Љубов моја,
има ноќи во кои не можам да заспијам. Слушам како капките дожд паѓаат низ олуците и плачам. Не затоа што имаш некоја друга туку затоа што јас те немам тебе. Затоа што се немаме. А, можевме...
Колку многу можевме, м? Постојано истите прашања и постојано истата тишина која празно осамнува без ниту еден одговор. За да престанам да се прашувам треба да престанам да чувствувам. Но тешко ми оди. Се обидувам да ја научам новата улога која ми ја додели животот и постојано ја зафркнувам работата.
А ти љубов како се снаоѓаш?
Повторно некое апсурдно прашање на кое не можам да најдам одговор.
Се сеќаваш ли на онаа игра со прашања што ја игравме кога ни беше досадно. Легнувавме на под, ја ставав својата глава на твоите гради и почнувавме. Измислувавме будалести прашања и наоѓавме чудни одговори. На крајот секогаш ме прашуваше ме сакаш ли, а јас те прашував колку многу ме сакаш. Потоа долго се бакнувавме тркалајќи се на подот.
Сега ми е тешко да останувам сама на дождот. Секогаш ме стигнува тагата. Тогаш тивко го шепотам крајот на нашата игра и замислувам дека си тука. А, не си.
Каде си љубов?
Толку многу ми недостасуваш. ..
Со сето срце, М