Чекајте малце другари.
Вие, со едвај полнолетство, самостојни сте? Живеете сами, учите, и паралелно работите за да си овозможите плаќање сметки/кирија?
Претпоставувам не од низа причини...а тука некаде сте со години со неа. Не е тоа ко Хорхе во Еднооки со „Сакам да станам пwецедатеw“ - и стануваш.
Може само да нагаѓам(е) каква ѝ е ситуацијата, ама обично во такви семејства, таквата одлука нема да мине без драми и ко на филм каде во кафуле ти го откриваат талентот, ти нудат работа, и на изложба ти иде момакот од соништата. Јаки нерви треба за сам да се застане на нозе, посебно на млади години.
Мислим, звучи ко едноставно и примамливо решение, ама луѓе на 40, па и цел живот живеат со родители. Не е ова запад каде на 18 веќе сме ментално и финансиски потковани за отселување од родителите и нов живот.
И да беше така лесно да излезе и да се дружи, не би барала помош. Човек со ниска самодоверба/социјална анксиозност го пресметува и преиспитува секој свој чекор, и секогаш успева да си најде фалинка и да си мисли дека оставил лош впечаток кај другите. Затоа и избегнуваат народ.
Нејсе, жалам што си опкружена со идиоти кои ти ја исцицале сета самодоверба и енергија, но слабакот секогаш ги начекува помирните и ги тресе своите комплекси врз нив. Тие на друг ги даваат епитетите кои ги мислат за себе, надевајќи се дека така ќе се ослободат од истите.
Мајка ти е од оние личности што од страв и немоќ се кријаат зад маската на негрижа т.е. научила да е марионета. Знам дека најтежок би ѝ бил чекорот да почне да се свестува и зборува за тоа, но можеби вреди да се проба. Ако е таа онаа што те поддржала за на психијатар, фаќај ја под рака и правац и двете на консултации кај психолози. Многу полесно и побрзо би дошле до решение така. Ако не сака веднаш, консултирај се сама со психолог како да ја свестиш и неа дека е жртва и дека заеднички може да најдете излез од канџите на една лабилна будала.
Вие, со едвај полнолетство, самостојни сте? Живеете сами, учите, и паралелно работите за да си овозможите плаќање сметки/кирија?
Претпоставувам не од низа причини...а тука некаде сте со години со неа. Не е тоа ко Хорхе во Еднооки со „Сакам да станам пwецедатеw“ - и стануваш.
Може само да нагаѓам(е) каква ѝ е ситуацијата, ама обично во такви семејства, таквата одлука нема да мине без драми и ко на филм каде во кафуле ти го откриваат талентот, ти нудат работа, и на изложба ти иде момакот од соништата. Јаки нерви треба за сам да се застане на нозе, посебно на млади години.
Мислим, звучи ко едноставно и примамливо решение, ама луѓе на 40, па и цел живот живеат со родители. Не е ова запад каде на 18 веќе сме ментално и финансиски потковани за отселување од родителите и нов живот.
И да беше така лесно да излезе и да се дружи, не би барала помош. Човек со ниска самодоверба/социјална анксиозност го пресметува и преиспитува секој свој чекор, и секогаш успева да си најде фалинка и да си мисли дека оставил лош впечаток кај другите. Затоа и избегнуваат народ.
Нејсе, жалам што си опкружена со идиоти кои ти ја исцицале сета самодоверба и енергија, но слабакот секогаш ги начекува помирните и ги тресе своите комплекси врз нив. Тие на друг ги даваат епитетите кои ги мислат за себе, надевајќи се дека така ќе се ослободат од истите.
Мајка ти е од оние личности што од страв и немоќ се кријаат зад маската на негрижа т.е. научила да е марионета. Знам дека најтежок би ѝ бил чекорот да почне да се свестува и зборува за тоа, но можеби вреди да се проба. Ако е таа онаа што те поддржала за на психијатар, фаќај ја под рака и правац и двете на консултации кај психолози. Многу полесно и побрзо би дошле до решение така. Ако не сака веднаш, консултирај се сама со психолог како да ја свестиш и неа дека е жртва и дека заеднички може да најдете излез од канџите на една лабилна будала.
