Интересен феномен кај Македонскава раја има. Жени кои постат, одат во црква, јадат грав во Петок и се претставуваат како христијанки. Истите тие жени го имаат најпоганиот јазик, одат и ја прераскажуваат историјата на секој човек кај што ќе стигнат, гледаат само како да напакостат некому, покажуваат со прст кон секој кој е поразличен од нив. Луѓе кои за сопствена корист ќе те продадат заедно со парталите. Луѓе кои иако не се безгрешни немаат проблем да фрлат со камен. Луѓе кои се хранат од туѓата несреќа, се ситат и со помош на нивната имагинација од мравка прават слон. Но, се декларираат како многу "побожни", трчаат по попови и палат свеќи,
Кога ме прашаа еднаш дали сум верник и кога не го добија она силно "да", почнаа да ме гледаат како сатанист да сум. Вистината е дека мојата верба и мојата спиритуалност не можам да им ги опишам на таквите луѓе како нив. Затоа што и јас не знам. Сум размислувала на оваа тема, сум читала и сум се пронаоѓала себеси во разни сокачиња на религијата, ама сепак не можам да кажам дали сум про или контра. И многу мразам кога ќе ме прашаат на оваа тема. Затоа што ако почнам да се објаснувам со луѓе кои ништо не прочитале или погледнале настрана од она што им се пласира, џабе се објаснувам. Ако речам да, не е така. Ако речам не, подоцна ќе си слушнам муабет дека сум сатанист.
И гарантирам дека јас, уште што не знам точно на што сум, сум поголем "верник" од нив. Затоа што не можеш да живееш ситејќи се на туѓа мака, а потоа да палиш свеќа и да мислиш дека си добар човек. Не си. Затоа што добрината на човекот не се мери во бројот на свеќи што ги запалил или бројот на денови што постел.