Од сите shitty работи кои ми се случија во 2016, сепак позитивно ќе ја испратам. Пола од нив се неизбежни а толку болни. Болест на родител (среќа добро се заврши), разочарување во партнер (прашалник како се заврши), стрес до плафон (допрва ќе реперкуира врз мене), умор (исто како претходното) и уште катаљарда гомно ситуации од кои не знам и јас како завршија. Ама иако превладуваа лошите работи, сепак неколку добри работи се случија. Научив многу повеќе да ги отворам очите и да станам less judgemental, научив да не зборувам напамет кога не сум во чевлите на човекот за кој што зборувам. Сечии очи кријаат некаква мака и не е мое да зборувам кога не ја знам 100% ситуацијата. Напредок во смисла на personal growth, никогаш не сум била човек којшто се замара со рекла казала муабети, сега веќе имуна сум станата. Не ме дразнат луѓе кои се љубоморни и на она малку што го имам. Не трошам веќе време и енергија на небитни работи, фокус врз конечно завршување на едно поглавје од мојов живот и почеток на друго.
За 2017 имам една желба, следната година на датумов ќе видам колку сум си ја исполнила, а тоа е да научам поздраво да се справувам со тагата. Јас сум човек кој силно стиска заби, не покажува тага, си ставам на срце се и после на здравјето ми се одразува. Пази да не ги повредиш родителите со тоа што си тажен, пази да не направиш полошо ако покажеш дека не си океј со одредени ситуации, си накачив здравствен проблем. Морам да научам дека и плачењето е здраво, излегувањето на прошетки и долги разговори за нештата кои ми сметаат исто е здраво. Дека не морам се сама да си преболувам и да си го оптоварувам срцето. Тоа е тоа, не сум човек кој мисли дека ќе го преврти цел живот во една година, дека ќе пропатува не знам колку, дека ќе се изнаживее којзнае колку или дека ќе смени се што сакал да смени во 1 година. Baby steps.
А, да и едно кутре би сакала да си земам некаде од Јуни месец, ми се смачи да бидам сама. Онака, да го шеткам секој ден и го сакам. И тоа ќе пишам како ќе испадне