СДК одиш на свирка со друштво и си викаш „Ај, можда ќе биде убаво“. Прва песна, прво поминување преку жици и осеќаш дека нешто не штима. А на човек кој има осетливи уши, звуци кои отстапуваат од оние што навикнал да ги слуша, му пречат и му создаваат вртоглавици, зуење во ушите и болки. И со надеж си дека ќе им текне дур уште не почнале убаво, да се усогласат со штимањето па да продолжат (на најголеми музичари им се случувало да им се раштима инструмент среде концерт, ама знаат дека не треба да продолжат така) ама ништо од бизМисот. И веќе почнува да те боли глава, пиеш нешто алкохол со надеж дека ќе ти го помати барем малку слухот па да не мора да го слушаш тоа биење (да да, собирање на бранови со различна фрекфенција така се вика) ама и тоа не бидува. На крај гледаш друштво психо-тестери кои што постојано сликаат строго со блиц, па од тоа постојаното сликање почнуваш да се прашуваш дали си дошол на свирка (пошто звуков ти ја распарчува главата) или си дошол на тест за психоза па ти ја тестираат критичната фрекфенција со блицовите. Ај за бендов така и така, не е нешто што не би можел преку тоа, барем ете дечките се потрудиле нешто навежбале колку толку, тие им биле можностите па така излегло на крај. Ама народов, шта речи. Ти идат на свирка испоседнати ко да отишле у кино, машки со лептир машни и одела ко за на митинг, друштва кои само сликаат и чекаат некој да се сопне за да им биде топ тема за муабет следните недела дена (ееее човек да се сопне, па то резили невидени и нечуени) и некаде у ќош ги имаш влијателните кои што се расфрлаат со по 5 мобилни по човек на една маса, седнати со раширени нозе, палто строго бело и мора да има до нив шише жесток пијалак. Eбaте рок свирката. Џими да беше жив ќе си мавнеше една катана во стомак.
