Колку е тешко да се одвоиш од сопствениот сон?
Да ги пуштиш сопствените илузии,
кои те прателе ден за ден,па дури и сила ти давале да се издигнеш претварајќи ја таа илузија во реалност?
Колку е тешко да пуштиш од себе и да се одлучиш за реалноста?
Онаа вистинската.
Онаа во сега и тука.
Колку е тешко човекот на твоите соништа,да го пуштиш од себе?
Да си признаеш дека е само илузија која си ја створил самиот?
Дека не постои ништо измеѓу вас
дека не постои онаа невидлива жичка која ве спојува?
Онаа за која си уверен и знаеш дека е тука?
Дека ја чувствувам?
Дека те чувствувам тебе.
Не можам да се одлучам што си.Реалност или моја илузија.
Мој филм.И некако ми доаѓа да го прешкртам ова,погоре напишаното:мој филм.
Некако знам.Знам дека не си филм,не си илузија.
Знам дека го чувствуваш истото што и јас,само тоа е пресилно за тебе.Пресилно за разумот да опише што се случува измеѓу нас.
Се плашиш како и јас.Затоа што ќе не раскине таа љубов и ќе не турне во дното,а последиците се фатални.
И затоа внимателно си се држиш на својата страна,а јас на својата.
И ме провоцираш.
Кога сум посилна од своите чувства,а тоа се случува се почесто,ме провоцираш со тој твој поглед.
Не сакаш да ме пуштиш од себе.
Ама јас те пуштам..оди ајде гитла...да не те видам..изгуби ми се од животот и соништата.
Ќе бидеш само приказна нераскажана.
Преточена овде во зборови..овде во ова мое катче..
Сокриена некаде длабоко во мене..
Моја реалност преточена во илузија..која можеби ќе заврши и со хепи енд.
