ќе држи внуче.
Верувањето преминува во доживување ,кој се временски распределени.
Најнапред треба да доживее љубов, да вкуси секс, да доживее промена во татко,да го одгледа и зачува живото на детето и мајката,да причека додека тоа стане маж и отпочне со истите доживувања како неговиот татко и создаде дете,односно верувањето да постане доживување.
Долг временски период на промени содржани во еден човеки живот,а сепак отпочнува со верување.
Сега од друга страна имаме поединци (ако примети во затворен круг е примерот дете,маж,старец- соединување на последното со првото) кој тие промени ги доживуваат внатрешно,познато како просветлување во кој е запазен истиот кружен тек, соединувајќи го својот почеток со својот крај во кој сите промени и доживувања се моментални.
Единсвен двигател на тој круг е постојанот прашање кој сум јас, кое еквивалентно на поимот бог (неосознаен)
Да се задржиме на овојо просветлениот,ја бараме причината зошто исфрлил на површина изобилни мудрости за животот,за смртта и воопшто за сите случувања кој се јавуваат при таква состојба?
Потребата да се спознае,ќе да е!
Сега за верникот, што е тоа што го привлекло да верува!
Празнината која се појавува оној момент кога ќе биде човек свесен за своето постоење - да речеме периодот на пубертет,полова зрелост е период кога човек ја осознава својата емотивната страна со сремеж кон спротивниот пол,од тука почнуваат и другите поделби на живот и смрт,радосот и тага,гнев и љубов кој се силни емоции кој тешко се контролираат,со што оние приказни кој потекнуваат од просветлените или пишани текстови за некаков бог имаат задача да го научат човек да владее со себе,што во повеќето случаи некој само наоѓаат утеха,смиреност и некава искра на надеж.
И тука застануваат."Веруваат дека еден ден во рака ќе држат внуче", но не го отпочнуваат патот до негово доживување.
Дуалниот свет е одлично место во кое може лесно да се потпадне под влијание на одредено верување кое треба да ја пополни празнината која во 99% преставува љубов.Не случајно сите религии проповедаат љубовта,се борат за љубов,да завладее љубов ,бог е љубов и др.
Значи првите (просветлените) го потпомагаат разделувањето или одржување на дуален свет од кој настануваат сите други поделби,бидејќи со себе разделување на најситни делови се осознаваат себеси,додека верниците (додека веруваат) имаат потреба да ја исполнат својата празнина која настанува како резултат на телесните промени со задача да го надминат дуалниот свет.
Секој човек е ѕвезда (сонце)
Точно, секој човек е ѕвезда, но не секој е свесен за тоа, па поради непознавањето на сопствената суштина, често ја ограничува и помрачува "светлината" на другите ѕвезди.Значи првите (просветлените) го потпомагаат разделувањето или одржување на дуален свет од кој настануваат сите други поделби,бидејќи со себе разделување на најситни делови се осознаваат себеси,додека верниците (додека веруваат) имаат потреба да ја исполнат својата празнина која настанува како резултат на телесните промени со задача да го надминат дуалниот свет.
Секој човек е ѕвезда (сонце)
Религијата може да биде вистинска единствено ако нејзин двигател и мотив е жедта за осознавање а не стравот од смртта. Стравот ограничува, создава робови.... Но не е единствениот што е симптом за лажна религија, подеднаква улога има и суетата. Кога интеракцијата е еднонасочна и намерата не е да се дојде до прогрес туку до "победа", тогаш резултатот е едноумие, тоталитаризам, репресија наметната од оној на чија страна е силата а не аргументите.
Што е тоа вистински, жив човек, секако, денес се знае помалку отколку кога и да било, па затоа се убиваат маса на луѓе од кои секој е скапоцен примерок на природата кој еднаш постоел. Да не сме ние уште нешто повеќе од луѓе што постојат само еднаш, да може секој од нас, навистина, со еден куршум да се отстрани сосема од овој свет, тогаш повеќе не би имало смисла да се раскажуваат приказни. Секој човек, меѓутоа, не е само тој самиот, туку тој е единствена, сосем посебна, во секој случај значајна и чудесна точка каде што се вкрстуваат појавите на светот, само еднаш и никогаш повеќе. Затоа животописот на секој човек е значаен, вечен, божествен, затоа секој човек, додека живее како и да е и додека ја исполнува волјата на природата, е чудесен и достоен за секакво внимание. Во секого е отелотворен дух, во секого страда суштество, во секого спасителот се распнува.
Во ред, така е,но ние бараме причинител.
Најтешко од сите искушениа е доживување смрт, со намера е направено патот до смртта да биде тежок.Истоа како и раѓањето, пролаз нис тесно за да дојдеш на свет,така и кон другиот "свет" мораш да поминеш низ тесно.Раѓање и умирање истовремено се доживуваат.
Со тенденција на зголемување на верниците тие патишта стануваат се потесни,така е осмислено уште во самиот старт,да бидат верници побројни од оние малкумина кој ќе преминат.
Но сега, оние кој достигнале просветлување,зошто истото не го надминале туку запишувале одредени книги кој тие ги разбирале како потреба да се пренесе збор од повисок ентите на обичен човек?
Тоа што е содржано во секого внатре тие правеле отсликување во вид на човечки говор истот обликувајќи го како надворешен термин кој треба да се бара со очите, да се слушне со ушите и опипа со рацете и кон истото ревно да се верува.Ако веќе биле просветлени зошто потпаднале под искушение,ставајќи се во улога на некакви спасители на човештвото,создавајќи армија од слебеници во некаков правец на верување или филозофија на живеење?
Зошто тргнуваш од верувањата, смртта, раѓањата...? Пробај малку инаку да ги гладаш работите. Не е тоа никакво искушение. Најтешкото искушение е да станеш човек. Верник (ма во што и да е, не само во одредена религија) да се стане е лесно. Поверував во прикаската раскажана, препишана, модифицирана, сечена, лепена...монтирана. И готово верник сум. И што со тоа?
Малку од нив знаат што е човек. Многумина тоа го чувствуваат и затоа умираат полесно. Животот на секој човек е пат кон самиот себе си, обид на еден пат, наговестување на една патека. Никогаш еден човек не бил целосно тој самиот, но секој се стреми да стане тоа, некој подмолно, некој појасно, секој како што знае и умее. Секој ги носи со себе до крајот на животот остатоците од своето раѓање, слузта и черупката на еден прасвет. Некој не станува човек никогаш туку останува жаба, останува гуштер, останува мравка. Некој е човек горе, а долу е риба. Меѓутоа секој е истрел на природата насочен кон човекот. Сите нам ни е заедничко потеклото, мајките, сите потекнуваме од ист вруток, но секој, како обид и истрел од длабочина, се стреми кон својата сопствена цел. Ние можеме да се разбереме еден со друг, но секој од нас може да се протолкува себе си.
Та зарем ни се потребни книги, философии, заповеди, богови.... за да нашите погледи, наместо кон другите, кон надвор, кон некои си божества, ги свртиме кон себе си. Да погледнеме кон спствената есенција, кон сопствената душа. Да го пронајдеме во себеси и божјото и демонското. Зарем сопствените доблести треба да ги градиме поради стравот од “натприродното“ или поради ветената награда? Ако некој го прави поради таа причина не сфатил што е животот и што е човек.
Било која религија, чија цел е армија на следбеници е лажна религија. Нема ништо просветлено тука, таа религија и нејзините создавачи имаат или имале само една цел - манипулација и контрола на мноштвото, ништо повеќе.
Причината да се преточи во збор и симбол неискажливото, кај просветлениот може да биде единствено поради неговото сознание дека неговата суштина и суштината на сите други е една иста и идентична. Поради тоа, тој е свесен дека колку што сме различни и уникатни, толку сме и слични, дека имаме подеднаков потенцијал, па таа симболика на нечие просветлување може да служи како патоказ.
.’. Секој човек мора да ги надмине сопствените пречки, да ги разобличи сопствените илузии. Сепак, други можат да му помогнат да ги оствари тие две и можат целосно да го оспособат да избегне многу лажни патеки, кои не водат никаде, а само ги искушуваат уморните стапала на неиницираниот аџија. Понатаму, тие можат да осигураат дека правилно е испробан и испитан, зашто има многумина кои за себе мислат дека се Мајстори а не ни стапнале по Патот на Служење кој води дотаму.
.’. Значи Големото Дело е едно, Иницијацијата е една, Наградата е една, макар колку различни и да биле симболите во кои е завиткано Неизговорливото. Liber LXI
.’. Тебе, кој сеуште скиташ во Дворот на Профаните сеуште не можеме да ти откриеме се; но лесно ќе разбереш дека светските религии се само симболи и превези на Апсолутната Вистина. Исто како и философиите. За посветеникот, кој сиве овие работи ги гледа одозгора, не постои потреба за избор меѓу Буда и Мухамед, меѓу Атеизам и Теизам. Liber X
.’. Во вистинската религија нема секти затоа пази да не го колнеш името под кое другите го знаат својот Бог; зошто ако го правиш тоа на Јупитер, ти ќе го колнеш יהוה , а во Озирис יהשוה . Прашај и ќе имаш! Барај и ќе најдеш! Тропни и ќе ти се отвори! Liber XXX
.’. Мисли не трансформирани во говор се мисли изгубени за човештвото,зборовите непотврдени со дела се идеализирани зборови,а идеализиран збор не е многу далечен од лага. Догма и Ритуал на Високата Магика, Елифас Леви(Алфонсо Луис Констант)