Сакам личности со кои, и покрај преретките дружби што може на една рака се бројат годишно, го имаме муабетот ко времето да не е никаква пречка.
Лесни, искрени, пријатни, прилагодливи и без многу драми за изумирање мозочни ќелии.
И таквите те тераат да размислуваш какви гниди се наоѓаат на сосема спротивната страна од овој спектар на карактери.
Манипулативни, егоцентрични суштества што лажат на секој земен и испуштен здив за некоја своја цел и корист и постојано бараат нови жртви по кои ти иде да викаш на сиот глас да бегаат што подалеку, а резултатот е како оној во кошмарите кога гласот ти е нечуен зашто едноставно жртвените јагниња се заслепени од приказните и лажната светост на дотичните.
И не ми е криво што знам такви, покрај нив увидувам колку ништожно може да е едно човече од крв и месо, ама криво ми е што утре со страв и сомнеж ќе гледам и на оние што заслужиле не прст, туку цели две раце да им пружиш.