Личност на која ќе можам комплетно да верувам и да се доверам и нема никогаш да ми даде причина да се посомневам.
Личност што нема да ја замарам со се’ што ќе кажам, која ќе стои покрај мене и во добро и во лошо, а не со игнор и на кукавички начин да бега на прва пружена прилика и да ми префрла мене вина за се’ оти не е доволно маж да си прифати или барем саглам да направи муабет ко со човек.
Рамо на кое ќе можам да се исплачам барем. Не мора да слуша и разбира, само физички нека е тука и нека ме утеши со 2-3 збора дека ќе биде подобро, без да ми вика да оставам да тече како што биднало, оти сум немоќна да сменам, и без да ми прави споредби со други, наводно потешки ситуации. Свесна сум си доволно дека ги има, ама колку што нив ги заболе за мене, толку и мене за нив, затоа, молим лепо, не помага тоа. Напротив, it screams: Bitch, GTFO and leave me alone, I don't give a shit.
Ми фали да се разбудам безгрижно, среќно и насмеано.
Ми фали топол, семеен ручек и топлината на домот.
Ма се’ ми фали у пм. Мозок највеќе изгледа.
Море колку емо звучам, ми иде една лајнарка по слепоочница да си пукнам и самоутепство на лице место.