Психички проблем

[malo]

Зошто да ми биде незгодно, и така кажав доста работи, и така тука сум анонимна.
Живеам со татко ми, мајка ми и брат ми е сега каде според мене и не е важно, имам 20 години, едно врме работев како чистачка друго не.




Милион пати сум и рекла на мајка ми да се разведе, ама запнала без маж не се живее, како можело така. А ако го пријавам ќе ми се налути мајка ми и ќе го брани, а брат ми е на негова страна (како расте се повеќе е како него, знаете истите се привлеекуваат) и што ќе направм јас? А да незаборавам како тетка ми, баба ми и дедо ми мене ќе ми се истурат и што можам да постигнам јас? Само будала да излезам ништо друго. Да беше така лесно одамна ќе го пријавев, ама што и да се прави треба да се размислува на последиците.

Можеби треба малку да им покажеш заби, од искуство знам дека таквите ликови како татко ти и брат ти се силни само кога се истураат врз некој послаб од нив, можеби треба малку и ти да се празниш на нив. Молчењето и трпењето се најлошата опција.
Инаку... дали знаеш да плетеш, везеш, шиеш...?

 

[Saladin]

Од "што ќе кажат комшиите" си патиме...

Да беше работава многу помала, овој одговор би држел вода... Вака малку делува грубо и премногу субјективно. Во нејзиниот проблем воопшто е бесмислено да се настапува критички бидејќи деликатноста не го налага тоа.

Зошто да ми биде незгодно, и така кажав доста работи, и така тука сум анонимна.
Живеам со татко ми, мајка ми и брат ми е сега каде според мене и не е важно, имам 20 години, едно врме работев како чистачка друго не.
...

Знаеш зошто те прашав? за да отприлике знам како да те упатам понатаму од каде/што би започнала. Те прашав и за приватни пошто не секој е подготвен да си ја пишува својата животна јавна сторија, посебно не во ваква деликатна состојба.

Воглавном оноа што погоре ти го напишаа Електра, Егзистенс и делумно Лена се во право. Јас би ти кажал само дека нешто од своите лични проблеми мора да прифатиш и да се носиш со истите. Зборам за твоите лични, не оние кои ти се бутаат во инка преку твоите родители.

 

[Outrider]

Не се секирај, прочитај ги постовите на викторче, орхидеа и неколку други и сакајќи или не ќе заклучиш дека си психички сосема здрава

 

[beautifull liar]

Моето однесување и карактер. Бев многу слаб карактер. И се уште сум. Постојано бев сама во еден ќош, ме тепаа и исмејуваа. Кога ќе ми кажеа нешто не знаев да им вратам. Од дома ми всадиа во глава дека не вредам, за татко ми сум и секогаш бев копиле. И затоа и во школо не знаев нит сама да се бранам, нит имаше кој да ме одбрани. Еднаш едно машко ми ја удри главата од ѕид, другите се смееја, на никој не му беше гајле, дома им кажав, мајка ми само рече остај ме имам работа,не сфаќаше ништо сериозно, а таткоми само рече ту како не те утепа ќе не спасеше сите. Оставена сум сама на себе. Многу пати мајка ми да ме одбрани од татко ми она си јадеше ќотек. Еднаш еден пред сите кажа твоите те сакаат само за пред гости, тоа никогаш нема да го заборавам.
Седам само во моја соба, излегувам само кога треба за некои обврски, со татко ми се избегнувам, не излегувам од соба бидејки не сака да ме види, се чувствувам како во затвор, а да одам кај ќе одам?! А и не сакам мајка ми да ја оставам сама. Му реков на татко ми да се прибере или ќе го пријавам. Не знам како ме сфати ама јас бев сериозна. Тој си тера по негово, ама и на моето трпение има крај. Решив да воведам големи промени во мојот живот. Многу ми е тешко, но морам да живеам некако.
Фали ви многу за одвоеното време и за советите.

zasluzuvaat da im se odmazdis,da im odrzis lekcija zdravo za gotovo,da osetat deka imaat i dete osven sto "imaat rabota" sekoas koa ti si vo prasanje

 

[Podem]

Прв пат сум на форумов, и тоа маката ме натера да се зачленам, бла бла...

Кај тебе не е психички проблем туку психолошка состојба.Меѓу овие два поими има битна разлика.Од тоа што ги прочитав твоите постови т.е жалби погоре заклучив дека:

-Имаш преголемо его кое е желно за внимание.
-Имаш екстремно мала самодоверба (заради горенаведената причина).
Егото треба да расти.Егото е како тесто,колку додаваш брашно толку повеќе расти, и најинтересно - нема крај.На твоето его му се потребни фалби,позитивни критики,аплаузи,сожалувања,да го ислуша некој и да ти даде психолошки бастун - поткрепа. Тоа што не сакаш да си дома или не се согласуваш со твоите е што немаш самосталност, паралелно на тоа си сигурно зависна од нив и не ти одговара.
Другарите и другарките се минлива работа, и функционираат во одреден период од животот.Се стекнуваат и нови пријателства,исто и се расипуваат.
Она што си правела и си го направила со својот живот досега е каша-попара. Дефинитивно ти треба еден рестарт, и мој најискрен совет:

Вежбај фитнес аеробик направи ултра секси привлечно тело, работи на физичкиот изглед,како женско ќе добиеш барем едно 60 % самодоверба, ќари некој фраер со повеќе пари и живеј среќно.
Толку.

 

[Podem]

zasluzuvaat da im se odmazdis,da im odrzis lekcija zdravo za gotovo,da osetat deka imaat i dete osven sto "imaat rabota" sekoas koa ti si vo prasanje

А што треба према тебе да направат? Да симнуваат ѕвезди,да го запрат светот да се врти? Ако си способен снајди се и живеј во животот, не бидете лигуши да плачите постојано по внимание како мало дете за јадење,работи, издржи терет снајди се, а не да се одмаздуваш на родители што дел од животот и финансиски средства потрошиле да израстат толкаво магаре и пак да не знае да се снајди и да живее сам на себе. Ко незнаат дома и лебот што го јадите да ви го наплаќаат ко во фастфуд.

 

[Outrider]

Кај тебе не е психички проблем туку психолошка состојба.Меѓу овие два поими има битна разлика.Од тоа што ги прочитав твоите постови т.е жалби погоре заклучив дека:

-Имаш преголемо его кое е желно за внимание.
-Имаш екстремно мала самодоверба (заради горенаведената причина).
Егото треба да расти.Егото е како тесто,колку додаваш брашно толку повеќе расти, и најинтересно - нема крај.На твоето его му се потребни фалби,позитивни критики,аплаузи,сожалувања,да го ислуша некој и да ти даде психолошки бастун - поткрепа. Тоа што не сакаш да си дома или не се согласуваш со твоите е што немаш самосталност, паралелно на тоа си сигурно зависна од нив и не ти одговара.
Другарите и другарките се минлива работа, и функционираат во одреден период од животот.Се стекнуваат и нови пријателства,исто и се расипуваат.
Она што си правела и си го направила со својот живот досега е каша-попара. Дефинитивно ти треба еден рестарт, и мој најискрен совет:

Вежбај фитнес аеробик направи ултра секси привлечно тело, работи на физичкиот изглед,како женско ќе добиеш барем едно 60 % самодоверба, ќари некој фраер со повеќе пари и живеј среќно.
Толку.

Bro, заборави да додадеш `купи си лоз од еуромилионс лотаријата и со добиените пари тогаш ќе напраиш вака и вака`
За ултра секси тело покрај воља на бегалец од Колимскиот гулаг треба прилично пари и време а и тоа би било џабе ако генетиката не била склона...

 

[skopje44556]

Ги прочитав сите мислења.
Знам дека е време за промени, вака никаде нема да стигнам. Од некаде морам да почнам колку и да е тешко. Само понекогаш ме кочи стравот дека нема да успеам, посилно е од мене. Од една страна си велам само малку е потребно работите да тргнат на подобро, а од друга страна си велам кај можам јас. На моменти многу грдо се чувствувам. А знам дека и некои работи се до мене и некои работи можам да ги променам. Секој пат кога ќе ми текне дека сопствениот татко не ме сака, не сум способна ни една другарка да имам, не сум способна ни дечко да имам, дека бившиот ме откачи бидејки според него не сум нормална (ех само он да мислеше така, сите му велеа остави ја најди некоја подобра) си велам мојот живот нема смисла, како јас ќе живеам? Помислата дека цел живот ќе бидам сама многу ме боли. Кога ќе размислам за овие 20 години живот немам постигнато никаков успех. Уф разни мисли ми се мотаат низ глава. Знам дека со жалење и кукање нема напред.
Инаку за девојката што праша, не знам ни да шијам, ни да плетам, ни да везам.

 

[Makedonec]

Имаш само дваесет години, пред тебе е животот за да создаваш успех и да знаеш дека ќе бидеш сама но само додека го преминеш тешкиот периот, во иднина тоа што ќе бидеш сопруга и мајка ќе надополни многу во твојот живот
Само верба во себе и во Бог и не се откажувај

Ги прочитав сите мислења.
Знам дека е време за промени, вака никаде нема да стигнам. Од некаде морам да почнам колку и да е тешко. Само понекогаш ме кочи стравот дека нема да успеам, посилно е од мене. Од една страна си велам само малку е потребно работите да тргнат на подобро, а од друга страна си велам кај можам јас. На моменти многу грдо се чувствувам. А знам дека и некои работи се до мене и некои работи можам да ги променам. Секој пат кога ќе ми текне дека сопствениот татко не ме сака, не сум способна ни една другарка да имам, не сум способна ни дечко да имам, дека бившиот ме откачи бидејки според него не сум нормална (ех само он да мислеше така, сите му велеа остави ја најди некоја подобра) си велам мојот живот нема смисла, како јас ќе живеам? Помислата дека цел живот ќе бидам сама многу ме боли. Кога ќе размислам за овие 20 години живот немам постигнато никаков успех. Уф разни мисли ми се мотаат низ глава. Знам дека со жалење и кукање нема напред.
Инаку за девојката што праша, не знам ни да шијам, ни да плетам, ни да везам.

 

[Altaïr]

@skopje44556 веќе си жена ало!!!!Барај работа,почни се одново,избриши глупостите од минатото и не толерирај ништо повеќе.Седи под ќирија ако треба за почеток,измачи се,зајакни,започни свој живот од сега па натаму.Што си чекала уште,тука на форумот може само да ти олесниме вака,ама ситуацијата со татко ти и мајка ти можеш да ја смениш само ти.Кажи му на сите,пријави го него,чим со мајка ти сте жртви на семејно насилство која е логиката уште да живеете таму?Те сфаќам во каков пекол си и дека нема да ти биде лесно,ама како што кажав веќе си жена способна да живее самостоен живот.Оди прво на психијатар,социјализирај се,запознај луѓе,смеј се,ЖИВЕЈ.

Јас мислам дека ти врска си немаш што зборуваш. Оди пријави го, оди на психијатар, веќе си жена а таа уствари 20 години има. По таа логика јас значи треба деца да имам.
Те молам престани да помагаш.

Во живото мораме сами за се да се избориме.. Зборувај со таткоти,мајкати пробај објасни им, ако е без промена зборувај со некој друг психолог,психијатар... Излези трчај, запишисе на некој спорт постависе убо запознај се, шири познанства не биди затворена во себе... Посвети се на работите шо ги сакаш пробај нови работи прави работи што те прават среќна

Многу добар совет.

За твојава состојба побарај психолог може он ќе те советува подобро од колку ние тука, но немој да одиш на психијатар и да ти препишува секакви лекови кои ќе ја отежнуваат твојата состојба.

Што е страшно ако оди на психијатар?

А што треба према тебе да направат? Да симнуваат ѕвезди,да го запрат светот да се врти? Ако си способен снајди се и живеј во животот, не бидете лигуши да плачите постојано по внимание како мало дете за јадење,работи, издржи терет снајди се, а не да се одмаздуваш на родители што дел од животот и финансиски средства потрошиле да израстат толкаво магаре и пак да не знае да се снајди и да живее сам на себе. Ко незнаат дома и лебот што го јадите да ви го наплаќаат ко во фастфуд.

Те молам не се глупирај. Помини го прво тоа па кажи дека плаче за внимание, до тогаш чувај си рипките.