Тука сум, махинално.. Само со телото..
Се обидувам да ги следам разговорите околу себе, да бидам во тек.. Но не ми успева..
Ги следам реакциите во себе, чувствата, мислите..
Би сакала да можам се да опишам, но не можам.
Премногу е.
Толку моќни, така моќни емоции за мене сеуште непознати, недоживеани..
Чувствувам како почнуваат да п
владеат со мене..
Ме носат.. Ме носат до тебе..
Твојот поглед, твоите усни.. Времето повеќе не постои .. Запре.. Само ти..
И болка..ме расинува на билион делчиња...
ме тера да вриштам, да би можела на тој начин да ја исфрлам од себе.. Да вриштам толку гласно...најгласно што можам..
Некоја мешавина од љубов, болка, посакување..
Секоја пора во мене копнее за тебе..
Секоја клетка, го говори твоето име..
Пред себе не гледам веќе ништо, само твојот поглед..
И пробувам да се вратам од овој неверојатен трип.. За секунда, колку што е потребно..
И повторно ти....