Јас сакам некој да ми парира.
Во убавина, интелект, амбиции.
Карактер како карактер, колку луѓе сме, толку и карактери има. Сакам да сум сосема океј со неговиот, сакам да има нешто што малку ме нервира зошто ако е совршено се, мене ми е досадно.
Искрено не можам да разберам како луѓето викаат карактер а не лепота. За една врска да успее, мора да има хемија меѓу партнерите. Ако мене некој ми е непривлечен (Значи мене, на некоја друга може да и е привлечен), колку и да е добар карактерно, колку и да ми одговара неговиот карактер не знам дали би издржала. Од привлечноста почнува се, со човек што ми е непривлечен не би можела да се бакнам а камо ли нешто повеќе.
Тоа јес да без карактер не може ништо, ама ако некој те воодушевува само карактерно, тогаш повеќе би го гледала како другар, како некој со кој можам да живеам цел живот, да се ослонам ако ми треба помош и сето тоа, ама врската не е само тоа. Си има и дел каде партнерот те пали, те тера да правиш лудости и глупости, да внесеш малку зачин во физичкиот дел од врската. Ако некој ти е непривлечен, колку да е карактерно добар, кога светлата ќе се изгаснат ако нема огномет, пиши пропало.
Сега не алудирам дека само убавина треба да се гледа, некој празноглав воопшто не би го ни погледнала. Мислам карактерно ми е битно само да е отворен и да ми кажува што мисли, зошто затворени и интровертни луѓе на кои треба да си ја чукам цел ден главата за да сфатам што мислат МРАЗАМ, сакам директно и јасно да кажува што мисли. И никогаш не би можела да бидам со некој од кој имам поголеми м****а, јас да треба да ги носам панталоните. Јас сум доминантна и знам што сакам, и сакам таков партнер. Ако некој нон стоп ми вели да, така е, во право си и е мекуш не би изржала.
Се си има свој дел, и убавината и карактерот.
Ама некој да ми кажува не ми е битно да е убав, само да е карактерно добар нема да поверувам. Јеа, рајт.
Во убавина, интелект, амбиции.
Карактер како карактер, колку луѓе сме, толку и карактери има. Сакам да сум сосема океј со неговиот, сакам да има нешто што малку ме нервира зошто ако е совршено се, мене ми е досадно.
Искрено не можам да разберам како луѓето викаат карактер а не лепота. За една врска да успее, мора да има хемија меѓу партнерите. Ако мене некој ми е непривлечен (Значи мене, на некоја друга може да и е привлечен), колку и да е добар карактерно, колку и да ми одговара неговиот карактер не знам дали би издржала. Од привлечноста почнува се, со човек што ми е непривлечен не би можела да се бакнам а камо ли нешто повеќе.
Тоа јес да без карактер не може ништо, ама ако некој те воодушевува само карактерно, тогаш повеќе би го гледала како другар, како некој со кој можам да живеам цел живот, да се ослонам ако ми треба помош и сето тоа, ама врската не е само тоа. Си има и дел каде партнерот те пали, те тера да правиш лудости и глупости, да внесеш малку зачин во физичкиот дел од врската. Ако некој ти е непривлечен, колку да е карактерно добар, кога светлата ќе се изгаснат ако нема огномет, пиши пропало.
Сега не алудирам дека само убавина треба да се гледа, некој празноглав воопшто не би го ни погледнала. Мислам карактерно ми е битно само да е отворен и да ми кажува што мисли, зошто затворени и интровертни луѓе на кои треба да си ја чукам цел ден главата за да сфатам што мислат МРАЗАМ, сакам директно и јасно да кажува што мисли. И никогаш не би можела да бидам со некој од кој имам поголеми м****а, јас да треба да ги носам панталоните. Јас сум доминантна и знам што сакам, и сакам таков партнер. Ако некој нон стоп ми вели да, така е, во право си и е мекуш не би изржала.
Се си има свој дел, и убавината и карактерот.
Ама некој да ми кажува не ми е битно да е убав, само да е карактерно добар нема да поверувам. Јеа, рајт.