Многу, многу, ама многу ме иритира жалење. Не жалење од типот да си кажеш што ти лежи на душата и тоа е тоа. Него, жалење за една иста работа на секого во секоја дадена прилика. И што? Што си направил со тоа? Ти се променила ситуацијата? Не. Ти олеснало? Можеби на секунда-две. Се што правиш со тоа упорно жалење е оставање впечаток на патетичен мизерен лузер кај луѓето. Во ред е некогаш да се довериш кај некого, за нешто. Можда и ќе добиеш добар совет или помош. Али да наоѓаш причина за се во животот да се жалиш и да ги депремираш сите околу тебе... ми се гади! Ми се повраќа! Ми иде да си ја излупам кожата за да си олеснам во тие моменти! Не дека си имам розеви наочарчиња на фацата, ама сите имаме проблеми. Па токму затоа треба да си споделуваме убави позитивни работи, да си се развеселиме меѓусебно, а не... жалење, плачење, цмиздрење, проколнување на светот, луѓето, животот, се околу себе.
Буквално, snap out of it! Подобро би било и за тебе и за сите околу тебе!